Καινούρια ζάλη

Κάθονταν σκυμμένοι ο ένας προς τον άλλο, λίγα μέτρα πέρα απ' όλους.
Το σκοτάδι είχε γεύση γλυκιά και το άρωμά του ενέπνεε τα μυστικά 
να βγουν στην επιφάνεια...

Αν πρέπει δεν έχω αποφασίσει,
μα νομίζω πως θέλω να το ξέρεις,
εσύ πρώτη απ' όλους
πως μια νέα ανάγκη με τραβά
και με παίρνει μακρυά από εδώ.

Θέλω να ξέρεις κι ότι προσπάθησα,
στ' αλήθεια δεν το 'θελα να φύγω
και όπου κι αν καταλήξω θα μετανιώνω.
Όμως δεν έχω πια επιλογές
και εσύ αξίζεις να το καταλάβεις πιο πολύ,
γιατί θα πονέσει κι αυτό θα με βασανίζει 
όταν κάπου αλλού θα αφιερώνω τις σκέψεις μου
και κάποιον άλλο θα αγκαλιάζω με τρυφερότητα,
κι όχι εσένα.

Μα δεν θα πονέσει μόνο
κι αυτό ίσως εσύ να μην μπόρεσες ποτέ να το δεις
κι ίσως πάλι να μην έπρεπε και να το κάνεις,
γιατί μεγάλο βάρος πάνω στην καρδιά σου πέφτει
κι αν κοντά μου κλάψεις μια στιγμή,
χίλιες στιγμές θα κλάψω.

Μην το κάνεις το λάθος αυτό
κι όσο κι αν νιώσεις ότι με έχασες,
ποτέ σου μην πιστέψεις πως δεν ήσουν εσύ
αυτή που απ' όλους ξεχώρισε
και μάθε πως μπορώ να ακούσω τι συμβαίνει
αλλά πρέπει να είσαι προετοιμασμένη
πως ίσως και να αντέχω να το μάθω.

Τα πάντα ήσουν και θα 'σαι
και να σε χάσω δεν αντέχει η ψυχή μου,
γιατί θα είναι άδεια 
κι όσο ζωντανή ένιωσα μαζί σου,
φοβάμαι τόσο νεκρή θα μείνω.
Αν φύγεις κάτι μέσα θα πεθάνει.
Αν φύγεις, αυτό που θα πεθάνει θα'μαι εγώ.

Αγκαλιάστηκαν σφιχτά και ευχήθηκαν πως δεν θα 'ταν η τελευταία φορά.
Κι ύστερη εκείνη έτρεξε, να προλάβει τους λυγμούς της να σκεπάσει,
αλλά ζαλίστηκε τόσο από τα νέα, που σκόνταψε και όπως πάντοτε,
πάνω του έπεσε ξανά...