" Όχι απλώς ευάλωτος. Εύθραυστος. Έχει διαφορά ξέρεις, δεν είναι απλώς πως βρίσκομαι συνεχώς έτσι, ευαίσθητος, τρωτός. Είναι πως, στ' αλήθεια τώρα, νομίζω πως μπορώ -και πρόκειται μάλιστα- να σπάσω. Δεν μου δημιουργείται πάντοτε αυτό εδώ το συναίσθημα, ίσως θα 'πρεπε να 'μαι και ευγνώμων που καταφέρνει και νικά ετούτη την πλέον μισητή απάθειά μου. Το κενό μου. Γιατί, ξέρεις, αν υπάρχει κάτι που συναγωνίζεται τον πόνο, εκείνο είναι το κενό. Έχει και το απόλυτο σκοτάδι τις πληγές του, έχει όμως και η χλωρίνη την ασχήμια της, όπως και να το κάνεις.
Ομορφιά λέει, υπάρχει στα πάντα, παντού, αρκεί μόνο να μπορέσεις και να ψάξεις να τη βρεις. Το πίστευα αυτό παλιά ξέρεις, αλήθεια, το υποστήριζα. Μα, ομορφιά δεν βρίσκεις σε κάτι που από μοναχό του δεν υπάρχει. Αυτό τουλάχιστον λέει η λογική μου. Αυτή η ξερή, μερικές φορές ψυχρή και ξένη μου λογική. Ξέρεις ποια λέω, έτσι δεν είναι; Την ξέρεις και μάλιστα πολύ καλά. Είναι αυτή η πλανεύτρα λογική, που ξέρει και πώς να ντύνεται και πώς να περπατά, ελκυστικά μεσ' τα γεωμετρικά της σχήματα με τις κοφτερές γωνιές τους, έτσι ώστε να μοιάζει όμορφη στα μάτια ξένων και γνωστών. Όμορφη είναι η λογική, μα σκέτη ασχημαίνει κάπως, ορίστε και κάτι που μάλλον δεν θα μάθεις. Είναι κι αυτή που και που λιγάκι άσχημη.
Άσχημη, άσχημη...Παράξενο, δεν είναι; Σα να μοιάζω ξαφνικά με άνθρωπο κυνικό, φαντάσου το αν μπορείς! Όσο με θυμάμαι, όσο με θυμάσαι κι εσύ, πάντοτε μονάχα την ομορφιά έβλεπα σε όλα τα άκούνητα και τα τρεχάτα. Ή έστω- σε αυτή πάντοτε θυμάμαι να εστιάζω την προσοχή μου. Αφού, να φανταστείς, οι φίλοι με κατηγορούν, λένε δεν βλέπω πραγματικά, παραβλέπω τα μισά. Δεν ξέρουν βέβαια. Δεν ξέρουν- βλέπω. Βλέπω; ...Μα, τέλος πάντων, σήμερα, όπως και να έχει, σήμερα μιλάω για την ασχήμια. Αυτή που εγώ, παραδόξως, αναγνωρίζω ενώ όλοι οι άλλοι θέλουν για ωραία. Σωστή για να ΄μαι ακριβής.
Σωστή... λες και ξέρουν από σωστό και λάθος. Λες και δεν πιστεύουν για σωστό ό,τι τους πλασάρουν σε φύλλα εργασίας για φυσιολογικό. Λες και σωστό είναι να μασάς τις σκέψεις σου κι αντί να τις φτύνεις να τις καταπίνεις μέχρι το δηλητήριο να φτάσει ως το πέλμα. Λες και σωστό είναι να περπατάς πάνω στις γραμμές και να μετράς τα σκαλοπάτια των σπιτιών. Ποιος νοιάζεται για τους αριθμούς, όταν εκείνοι μένουν ανιαρώς στάσιμοι και σταθεροί, χωρίς να προκαλούν ούτε μιαν αλλαγή στον κόσμο γύρω; Κανείς, να ποιος. Κανείς δεν νοιάζεται, μα μοιάζει σωστό.
Σωστό... Κι εγώ, ο άνδρας με την πλαστική μου λογική, από λευκός περνώ στο λέρωμα του ραγισμένου. Στου παραλίγο-και-κομμάτια άνδρα που ανα πάσα στιγμή ένας ήχος απ' τα χείλη σου είναι ικανός να τον κάνει χίλια δυο κομμάτια. Λογική... Ποια λογική; Δεν υπάρχει πλέον λογική, μόνο φόβος. Αντίθετες δυνάμεις, τα δυο τους. Αιώνιοι ανταγωνιστές. Αιώνια άνισοι. Η λογική βλέπεις είναι, πως να στο πω... "σωστή", που λέγαμε και πριν. Τι λέγαμε δηλαδή; Μόνος έλεγα. Μόνος μιλώ. Μόνος βλέπω και να μ' ακούω, μιας και δεν φαίνεται ακόμη να παρατηρείς την αλλαγή στον τόνο της φωνής μου. Κοιμάσαι κι εσύ, με τα μάτια ανοιχτά. Κοιμάσαι και κάνεις πως ακούς. Κάνεις πως καταλαβαίνεις. Συνεχίζω λοιπόν, με το στοχαστικό και λιγάκι αγριεμένο μου ύφος αδιατάραχτο, μην και ταράξω κι εσένα από το λήθαργο. Δεν παίζει λοιπόν βρώμικα η -ατόφια- λογική. Και χάνει. Ο φόβος απ' την άλλη -χα, ο φόβος-, ο φόβος καθόλου σωστός δεν είναι. Μαχητικός όμως, δυναμικός, φωτιά σωστή μπροστά στον πάγο των τετραγώνων. Γεννημένος νικητής, με καταντά όχι απλώς ευάλωτο. Εύθραυστο. Έχει διαφορά. Ξέρεις; Που να ξέρεις... Κοιμήσου. 'Η μάλλον...Ε! Αν είναι να κοιμάσαι, τουλάχιστον μην κάνεις πως ακούς. Ε! Ξύπνα και πήγαινε κοιμήσου πια! Που να ξέρεις κι εσύ..."
