tag:blogger.com,1999:blog-49983283546470738072024-03-13T19:48:57.611-04:00ΟνειροπαγίδαΓουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.comBlogger251125tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-71369255559401967242023-01-02T17:54:00.000-05:002023-01-02T17:54:05.866-05:00Υπό έλεγχο<p>μικρή με θεωρούσα(ν) σκοτεινή</p><p>μου άρεσαν οι νύχτες περισσότερο από τις μέρες</p><p>και η ησυχία περισσότερο από την πεντηκοστή τρίτη φορά από το σίτκομ </p><p> </p><p>μικρή με θεωρούσα τραγική</p><p>και μπορούσα έτσι να πιστέψω σε άλλες ιστορίες</p><p>έξω από εμένα</p><p> </p><p>μικρή αντί να πω πως είμαι μόνη</p><p>έλεγα πως είμαι άρρωστη</p><p>και αντί να πω δεν θέλω</p><p>έλεγα πως δεν μπορώ </p><p>ίσως γιατί ήξερα ότι μόνο αυτό θα είναι αποδεκτό </p><p> </p><p>υπήρχε μια καθαρότητα στον τρόπο που πληγωνόμουν</p><p>και όταν θόλωνε, μπορούσα να γράψω και να καθαρίσω </p><p> </p><p>μου άρεσαν λέξεις όπως </p><p>αίμα</p><p>μαύρο</p><p>πνευμόνι</p><p>και χλωρίνη <br /></p><p><br /></p><p>ήρθε όμως μια στιγμή που οι μεταφορές ήτανε πολύ μικρές <br /></p><p>και τίποτα δεν μπορούσε πια να χρεώνεται σε ψευδαισθήσεις</p><p>ήρθε μια στιγμή </p><p>που έγινε αληθινή</p><p><br /></p><p>και σταμάτησαν οι λέξεις για χρόνια</p><p>και σταμάτησε να μου αρέσει το σκοτάδι</p><p>έψαχνα μανιακά τις μέρες</p><p>και σταμάτησα να θυμάμαι τον αέρα</p><p>έψαχνα μονάχα μια ανάσα</p><p><br /></p><p>ίσως κάποια στιγμή καταφέρω να μιλήσω</p><p>ίσως δεν έχει φτάσει η στιγμή</p><p>έχει φτάσει όμως μία άλλη</p><p>που δεν χωράνε άλλο οι αρρώστιες</p><p>γιατί ξέρω πως δεν σώζουν </p><p><br /></p><p>υπό έλεγχο τώρα</p><p>και σε κουτάκια να ακολουθήσουμε το ζώδιο</p><p><br /></p><p>πιο μικρή με θεωρούσα(ν) δραματική</p><p>αλλά δεν είμαι τραγική</p><p>είμαι τώρα πραγματική</p><p>και δεν παίζω άλλο για ν' αψηφήσω το φυσικό επακόλουθο</p><p><br /></p><p>υπό έλεγχο</p><p>και υπό περιορισμό</p><p>όριο, όριο να κερδίσω την ελευθερία <br /></p>Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-44552460877671790022022-06-18T14:41:00.002-04:002022-06-18T18:55:20.669-04:00(Κα)μία όμορφη ιστορία <p><br /></p><p>όπως όταν είσαι σπίτι μόνη</p><p>αφημένη με τον αναπτήρα που βγάζει πλέον μόνο φλόγα μια στιγμή</p><p>και μετά εξαφανίζεται</p><p>και εσύ προσπαθείς ξανά και ξανά</p><p>μπας και ανάψεις το τσιγάρο </p><p>και ο αναπτήρας συνεχίζει</p><p>και εσύ συνεχίζεις το ίδιο</p><p>βλέπεις τη λάμψη και ελπίζεις</p><p>λες</p><p>ξέρω πως έχει κι άλλο να δώσει</p><p>ξέρω πως αν περιμένω κι άλλο</p><p>πως αν επιμείνω κι άλλο</p><p>θα έχει κι άλλο για να δώσει</p><p><br /></p><p>και ανατρέχει η μνήμη σου</p><p>στην τελευταία φορά που άκουσες για αναπτήρα που τελείωσε</p><p>και ξεκίνησε μόνος του μαγικά μετά από καιρό</p><p>χρειάστηκε απλά χρόνο </p><p>σαν το τηλεκοντρόλ</p><p>που έβγαλες την μπαταρία</p><p>και την ξανάβαλες</p><p>και κέρδισες έτσι</p><p>δυο-τρεις ακόμη μέρες</p><p><br /></p><p>κι όταν ξέμεινε ξανά</p><p>ξανά, το ίδιο έκανες</p><p>μέχρι που η μπαταρία δεν είχε </p><p>στα αλήθεια πια δεν είχε</p><p>άλλο για να δώσει</p><p>και τότε</p><p>αντί να πάρεις άλλη μπαταρία</p><p>αντί να αλλάξεις το κανάλι απ’ την οθόνη</p><p>έμεινες στον καναπέ</p><p>είπες </p><p>τι να κάνουμε</p><p>κι αφέθηκες να βλέπεις διαφημίσεις</p><p>μέχρι να σε πάρει ο ύπνος</p><p><br /></p><p>είχα ρωτήσει πώς θα ‘ταν η ζωή αν ήμασταν ταινία</p><p>ποια θα ήταν πρωταγωνίστρια και ποιος κομπάρσος</p><p>και εσύ είπες η ζωή είναι σειρά</p><p>οι πρωταγωνιστές αλλάζουν μα</p><p>ας επανατοποθετηθώ</p><p>η ζωή δεν είναι ταινία</p><p>η ζωή δεν είναι σειρά</p><p>ποια είναι η ιστορία;</p><p>αυτό ήθελα να πω·</p><p>σε δέκα χρόνια από τώρα</p><p>ποια θα είναι η ιστορία;</p><p><br /></p><p>θα ήθελα να ήμαστε μια ιστορία όμορφη</p><p><br /></p><p>κάθετί όμορφο έχει τα σημάδια του</p><p>κάθετί όμορφο</p><p>έχει τα ψεγάδια του</p><p>αυτό συνέχιζα να λέω όσο πάταγα ξανά και ξανά τον αναπτήρα</p><p>και όταν καμιά φορά έβγαζε για ένα δεύτερο φωτιά</p><p>έλεγα είμαστε κοντά</p><p>τώρα στα αλήθεια είμαστε κοντά·</p><p>αν συνεχίζω να πατάω</p><p>-κι ας ξεκινά κράμπα στα δάχτυλα-</p><p>θα ανάψει το τσιγάρο</p><p><br /></p><p>κι όταν η κράμπα δυνάμωνε</p><p>έλεγα</p><p>φταίει η κράμπα μου και δεν έχω πώς ν' ανάβω σωστά </p><p>φταίει το χέρι μου</p><p>και δεν εμφανίζεται φωτιά</p><p>θέλει να ξεκουραστώ απλά</p><p>να προσπαθήσω πάλι αύριο</p><p>προς το παρόν</p><p>ας σταματήσω να στρίβω τσιγάρα</p><p>προς το παρόν·</p><p><br /></p><p>προς το παρόν</p><p>και προς το παρελθόν μας</p><p>ψάχνω να βρω μια καλή ιστορία</p><p>και βαράω με δύναμη στον τοίχο το τηλεκοντρόλ</p><p>κι όταν το κανάλι παραμένει</p><p>λέω ο τοίχος φταίει</p><p>και στην τελική</p><p>καλές και οι διαφημίσεις</p><p>εγώ φταίω</p><p>που δεν αγάπησα τις διαφημίσεις αρκετά</p><p>όλα τα προγράμματα έχουν διαφημίσεις</p><p>έτυχε τώρα</p><p>έτυχε </p><p>κι έπεσα σε ώρα τηλεμάρκετινγκ</p><p>έτυχε κι έπεσε καταλάθος το τηλεκοντρόλ στον τοίχο</p><p>και δεν ανάβει και το αναθεματισμένο το τσιγάρο</p><p><br /></p><p>ας κοιμηθώ//</p><p><br /></p><p>προς το παρόν</p><p>ψάχνω να βρω μια ωραία ιστορία</p><p>μα σχεδόν κάθε σημείο είναι μολυσμένο</p><p>και πριν καλά καλά φτάσει να τελειώσει η πράξη</p><p>αρρωσταίνει κι άλλο η αφήγηση</p><p>και εγώ μου φτιάχνω σούπα</p><p>και λέω </p><p>άρρωστη, δεν μπορείς να κρίνεις μια ιστορία</p><p>πρέπει να την αφήσεις για να γιάνει</p><p>πρέπει να περιμένεις</p><p>τόσο </p><p>που έχεις περιμένει</p><p>δεν μπορεί</p><p>κάποια στιγμή</p><p>θα αξίζει </p><p>θα φτάσει μια μέρα που θα λες</p><p>δες, τα πρώτα χρόνια ήταν τα δύσκολα</p><p>η πρώτη πενταετία ήταν δύσκολη</p><p>η πρώτη μας ζωή μονάχα είναι δύσκολη</p><p>αλλά η επόμενη θα μας γλυκάνει</p><p><br /></p><p>δεν μπορώ πλέον να βρω</p><p>προς το παρόν</p><p>προς το παρελθόν</p><p>και προς το μέλλον μας</p><p>καμία όμορφη ιστορία</p><p>βλέπω το ένα πλάνο μετά τ' άλλο να χωλαίνει</p><p>μαζεύονται παράσιτα και σιγά σιγά η εικόνα χάνει</p><p><br /></p><p>ας κοιμηθώ //</p><p><br /></p><p>ξεκίνησε η ιστορία μας</p><p>και εγώ ήμουν ματωμένη </p><p><br /></p><p>με πήρες στα χέρια σου</p><p>κι έβαλες τη μύτη μέσα στα μαλλιά μου</p><p><br /></p><p>άρχισε το αίμα να μυρίζει</p><p><br /></p><p>χωρίς να αφήσεις το χέρι να πάει πουθενά</p><p>πέταξες το πρόσωπό μου μακριά</p><p><br /></p><p>άρχισες να τινάζεσαι σαν σκυλί μετά το μπάνιο</p><p><br /></p><p>ίσως και να σου ταιριάζει τελικά </p><p>να σε πονάνε</p><p><br /></p><p>είπες</p><p><br /></p><p>επίτρεψέ μου</p><p>ευγενικά</p><p><br /></p><p>να διαφωνίσω </p><div><br /></div>Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-87416218047816877182020-01-26T18:33:00.000-05:002020-01-26T18:33:24.400-05:00fingers crossed<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
οι ώρες δεν περνάνε</div>
<div style="text-align: left;">
ή δεν τις προλαβαίνω</div>
<div style="text-align: left;">
εγώ περνάω </div>
<div style="text-align: left;">
και με έχω ήδη προλάβει πριν φτάσω</div>
<div style="text-align: left;">
να μου χαλάσω την έκπληξη για το τέλος</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
έκλεψα τον αναπτήρα του</div>
<div style="text-align: left;">
για να έχω κάτι να πετάξω</div>
<div style="text-align: left;">
πέταξε τα ρούχα μου</div>
<div style="text-align: left;">
να μην έχω κάτι να φορέσω</div>
<div style="text-align: left;">
- έξυπνη κίνηση</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
πώς είμαι ταυτόχρονα γυμνή</div>
<div style="text-align: left;">
και κάποιος άλλος</div>
<div style="text-align: left;">
- περίεργη κίνηση</div>
<div style="text-align: left;">
των νεύρων μου</div>
<div style="text-align: left;">
στη φλέβα που πετάγεται</div>
<div style="text-align: left;">
στο δικό σου το κεφάλι</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
τα χέρια μου θρηνούν</div>
<div style="text-align: left;">
προκαταβολικά </div>
<div style="text-align: left;">
για όσα θα περάσουν</div>
<div style="text-align: left;">
κι εγώ τους βάζω κρέμα</div>
<div style="text-align: left;">
και μυρωδιά από νικοτίνη</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
όλοι έχουν κάποια μαγική δύναμη</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
αυτός μπορεί και με κάνει να γελάω</div>
<div style="text-align: left;">
μέσα από το στομάχι</div>
<div style="text-align: left;">
εγώ με κάνω να αρρωσταίνω</div>
<div style="text-align: left;">
σε όποιο μέρος του σώματός μου μου αρέσει</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
διαλέγω και δίνω εντολή</div>
<div style="text-align: left;">
λίγο σφίξιμο στο στομάχι</div>
<div style="text-align: left;">
κι ας δούμε τι μπορεί να γίνει πίσω από το αυτί</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
το νόημα είναι στις λεπτομέριες</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
αν συγκεντρωθώ καλά μπορώ να φέρω το αίμα μου στο βλέφαρο</div>
<div style="text-align: left;">
κι αν στα αλήθεια με τρομάξω</div>
<div style="text-align: left;">
μπορώ να μουδιάσω το αριστερό μου χέρι μέχρι τον αγκώνα</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
το νόημα είναι στις ατέλειες</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
τις καταγράφω επιμελώς</div>
<div style="text-align: left;">
και καταλήγω μόνη</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
ίσως μια μέρα τα ξεχάσω όλα αυτά</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
προς το παρόν</div>
<div style="text-align: left;">
κουβαλάω πενήντα φορές το βάρος μου</div>
<div style="text-align: left;">
σαν τα μυρμήγκια</div>
<div style="text-align: left;">
- μαγική δύναμη νούμερο δύο</div>
<br /></div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-48798859296904337782020-01-18T21:45:00.000-05:002020-01-18T21:45:57.017-05:00δε βαριέσαι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
υπάρχει ένα σημείο παραίτησης<br />
που δεν έχεις τη διάθεση πια να παραιτείσαι<br />
και συνεχίζεται η ζωή<br />
σε αυτόματο πιλότο<br />
ερασιτέχνη<br />
<br />
ξύπνησα πάλι αποτυχημένη<br />
απέτυχα που ξύπνησα<br />
ή απέτυχα στο πώς<br />
δεν διευκρινίστηκε<br />
αλλά έχασα όπως και να 'χει<br />
δε βαριέσαι<br />
<br />
ναι, βγήκα από το σπίτι<br />
απλά στο φερμουάρ του μπουφάν μου<br />
μπλέχτηκε μια θλίψη<br />
<br />
θα μπορούσα να το βγάλω το μπουφάν<br />
μα δε μ'αρέσει και το κρύο<br />
αρρωσταίνω εύκολα<br />
και πρέπει μετά να πλένω και να στρώνω όλη μέρα<br />
για να νικήσω<br />
<br />
ταλαιπωρία<br />
<br />
<br />
καμιά φορά<br />
θυμάμαι να είμαι καλά<br />
αλλά ξεχνάω να σημειώσω τη συνταγή για τη μετάβαση<br />
<br />
θα βάλω υπνεθύμιση στο κινητό<br />
<br /></div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-51712876847972874502020-01-15T19:09:00.000-05:002020-01-15T19:09:05.982-05:00ήρωες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ίσως να μην γίνουμε οι ήρωες των ονείρων μας<br />
<div>
κι ίσως να είναι εντάξει αυτό </div>
<div>
αφού άλλοι ξαπλώσαμε</div>
<div>
και άλλοι ξυπνήσαμε</div>
<div>
και στο ενδιάμεσο δεν ορκίζομαι πως κοιμηθήκαμε και καθόλου τελικά</div>
<div>
αλλά ορκίζομαι ότι δεν θα 'θελα να ορκιστώ</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ξεκλειδώνω πάλι το εγώ μου</div>
<div>
λιγάκι πιο ηττοπαθητικά πια</div>
<div>
μιας και τα σκοτάδια και οι καταστροφές</div>
<div>
γίνανε τώρα τρε μπανάλ<br />
<br />
πρέπει να κόψω τα ψέματα<br />
στη μέση<br />
για να μπορώ να θυμηθώ</div>
<div>
<br /></div>
<div>
αν δεν ξέρω τον εαυτό μου</div>
<div>
δύσκολο και να τον σιχαθώ</div>
<div>
οπότε έχουμε τουλάχιστον ισοπαλία</div>
<div>
εγώ κι εγώ</div>
<div>
μηδέν-μηδέν</div>
<div>
<br /></div>
<div>
σιγά σιγά</div>
<div>
μπορεί να φτάσουμε ως και το ένα</div>
<div>
<br /></div>
<div>
κι ίσως να μην γίνω ο ήρωας που ονειρεύτηκα</div>
<div>
δεν πειράζει</div>
<div>
δεν ήμουνα εγώ</div>
<div>
δεν πειράζει</div>
<div>
δεν ήμουνα εκεί</div>
<div>
όλο εδώ είμαι</div>
<div>
μέσα στο κεφάλι μου</div>
<div>
θα σε καλέσω</div>
<div>
μα μην έρθεις</div>
<div>
<br /></div>
<div>
μια μέρα</div>
<div>
θα ξυπνήσουμε</div>
<div>
και θα είμαστε καρικατούρες απ' τους ήρωες των ονείρων μας</div>
<div>
και θα κρυφτούμε κάτω απ' τα κρεβάτια μας</div>
<div>
να φυλαχτούμε</div>
<div>
ο ένας απ' τον άλλο</div>
<div>
ο ένας απ' τον ένα</div>
<div>
δηλαδή</div>
<div>
ο άλλος</div>
<div>
<br /></div>
<div>
μόνοι θα είμαστε,</div>
<div>
κατάλαβες;</div>
<div>
<br /></div>
<div>
εγώ κατάλαβα</div>
<div>
<br /></div>
<div>
έβαψα μαύρα τα νύχια μου</div>
<div>
και αποφάσισα να διαγράψω τη σελίδα μου στο ίντερνετ</div>
<div>
μεγάλωσα</div>
<div>
πάλι μεγάλωσα</div>
<div>
και η σοφή μου εμπειρία</div>
<div>
λέει πως πάλι βλακείες λέω</div>
<div>
<br /></div>
<div>
λοιπόν</div>
<div>
έχω μαύρα νύχια τώρα</div>
<div>
και πάνε σούπερ με το πληκτρολόγιό μου</div>
<div>
η σκόνη τα γοητεύει ιδιαίτερα</div>
<div>
και επιστρέφω εκεί που μ' άφησα</div>
<div>
<br /></div>
<div>
από δω και πέρα</div>
<div>
τι;<br />
<br />
από δω και πέρα<br />
ποια;</div>
<div>
<br /></div>
</div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-76888578523405972882019-12-10T17:11:00.000-05:002019-12-10T17:11:37.618-05:00τα κλισέ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ζαλίζομαι<br />
του λέω<br />
ζαλίζομαι<br />
και χαμογελάει τυπικά<br />
λες και σχολίασα τον καιρό<br />
πνίγομαι<br />
του λέω<br />
πνίγομαι<br />
<br />
μου σπρώχνει απαλά το ποτήρι με το νερό<br />
<br />
<br />
θέλω να σκίσω τα μοιρογνωμόνιά σου<br />
<div>
και να σβήσω με μπλάνκο τις γραμμές σ' όλα σου τα τετράδια<br />
<br /></div>
<div>
ας μην μιλήσουμε με λογική</div>
<div>
ας μην μιλήσουμε για ορθογραφία</div>
<div>
έχω έναν ολόκληρο κόσμο στα μανίκια</div>
<div>
στις κάλτσες</div>
<div>
και τα ρούχα μου</div>
<div>
να μου θυμίζει καθημερινά να συμβιβάζομαι</div>
<div>
να μoυ ρυθμίζει</div>
<div>
το ξυπνητήρι να γυρίζει αυτόματα όταν αλλάζει η ώρα</div>
<div>
<br />
<div>
έχει μείνει μονάχα ένα σημείο</div>
</div>
<div>
που μπορεί να υπερβεί το χώρο</div>
<div>
μονάχα μία στιγμή</div>
<div>
με δύναμη να μην τελείωνει</div>
<div>
<br /></div>
<div>
δεν με νοιάζει να έχεις δίκιο</div>
<div>
δεν με νοιάζει να έχεις δικαιολογία</div>
<div>
δεν με νοιάζει να είναι τίποτα απ' όλα δίκαιο</div>
<div>
δεν θέλω την πραγματικότητα</div>
<div>
δεν με ενδιαφέρει ο ρεαλισμός</div>
<div>
<br />
θέλω να εκρύγνυται ο κόσμος και να σπάει</div>
<div>
κι εμείς να μένουμε ακέραιοι</div>
<div>
γιατί καταφέραμε να μην βλεφαρίσουμε στο μπαμ</div>
<div>
<br /></div>
<div>
έρωτας</div>
<div>
είναι η θάλασσα</div>
<div>
όχι η αμμουδιά που πας για τις ρακέτες</div>
<div>
<br /></div>
</div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-11396744062665864012019-12-10T16:38:00.000-05:002019-12-10T16:38:25.150-05:00τελετουργία εξάρτησης #2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i><span style="font-size: x-small;">"δεν λέω θα πεθάνω</span></i><br />
<span style="font-size: x-small;"><i><br /></i>
<i> λέω όμως, μπορεί"</i></span><br />
<br />
ένας εγωιστικός θάνατος<br />
έτσι, για να σε σώσω<br />
<br />
δε θυμάμαι γιατί<br />
τόσο εμμονικοί γίναμε με την επαφή με την πραγματικότητα<br />
εγώ επαφή μαζί σου ήθελα<br />
η νέα πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με εμένα<br />
και δεν επιθυμώ καμιά σχέση μαζί της<br />
<br />
νομίζω θα πεθάνω από καρδιά<br />
νομίζω θα πεθάνω από τη θλίψη<br />
και ίσως κάποιος το μεταφράσει κάπως ποιητικά<br />
μετά<br />
<br />
κανείς δεν κατάλαβε ποτέ<br />
γιατί ποτέ δεν θα εξήγησα<br />
<br />
μικρή κρατούσα τα βλέφαρά μου<br />
ανοιχτά με τα δάχτυλα<br />
μην και κοιμηθώ και δω τον εφιάλτη<br />
τώρα στραγγίζω τα μάτια με τις χούφτες<br />
μην τολμήσω να ξυπνήσω<br />
<br />
ψυχραιμία<br />
μισώ την ψυχραιμία<br />
έγινα φανατική της υστερίας<br />
οι ηρεμιστικές ενέσεις είναι αλάτι στις πληγές<br />
δεν θυμάμαι γιατί ψάχνουμε λόγους να συνεχίζουμε<br />
δεν θυμάμαι γιατί εκθειάσαμε το παρακάτω<br />
ελπίζω να πεθάνω από καρδιά<br />
ελπίζω να πεθάνω από τη θλίψη<br />
<br />
και δε θα μπορέσω ακόμη κι έτσι να σε σώσω<br />
<br />
<br />
<br />
<i>( </i><i>εγώ τις υποσχέσεις που μου έδωσα θα τις κρατάω</i><br />
<i>όσα λεπτά μετράω</i><br />
<i>είναι ανάλογα της τελευταίας εκπνοής σου</i><br />
<i>άντε, πνίξου</i><br />
<i>και πάρε με μαζί σου</i><br />
<i>αν τολμάς )</i><br />
<i><br /></i>
<i><br /></i>
<i><br /></i>
<i>Υ.Γ. : Ου, λουκ γουάτ γιου μέιντ μι ντου- ου</i></div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-40361593919103416642019-12-10T16:21:00.001-05:002019-12-10T16:21:23.734-05:00είναι μια μπάμια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
κάθε φορά υπάρχει μια στιγμή<br />
που ακολουθεί την εισπνοή<br />
όπου η εκπνοή είναι ακόμη αβέβαιη<br />
<br />
εκεί, τρομάζω<br />
<br />
κάθε φορά υπάρχει μια στιγμή<br />
που ακολουθεί την εκπνοή<br />
όπου η εισπνοή είναι μονάχα όνειρο<br />
<br />
εκεί, φοβάμαι<br />
<br />
έχει σημασία να βρίσκεις τη διαφορά στις λέξεις<br />
έχει σημασία να ξέρεις πότε χρειάζεται<br />
και στο διάολο τα λεξικά<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-36529209165866892202019-04-16T19:39:00.000-04:002019-12-10T17:12:31.620-05:00please, insert output<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<span style="color: #134f5c;">mommy, my heart is broken. mommy, can you move away?</span><br />
<br />
<i><b><span style="color: #f4cccc;">ξημερώματα</span></b></i><br />
<br />
<br />
η οπτική επαφή είναι επικίνδυνο χόμπυ<br />
και τα πόδια παίζουν άσχημο παιχνίδι<br />
μα δεν με παίρνουν στην ομάδα τους<br />
<br />
<br />
<b><i><span style="color: #ea9999;">πρωί</span></i></b><br />
<br />
<br />
μιλάω ψιθυριστά<br />
γιατί δεν θέλω στ' αλήθεια κάποιος να μ΄ ακούσει<br />
<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><i><b>μεσημέρι</b></i> </span><br />
<br />
<br />
ο κουλ κυριούλης έβαλε μια μελωδία στα ηχεία<br />
έχει κρυφτεί πίσω απ' το φως και χορεύει<br />
μέχρι να αρχίσουμε να χορεύουμε εμείς<br />
τότε κοκαλώνει για λίγο και χαζεύει<br />
<br />
μετά γελάει<br />
<br />
<br />
<b><i><span style="color: #cc0000;">απόγευμα</span></i></b><br />
<br />
<br />
η πλάτη ισιώνει<br />
είμαι ακριβώς ένα μέτρο και μισό<br />
<br />
το μαλλί κουλουριάζεται<br />
δεν μου χρειάζεται<br />
<br />
γελάω κι έτσι<br />
<br />
<br />
<b><i><span style="color: #990000;">βράδυ</span></i></b><br />
<br />
<br />
το κορίτσι με τη σαλοπέτα σηκώνεται απ' την καρέκλα<br />
πλησιάζει το στομάχι μου<br />
βγάζει το πεντάχρονο από μέσα<br />
και το οδηγεί πίσω απ' τη σκηνή<br />
<br />
<br />
<b><i><span style="color: #660000;">μεσάνυχτα</span></i></b><br />
<br />
<br />
ήρθε η ώρα για αντίο<br />
αλλά επειδή δεν το παίζουμε εμπορικά<br />
από επιλογή καταργήσαμε τα λεντ φωτάκια<br />
κι αγκαλιαζόμαστε λίγο πριν ανάψει το προβολάκι<br />
<br />
σε κάθε εικόνα κάνουμε ένα βήμα μπροστά<br />
και σε κάθε λέξη δίχως συνοχή<br />
ρίχνουμε κι ένα χαμόγελο<br />
μόνο αν το εννοούμε ειλικρινά<br />
<br />
ο λαιμός μου κλείνει απ' τις φωνές<br />
και το μολύβι έχει πασαλείψει όλο μου το μάτι<br />
<br />
<br />
είμαι βραδινός τύπος τελικά.<br />
<br />
<br />
<i><span style="color: #a64d79;"><br /></span></i><i><span style="color: #134f5c;">mommy, my heart is fixed.</span></i><br />
<br />
<br />
<br />
<b><i><span style="color: #4c1130;">ξημερώματα.</span></i></b><br />
<br />
<br />
τα κατάφερα.<br />
η μη τοπικότητα.<br />
<br /></div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-49615223437968000182019-04-10T19:13:00.000-04:002019-04-10T19:13:11.844-04:00τελετουργία εξάρτησης #1<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
τοξικό χωρίς απόλαυση<br />
μένει σκέτη ανοησία<br />
<br />
<i><span style="font-size: x-small;">"είμαι εδώ,</span></i><br />
<i><span style="font-size: x-small;"><br /></span></i>
<i><span style="font-size: x-small;"> αλλά είμαι και αιωνίως σε ένα εκεί"</span></i><br />
<i><br /></i>
<i><br /></i>
είδα μια ταινία στα προτεινόμενα<br />
καλή φάνηκε<br />
και ο πρωταγωνιστής<br />
κι αυτός καλός είναι<br />
τον ξέρω, νομίζω<br />
θα σου πω τον τίτλο<br />
αν θέλεις να τη δούμε<br />
<br />
αν θέλεις<br />
αν δεν θέλεις<br />
δεν πειράζει<br />
δεν έγινε και τίποτα<br />
όλα καλά<br />
<br />
πώς τολμάς<br />
να μια καλή αρχή πρότασης-<br />
πώς τολμάς<br />
λες και είναι θέμα νεύρων<br />
λες και είναι ζήτημα συνείδησης<br />
να γράψεις τίτλο με το όνομά μου<br />
για κάτι που ζει μόνο αντίθετά μου<br />
<br />
παρόλα αυτά<br />
πώς τολμάς<br />
θα το κρατήσω<br />
γιατί μου αρέσει να σκέφτομαι πως εσύ τολμάς<br />
πού και πού<br />
όταν εγώ δεν τολμώ<br />
ούτε εδώ ούτε πουθενά<br />
<br />
μην ανησυχείς<br />
όλα καλά<br />
εσύ να μην ανησυχείς<br />
<br />
καμιά φορά<br />
παίρνω βαθιά ανάσα<br />
να σου την ξεφυσήξω στα μούτρα<br />
και μόλις ανοίγω το στόμα<br />
καταλήγω να σε προσέχω<br />
πάλι<br />
<br />
ποιον προσέχω τελικά<br />
βέβαια<br />
αφού έτσι μένεις καλά<br />
κι άρα<br />
μένω κι εγώ ακέραιη<br />
<br />
να μην στεναχωριέσαι<br />
όχι<br />
δεν θα φύγω<br />
κοιμήσου<br />
<br />
κοιμήσου<br />
<br />
κοιμήσου<br />
<br />
πώς τολμάς<br />
να μια καλή φράση<br />
κυρίως<br />
να μια καλή ερώτηση<br />
<br />
είδα μια ταινία στα προτεινόμενα<br />
δεν με ρώτησες<br />
μα θα σου πω<br />
γιατί ρωτάω εγώ<br />
άλλα<br />
και δεν θέλω απαντήσεις<br />
<br />
πλάκα πρέπει να χει<br />
να τη δούμε<br />
<br />
[όντως, ναι, δεν την πολυπαίρνω στα σοβαρά τη μαμά μου<br />
εκείνη είναι ειδική σε ειδική φροντίδα<br />
σε πονόκοιλο<br />
ή σε τραγωδίες<br />
στην άλλη τη φροντίδα<br />
αυτή που χρειάζομαι<br />
κι εγώ και οι φωνές<br />
και το στήθος που πονάει<br />
εκεί που το απαίδευτο σε ιατρική κεφάλι μου<br />
πιστεύει πως θα πόναγε η καρδιά<br />
κι όχι εκεί που θα πόναγε πραγματικά,<br />
στην άλλη την φροντίδα δεν τα πάει καλά]<br />
<br />
θα σου πω πως τη λένε την ταινία<br />
αλλά δεν θα σου πω πολλά πολλά<br />
για να μην την δεις μόνος σου όταν θα βαριέσαι<br />
<br />
εγώ όταν θα βαριέμαι δεν θα τη δω<br />
γιατί θα θέλω να βαριόμαστε μαζί<br />
και γιατί<br />
ντάξει<br />
μεταξύ μας<br />
τέτοια είμαι<br />
<br />
μαλακία βέβαια<br />
γιατί εσένα ούτε που θα σου άρεσε ιδιαίτερα το τρέιλερ<br />
<br />
ηρέμησε<br />
όλα<br />
καλά<br />
<br />
είναι μια άλλη ταινία<br />
δεν θυμάμαι πώς τη λένε<br />
δεν ήταν και πολύ καλή<br />
αλλά τη θυμάμαι<br />
τη θυμάμαι γιατί με εντόπισα<br />
<br />
ήταν μια ξανθιά<br />
είχε όνομα, ναι, σίγουρα<br />
αλλά δεν είχε ιδιαίτερη σημασία<br />
ή μάλλον<br />
καλύτερα<br />
δηλαδή, μεταξύ μας,<br />
χειρότερα,<br />
είχε δευτερεύουσα σημασία<br />
<br />
η ξανθιά<br />
εμφανίστηκε σε μερικές σκηνές<br />
ήταν καλή<br />
ήταν όμορφη<br />
ο πρωταγωνιστής την αγαπούσε<br />
περνούσαν όμορφα<br />
κι εσύ<br />
θεατής<br />
περίμενες πώς και πώς πότε θα την παρατήσει<br />
<br />
καλή ήταν<br />
ήταν όμορφη<br />
και ο πρωταγωνιστής την αγαπούσε<br />
<br />
απλά,<br />
δεν ήταν η πρωταγωνίστρια<br />
<br />
λυπάμαι<br />
<br />
λυπάμαι που ο πρωταγωνιστής με αγαπάει<br />
που κάθε φορά ο πρωταγωνιστής με αγαπάει<br />
έτσι είναι πιο δύσκολο<br />
κυρίως<br />
είναι θλιβερό<br />
<br />
δεν έχεις ιδέα τι νιώθω σαν σκοτάδι<br />
δεν με τρομάζει η πίκρα<br />
εγώ έχω εμετό με γυαλιά<br />
δεν<br />
έχεις<br />
ιδέα<br />
<br />
λυπάμαι<br />
<br />
αυτό κάνω τελευταία,<br />
λυπάμαι<br />
δεν είναι κατάσταση<br />
δεν είναι αντίδραση<br />
είναι αντιμετώπιση<br />
αυτή είναι η λύση μου τώρα στα προβλήματα<br />
λυπάμαι<br />
<br />
λυπάμαι<br />
και ψάχνω ταινίες στα προτεινόμενα<br />
<br />
δεν φταις εσύ<br />
απλά δεν θέλω πάλι να φταίω εγώ<br />
αυτό είναι όλο<br />
<br />
νταξει<br />
νταξει<br />
όλα καλά<br />
λογικά<br />
<br />
είναι κάπως μίζερη η ζωή που επιλέγω<br />
δε λέω<br />
αλλά είμαι πολύ καλή<br />
σε κάτι είμαι πολύ καλή<br />
ξέρω να επιβιώνω με μυστικά<br />
<br />
σσσς.<br />
δεν θα το πω πουθενά.<br />
ούτε σε μένα.<br />
όλα<br />
καλά.<br />
<br />
<br />
είδα μια ταινία στα προτεινόμενα<br />
θες να σου πω τον τίτλο;<br />
<div>
<br /></div>
</div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-87692899880658049632019-04-10T19:12:00.000-04:002019-04-10T19:12:13.440-04:00ripped<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ήταν ένα σκίσιμο στον αέρα<br />
σαν πίξελ.<br />
<br />
μέσα από το πίξελ<br />
άνοιγε ο κόσμος<br />
μας<br />
<br />
πίσω<br />
σκονισμένες αναμνήσεις<br />
πάνω σε γόνατα ανίκανα<br />
<br />
μια ρουτίνα πανικού,<br />
μαθήματα πνιγμού<br />
με διαλείμματα ελπίδας<br />
<br />
καθρέπτες σε όλα τα δωμάτια<br />
και κάθε τζαμαρία μια αντανάκλαση<br />
να θυμίζουν ότι σπάει το γυαλί<br />
και εκείνη<br />
ακόμη με σκισίματα<br />
ακροβατεί<br />
<br />
ένα σκίσιμο στον αέρα<br />
και μία τελευταία φράση<br />
<br />
έβγαλα τον έρωτά μου ασπροπρόσωπο,<br />
δεν έχει άλλο να πονάω</div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-46153393903990495532019-04-09T19:26:00.000-04:002019-04-09T19:26:18.438-04:00άντε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
σκαρφαλώνω στο στήθος σου<br />
φτάνω στο ύψος σου<br />
δένω σταυρό τα πόδια<br />
τώρα δε φεύγω<br />
πάρτο χαμπάρι<br />
εγώ δυσκολεύτηκα<br />
αλλά το πήρα<br />
<br />
παίρνω πρέφα το άρωμά σου στο δωμάτιο<br />
νικάει το υγρό για τα άλατα στο νιπτήρα<br />
και τη χλωρίνη που έριξα<br />
να καθαρίσω το συκώτι μου<br />
<br />
σηκώνω το ανάστημα μετά από καιρό<br />
διεκδικώ ξανά λίγη χαρά<br />
από εκείνη που μοιασε κάπως στο χαμόγελό σου<br />
όταν μου λεγες στο τέλος καληνύχτα<br />
ξεχνώντας τις μορφές που σε κοιτούν πίσω από τον πάγκο<br />
και για μερικά δευτερόλεπτα υπήρχα μόνο εγώ<br />
<br />
εμένα μην με υποτιμάς<br />
τρομάζω<br />
φωνάζω<br />
και τρεκλίζω στο περπάτημα<br />
μονάχα επειδή ξέρω πως τελικά<br />
θα τον ζήσω τον καριόλη τον έρωτα<br />
όπως του αρμόζει<br />
αιματικά<br />
σπαρακτικά<br />
και πάντα σε λάθος χρόνο<br />
<br />
ετήσια εορτή τώρα στήνω σ' έναν άλλον μου εαυτό<br />
για τη μέρα που τελικά έγινε το κρακ<br />
στον αριστερό μου ώμο<br />
στην αριστερή μου σπάλα<br />
μέχρι εκεί τέλος πάντων<br />
που πιάνει η καρδιά<br />
<br />
καρδιά μου θα παλέψουμε τώρα<br />
ο καθένας με τα σπλάχνα του<br />
κι εγώ με τους εφιάλτες κάτω απ' τα σεντόνια σου<br />
μέχρι να ξορκιστεί τελείως το κακό<br />
και μείνουμε μόνοι σε μια παραλία καλοκαίρι<br />
μετά από τη δουλειά<br />
μετά από τη φωτιά<br />
<br />
θα κάψω τους διαβόλους<br />
μέσα στο κεφάλι<br />
γιατί τους έμοιασε πολύ η ζωή μου<br />
και η δική μας μυρίζει θάλασσα λιμανιού<br />
και καφέ με καραμέλα<br />
<br />
άντε,<br />
έλα</div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-85561270744274110522019-04-09T19:21:00.001-04:002019-04-09T19:21:12.277-04:00παίζεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i><span style="font-size: x-small;">Δεν μπορείς να μιλήσεις.</span></i><br />
<i><span style="font-size: x-small;">Δεν μπορείς να μιλήσεις.</span></i><br />
<i><span style="font-size: x-small;">Τα χέρια μου κρέμονται σαν τις νυχτερίδες πάνω απ' το ταβάνι.</span></i><br />
<br />
<br />
καινούριες λέξεις χτυπάνε νεύρο στο κεφάλι<br />
και απ' τα χείλη δεν θυμάμαι τα ελληνικά<br />
παίζουν τώρα σαν μελωδία που σου κόλλησε από το ράδιο<br />
ατάκες, ιστορίες και ζωές<br />
πίσω απ' τα μάτια μου<br />
και μπρος τους<br />
όλο παίζεις εσύ<br />
<br />
περνάω τώρα τις μέρες μου στο μεταίχμιο<br />
ανάμεσα σε όλες τις πιθανές μου ιστορίες<br />
και στα χαρτιά μού βγαίνει θάνατος<br />
<br />
χτυπά το ξυπνητήρι για όγδοη φορά<br />
δεν κοιμάμαι βαθιά<br />
απλά κοιμάμαι ξανά<br />
<br />
είναι σημαντικό καμιά φορά<br />
να ξαπλώνει κανείς στο κρεβάτι μονάχα από κούραση<br />
είναι σημαντικό καμιά φορά<br />
να γκρινιάζουμε<br />
για τον καιρό<br />
για το μυρμήγκιασμα στο πόδι<br />
για το χαλασμένο τάπερ στο ψυγείο<br />
είναι σημαντικό καμιά φορά<br />
να μην τα παίρνουμε όλα πια στα σοβαρά<br />
μονάχα εμάς<br />
<br />
να μας πιστεύουμε εμάς<br />
καμιά φορά<br />
<br /></div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-83255537144497593882019-04-09T19:21:00.000-04:002019-04-09T19:30:44.129-04:00κι όσα είπες, τελικά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
είχα πει θα πέθαινα για σένα<br />
<br />
αποστολή εξετελέσθη.<br />
<br /></div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-59109630307511337442019-01-27T22:04:00.000-05:002019-01-27T22:04:33.382-05:00μπλου άουτ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
τουλάχιστον πριν<br />
μπορούσα να αναπνεύσω<br />
μπορούσα να καταπιώ<br />
μπορούσα να κοιμηθώ<br />
τουλάχιστον<br />
<br />
το ελάχιστο<br />
που μπορείς να κάνεις τώρα για μένα<br />
είναι να με βασανίσεις<br />
<br />
να μου δείξεις<br />
τι θα πει<br />
πονάω αυτόν που αγαπάω<br />
<br />
το ελάχιστο<br />
μέχρι εκεί μπορώ να κάνω τώρα<br />
το ελάχιστο<br />
<br />
και να φύγω<br />
<br />
διακοπές με τον εαυτό μου<br />
με φωτοτυπίες της σχολής στην τσάντα<br />
που δεν θα βγουν ποτέ από τη ζελατίνη<br />
και μπύρες που θα αγοραστούν<br />
και δεν θα καταναλωθούν ποτέ<br />
γιατί επαναστατεί το στομάχι μου και βγαίνει εκτός<br />
<br />
όχι, λέει<br />
δεν συμμετέχω εγώ σε αυτήν σου την παράνοια<br />
είσαι μόνη σου<br />
έτσι δεν ήθελες;<br />
μόνη σου τώρα<br />
<br />
<br />
βαθιά ανάσα<br />
μία<br />
τόσο μπορώ<br />
<br />
βαθιά πληγή<br />
και ξένη<br />
χαραγμένη σε άλλη γλώσσα<br />
να μην καταλάβουμε ποτέ<br />
τι έγινε<br />
ποιος το έκανε<br />
γιατί<br />
γιατί, αγάπη μου<br />
γιατί μου το κάνεις αυτό<br />
<br />
γιατί<br />
σταμάτησες<br />
να είσαι ευτυχισμένη<br />
δίχως τη συναίνεσή μου;<br />
<br />
λοιπόν<br />
λυπάμαι<br />
μα δεν ρώτησα κανέναν τελικά<br />
και πνίγηκα αθόρυβα<br />
βγάλτα τώρα πέρα με ένα πτώμα<br />
κλειδωμένο στην προσωπική μου ντουλάπα μες το σπίτι σου<br />
εδώ και μήνες<br />
<br />
τώρα άρχισε να μυρίζει<br />
κάνε μου μια χάρη<br />
κάνε ένα κουράγιο και φέρε τη σφουγγαρίστρα<br />
εγώ θα γεμίσω τον κουβά<br />
<br />
<br />
γιατί;<br />
<br />
λοιπόν<br />
λυπάμαι<br />
δεν θυμάμαι<br />
σίγουρα δεν θυμάμαι<br />
προτιμώ να μην θυμάμαι ίσως<br />
γιατί λυπάμαι<br />
<br /></div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-42762778795427025492019-01-14T21:48:00.001-05:002019-01-14T21:48:26.269-05:00Σε χαμηλή φωτιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Έκαψα το φαΐ. Ξέρω, θα πεις, ε και; Ε και, τι έγινε; Τι έγινε; Λοιπόν. Δεν καταλαβαίνεις. Το έκαψα, αλλά όχι επίτηδες, εκεί είναι η ουσία. Θα μπορούσα να 'χα ξεκινήσει να μιλάω ακριβώς έτσι. Θα μπορούσα να ΄χα πει, έκαψα το φαΐ. Κι εσύ θα χες πει: ε και; Θα απαντούσα τότε: "Εγώ. Εγώ το έκαψα. Όχι ο φούρνος." Κατάλαβες; Ήθελα να το κάψω και το έκαψα, υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Ήθελα κάτι να κάψω. Άνοιξα το μάτι και έλουσα τη κατσαρόλα με λάδι. Πήρα μετά τα λαχανικά, άπλυτα, τα κράτησα ένα ένα πάνω απ' τη φωτιά και τα έκοψα με τα χέρια. Κατάφερα να τεμαχίσω τα καρότα μέχρι και σε τέσσερα κομμάτια. Τέσσερα. Φαντάζεσαι δύναμη. Τη ντομάτα τη ζούληξα με τα νύχια μου. Μην μιλήσω για τα μπαχαρικά. Τα έβαλα στο στόμα μου και τα φτυσα μέσα στο λάδι. Ένιωσα τις σταγόνες να μου καίνε τα μάγουλα. Για ένα-δυο δευτερόλεπτα μόνο, τι να το κάνεις. Έβαλα μέσα τις πατάτες και σκέπασα τη κατσαρόλα. Τη σκέπασα, ανέβασα τη θερμοκρασία, ακόμη κι αν η συνταγή στο ίντερνετ έλεγε σε χαμηλή φωτιά και πήγα στο δωμάτιο, έβαλα να δω μια σαπουνόπερα κι έβαψα τα νύχια μου. Περίμενα τον καπνό να περάσει κάτω απ΄τη χαραμάδα της πόρτας κι έπειτα πήγα στην κουζίνα. Έκαψα το φαΐ. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Βλέπεις τώρα, αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Δεν την περιμένεις. Περιμένεις να έκαψα το φαΐ καταλάθος. Να μου ξέφυγε. Αλλά εγώ σε εξέπληξα. Τώρα αναρωτιέσαι. Γιατί να θέλω να κάψω το φαΐ; Τι σημαίνει για μένα αυτή η κατσαρόλα; Ή ίσως, ο μανάβης που μου πούλησε τα λαχανικά. Ίσως με αυτόν να έχει να κάνει. Ίσως είμαι αυτό που πολύ εύκολα ή πολύ δύσκολα -δεν έχω αποφασίσει- εσείς αποκαλείται τρελή. Λοιπόν. Καταλαβαίνεις πού το πάω. Εγώ, για να εκφραστώ καλύτερα, δεν το έκαψα το φαΐ. Είπα ψέματα. Το φαΐ όμως κάηκε. Κι αυτή η ιστορία δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Κανένα απολύτως. Πλήττω μόνο που σκέφτομαι το συρματάκι να πλέει μέσα στα μαύρα νερά κάτω απ' το νεροχύτη. Γιατί άρα κάθομαι και σου τη λέω; Λοιπόν εδώ μπορεί και να υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον. Φυσικά, όχι για εσένα αλλά για μένα. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Είμαι μεγάλη οπαδός της εσωτερικής αναζήτησης. Σχεδόν τελετουργικά πιστεύω και προσεύχομαι σε εκείνο το Γιατί που υπάρχει πίσω από όλα κι ας μην το βλέπουμε. Χρειάζεται μονάχα να πιστέψουμε πραγματικά σε αυτό, να το ψάξουμε και να το βρούμε. Έτσι δεν λειτουργεί αυτό το ηθικό ηρεμιστικό; Από μικρή βρήκα το Θεό μου, κι ας μην το αναγνώρισα τότε. Η αδερφή μου κάποτε μου είπε πως είναι χαζό αυτό που κάνω. Βρίσκω, λέει, συνεχώς λόγους για να δικαιολογώ τους ανθρώπους, λόγους που δεν υπάρχουν αναγκαστικά, αλλά που αναγκαστικά και με τη βία εγώ κατασκευάζω για να τους καταλαβαίνω. "Όλους τους δικαιολογείς. Δεν είναι υγιές" μου είπε. Και εγώ απάντησα "Γιατί;"</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Η μητέρα μας έφυγε όταν ήμουν δώδεκα. Η Ελένη ήταν μόλις οκτώ. Δυο χρόνια αργότερα, αφού αποφάσισα πως η μητέρα μου είχε όντως φύγει, δεν ξέμεινε εκτός συνόρων, δεν την έδιωξε ο πατέρας μου, δεν την απήγαγε η Υπηρεσία Αναγνώρισης, κάπου εκεί στα δύο χρόνια αποφάσισα πως ήταν πλέον καιρός να πω πως η μητέρα μας πέθανε. Ήταν φυσικά η εύκολη λύση. Δεν πιστεύω πως πέθανε στ' αλήθεια κι ούτε τότε νομίζω πως το πίστεψα. Απλά ήταν καλύτερα έτσι. Καλύτερα, απ' το να ξέρω πως είναι κάπου εκεί έξω, περπατά, μιλά, αναπνέει, ακούει μουσική, σκέφτεται. Ήλπιζα να μην σκέφτεται, έτσι δεν θα χρειαζόταν να 'χω εγώ στο μυαλό μου το φοβερό ερώτημα: εμένα, με σκέφτεται εμένα; Φοβερό, φυσικά. Φοβερό αφού κάθε απάντηση είναι λάθος. Με σκέφτεται, κάθε μέρα και της λείπω. Αλλά δεν γυρίζει. Με σκέφτεται, πού και πού, μα μετά ξεπερνά τη σκέψη. Δεν με σκέφτεται ποτέ. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Ενώ πέθανε λοιπόν στα δώδεκα η μητέρα μου, δεν άφησε κανένα αποχαιρετιστήριο γράμμα, παρόλο που έψαξα το γραφείο της και είχε πάνω από τρία διαφορετικά στυλό και δύο πάκους ανέγγιχτους με Α4. Δεν την κατηγορώ. Ήταν πολύ θλιμμένη για να γράψει. Οι άνθρωποι μπορούν και γράφουν, ιδιαίτερα όταν είναι θλιμμένοι. Όταν όμως είναι πραγματικά θλιμμένοι, τότε, καμιά φορά, η σκέψη και μόνο να πιάσουν το στυλό είναι αβάσταχτη. Οι θλιμμένοι άνθρωποι είναι βαρείς. Περπατάνε αργά και το πάτωμα τους τραβάει με μανία. Ό,τι αγγίζουν, βαραίνει. Το στυλό, τα ρούχα, τα μπουκάλια, εγώ. Καταλαβαίνω. Έπρεπε να πεθάνει. Από ένα σημείο και μετά, θα γινόμασταν όλοι ασήκωτοι και θα ταν μεγάλη ταλαιπωρία να κυλιόμαστε σαν σαλιγκάρια από δωμάτιο σε δωμάτιο. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Η ζωή ήταν πιο εύκολη όταν αποφάσισα το θάνατο της. Ήξερα πού να στηρίξω τις δύσκολες μέρες κι έλεγα λογικό είναι, θα περάσει. Η πρόκληση ήταν μέχρι να με πείσω πως ο θάνατος δεν ήρθε για να γίνει η δική μου ζωή πιο εύκολη- αυτό ήταν ένα εγωιστικό φορτίο που δεν μπορούσα να αντέξω. Απλώς, τα φερε η ζωή έτσι που ο θάνατος τα κατάφερε τελικά και μας έδωσε και πάλι μια αιτία. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Είναι βασική αρχή της ζωή μου να μην κάνω πράγματα χωρίς αιτία. Ιδιαίτερα, απ' την άλλη, να μην κάνω πράγματα απλά και μόνο λόγω μιας αιτίας. Καθένας μας χρειάζεται να νιώσει ελεύθερος και την ελευθερία την κυνηγά με τα δικά του μέσα. Στις Πανελλήνιες, θυμάμαι, παραλίγο να δηλώσω μια σχολή που μου άρεσε. Απευθείας, κατάλαβα πως ήταν η εύκολη λύση. Θα κατέληγα καταδικασμένη σε μια πλάνη, μέσα σε εκείνο το μικρόκοσμο με τις αποφάσεις που στηρίζονται σε ό,τι περιμένει κανείς σε όλη του τη ζωή και ποτέ δεν ξεφεύγει. Δήλωσα λοιπόν κάτι καινούριο. Είναι σημαντική η ελευθερία. Αναρωτιέμαι πού να έχω βάλει το πτυχίο μου. Και το συρματάκι για τα πιάτα. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Δοκίμασα ένα καταπληκτικό κοτόπουλο με κάρυ τις προάλλες. Ο Κάστορας είπε πως είναι παραδοσιακό μεξικάνικο πιάτο. Κάστορας είναι το παρατσούκλι του. Τα δυο του μπροστινά δόντια είναι ελαφρώς πιο επιβλητικά και του αρέσει να μασουλάει το φαγητό του με ήχο. Πού και πού ξεχνάω την εποχή που έκοψα το κρέας. Είχα αποφασίσει να το κάνω στα δεκαοκτώ μου και το κράτησα για περίπου επτά χρόνια. Το πρώτο μου γεύμα επτά χρόνια αργότερα ήταν μοσχαράκι κοκκινιστό με ρύζι. Μοσχαράκι. Το μωρό. Τέλος πάντως, η Αθήνα είχε γεμίσει φάνσυ vegan εστιατόρια και φαλαφελάδικα, πλέον στατιστικά η μισή μου παρέα εκτιμούσε το τόφου και τη σόγια. Δεν πρέπει να αφήνεις την κοινωνική μόδα να σε κάνει του χεριού της. Μωράκι με κόκκινη σάλτσα και ρυζάκι λοιπόν. Είναι σημαντική η ελευθερία. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Τα λέω στον Κάστορα μα δεν καταλαβαίνει. Όταν ξεκινώ τις φλυαρίες μου μια μικρή ρωγμή σχηματίζεται ανάμεσα στα φρύδια του και καμιά φορά γελάει. Αυτό με εκνευρίζει. Σε γενικές γραμμές όμως, ο Κάστορας βοηθάει. Περάσαμε μια κρίση στον τρίτο μας χρόνο. Μου είχε φανεί δύσκολο τότε να χωνέψω πως οι άνθρωποι επιβιώνουν μόνοι. Αποκτούμε μια τέτοια εμμονή με τον έρωτα που νομίζουμε θα μας λύσει όλα τα προβλήματα. Τώρα ξέρω πως η μοναξιά είναι συστατικό της ζωής και όποτε χρειαστεί χαρίζω αυτό το δώρο στους ανθρώπους που αγαπώ. Τους αφήνω μόνους, γιατί έτσι μόνο αντέχουμε τον εαυτό μας. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Στη δουλειά η ανάγκη αυτή αναγνωρίζεται. Ίσως τελικά αυτό να ήταν που με κράτησε στην εταιρία. Καθένας και καθεμιά μας έχει το δικό της προσωπικό κουβούκλιο. Μπορούμε να το βάψουμε και να το διακοσμήσουμε όπως θέλουμε. Το δικό μου κουβούκλιο το αποκαλώ φωλιά. Του έχω φτιάξει μια είσοδο με κουνουπιέρα. Έτσι δεν παραβαίνω τους κανόνες, η φωλιά μου είναι ανοιχτή και φανερή σε όλους, έχω όμως τα δικά μου όρια. Γαλάζια με μικρά πολύχρωμα φωτάκια μπαταρίας. Τα ανάβω στις υπερωρίες, για να μην προκαλώ προβλήματα συγκέντρωσης στους άλλους. Με τα χρήματα δεν έχω πρόβλημα. Δεν αγχώνομαι. Όχι όπως παλιά. Όλα μοιάζουν πιο απλά όταν κοιτάς το γραφείο σου μέσα από το δορυφόρο της Google, από ψηλά. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Ενοχλούμαι μόνο από τις ενοχές. Θα ήθελα να μην τις έχω. Δεν τις καταλαβαίνω και παλεύω μαζί τους από παιδί. Μερικά μεσημέρια όταν νιώθω πως ο χρόνος κινείται πολύ αργά και το διάλειμμα για φαγητό δεν έρχεται ποτέ, μοιάζει λες και ένα αόρατο χέρι με πιάνει απ' το λαιμό. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και ακανόνιστα και πονάω. Ποτέ δεν μπορώ να καταλάβω από πού ακριβώς πηγάζει ο πόνος, μονάχα αντιλαμβάνομαι το φόβο να κατακτά κάθε μου κύτταρο. Τότε, είναι που ξεκινάνε οι ενοχές σε ένα παιχνίδι όπου χρόνια βγαίνω ηττημένη. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Γιατί να πρέπει να νιώθω έτσι; </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν υπάρχει κανένας λόγος να με πιάνει πανικός. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms", sans-serif;"> Ο Κάστορας μου το λέει συνέχεια στο τηλέφωνο. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">"Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αγχώνεσαι."<i> </i></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Και το ξέρω. Και λυπάμαι για αυτό. Λυπάμαι και νιώθω άσχημα, που χωρίς κανένα λόγο, πάλι, το σώμα μου δεν συνεργάζεται. Το δουλεύω αυτό ακόμη. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Όταν η κατάσταση βγαίνει εντελώς εκτός ορίων, ξεκινάει το τραγούδι. Όχι τόσο τραγούδι δηλαδή, όσο μουρμούρισμα. Πάω στην τουαλέτα, κλείνω την πόρτα, αγκαλιάζω τον εαυτό μου και του μουρμουρίζω ένα ρυθμό. Με βοηθάει και συγκεντρώνομαι. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Τότε, ξεκινά η απαρίθμηση. </span><span style="font-family: "trebuchet ms", sans-serif;">Δεν χρειάζεται να ανησυχείς γιατί: </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">νούμερο ένα, </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">νούμερο δύο, </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">νούμερο εικοσιδύο χιλιάδες τρία. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν θα έπρεπε να ανησυχώ που έκαψα το φαΐ, γιατί έχουμε κι άλλο. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν χρειάζεται να χτυπάω τα ράφια απ' τα νεύρα μου, γιατί στον καθένα συμβαίνει να κάψει ένα φαΐ τουλάχιστον δυο-τρεις φορές στη ζωή του. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν είναι και τόσο τραγικό. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν χρειάζεται να ουρλιάζω πως είναι τελικά τραγικό, γιατί ο φούρνος ήταν λιγάκι χαλασμένος κι ίσως έφταιγε κι αυτός. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Λιγάκι. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν χρειάζεται να κλαις. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν χρειάζεται να κλαις. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Απλά θα πλύνεις την κατσαρόλα με το συρματάκι, μέσα στο δεύτερο συρτάρι πρέπει να είναι τελικά, τώρα που το θυμήθηκες δεν χρειάζεται να κλαις, σταμάτα. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν έχεις λόγο. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Μπορείς άραγε να ζεις παράλογα </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> και παράλληλα ευτυχισμένα; </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Θα την πετάξω την κατσαρόλα. Εγώ το έκαψα το φαΐ. Επίτηδες το έκαψα. Πιέστηκα, για αυτό. Κατάλαβες; Καλύτερα τώρα. Τώρα, καλύτερα. </span></div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-50219822228134873562017-06-16T21:28:00.000-04:002017-06-16T21:28:39.108-04:00μια νέα αρχή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
υιοθετώ κι εγώ μικρές παλιές συνήθειες<br />
νιώθω τον παλμό μου στα ακροδάχτυλα<br />
και σε αυτά απευθύνομαι να με ηρεμήσουν:<br />
πιάνω κατσαρόλες<br />
τενεκεδένιες μπύρες<br />
θρύμματα από καπνό που ξεμείναν στο γραφείο<br />
και μανιακά αποφεύγω τη νύχτα έξω απ' το μπαλκόνι σου<br />
με βιντεάκια της ζωής μες την οθόνη<br />
<br />
γύρω ένα δωμάτιο συσσωρευμένων χρόνων<br />
και μια ζωή τυπωμένη σε κάθε γωνιά του σώματός σου<br />
<br />
σου αρέσει συχνά να λες<br />
"δικό μου είναι"<br />
δικό μου το χέρι σου<br />
δικό μου το μάγουλό σου<br />
και τα χείλη σου δικά μου<br />
ή τουλάχιστον<br />
ελπίζω να το επιβεβαιώσεις<br />
<br />
σίγουρα<br />
σίγουρα θα μπορούσα εγώ<br />
να πλάσω με τα χέρια μου<br />
ολόκληρους πλανήτες<br />
και με κάθε ερέθισμα<br />
μια λέξη- δες<br />
να ξεκινήσω μια πορεία προς το μέλλον<br />
<br />
σίγουρα<br />
θα μπορούσα<br />
έως εκεί<br />
περισσότερο<br />
δεν προχωράει,<br />
παλιές συνήθειες-<br />
<br />
αν μείνεις μόνος για λίγα λεπτά εδώ μέσα<br />
μπορείς να αφουγκραστείς<br />
θαρρείς<br />
χιλιάδες περασμένες ηλικίες<br />
ακόμη κι αν μονάχα καμιά δεκαριά χρόνια περάσαν<br />
<br />
μάλλον όντως μελαγχόλησα<br />
αναζητώ λίγο σκοτάδι<br />
που ξεκάθαρα και άμεσα<br />
με οδηγεί σε στόχους και προβλήματα<br />
<br />
να ξέρω κι εγώ<br />
γιατί ακόμη<br />
"θα μπορούσα"<br />
<br />
ακόμη, δεν υπάρχει χώρος πολύς στο διάδρομο<br />
έχει αρώματα και χρώματα και ήχους<br />
από κάθε εποχή που πέρασε πριν φτάσω<br />
και με μαρκαδόρους έχει αφιερώματα<br />
<br />
εντάξει, μην παρεξηγείς<br />
δεν διεκδικώ το παρελθόν σου<br />
μόνο λιγάκι χώρο παραπάνω για εμένα<br />
σε πάτωμα καθαρό από σωρούς συμπιεσμένους με σκιές<br />
<br />
να νικήσουμε τις κάθετες γραμμές<br />
με οριζόντιες</div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-22949406331735336812017-02-18T19:46:00.000-05:002017-02-18T19:46:19.496-05:00η εποχή της αφωνίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
δεν είσαι εδώ- και αυτό είναι παράξενο<br />
κι όταν λέω εδώ<br />
εννοώ μέσα<br />
κι όταν λέω μέσα<br />
εννοώ μου<br />
<br />
η εποχή της αφωνίας<br />
δεν πέρασε αβίαστα<br />
<br />
(το ανώδυνα, έτσι κι αλλιώς,<br />
δεν συγκινεί)<br />
<br />
πέρασε στο δικό του χρόνο<br />
κάποιον μακρινό από εμένα<br />
με ένα κόπο<br />
παρόλα αυτά<br />
καταδικό μου<br />
<br />
το θλιβερό<br />
είναι πως τώρα θα φανεί<br />
πως είχες δίκιο<br />
κι όταν λέω πως<br />
εννοώ σαν-να<br />
<br />
δεν πειράζει<br />
και<br />
όταν λέω δεν πειράζει<br />
δεν εννοώ<br />
δεν έχει σημασία<br />
<br /></div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-63171833635238165282017-02-12T16:12:00.000-05:002017-02-12T16:12:53.411-05:00Τώρα που μείναμε χωρίς σπίτι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
εγώ είχα πάντα πρόβλημα με τα πόμολα,<br />
η αδερφή μου με τα φώτα.<br />
θα 'λεγε κανείς πως έφταιγε το σπίτι.<br />
<br />
οι διακόπτες, για να φανταστείς,<br />
ίσα ίσα που ξεχώριζαν από το πλαίσιο της πόρτας<br />
και έφταναν ακριβώς στο ύψος του αγκώνα,<br />
έτσι που όταν έστριβες να φύγεις απ' το δωμάτιο,<br />
αυτομάτως<br />
άφηνες πίσω σου σκοτάδι.<br />
ή, άλλες μέρες,<br />
όταν βιαστικά έμπαινες μέσα<br />
και χτυπούσες στο διάδρομο τα πόδια σου<br />
διεκδικώντας λίγη μοναξιά,<br />
αμέσως έσβηνε η λάμπα<br />
και η αίθουσα μόνη της σα να σε έδιωχνε μακριά.<br />
όσο για τα πόμολα,<br />
αυτά θαρρείς σε μαγνητίζαν.<br />
έμοιαζαν οι προεξοχές τους με γάντζους εχθρικούς,<br />
μπλέκονταν στα μανίκια σου,<br />
στα ακουστικά σου,<br />
τα μαλλιά σου<br />
όπως έτρεχες να προλάβεις ένα λεωφορείο<br />
που δεν ήθελες να πάρεις.<br />
για λίγα μόνο δευτερόλεπτα,<br />
επέβαλαν τη συντροφιά τους-<br />
κι αυτή όταν επιβάλλεται<br />
προκαλεί πολλούς κινδύνους.<br />
τα συρτάρια,<br />
τα πατάρια,<br />
οι ντουλάπες,<br />
σε τραβούσαν προς το μέρος τους,<br />
να χωθείς μέσα τους,<br />
χωρίς ουτ' ένα πέρασμα σε άλλον κόσμο.<br />
στην καλύτερη των περιπτώσεων,<br />
φλερτάριζες με τα ψηλά παραθυρόφυλλα,<br />
κολλούσανε στη σόλα σου κι ανοίγαν τρύπες μες τους τοίχους,<br />
να δελεάσουν το κακό.<br />
εσύ όμως<br />
έβριζες μες τα νεύρα σου τα χερούλια<br />
και καταριόσουν το σχεδιαστή τους,<br />
με σπασμωδικές κινήσεις ξεμπέρδευες τα άκρα σου<br />
από τα δίχτυα του σπιτιού<br />
και ευθυγράμμιζες ξανά τα έπιπλα.<br />
<br />
θα έλεγε κανείς πως έφταιγε το σπίτι,<br />
μα όσα κι αν αλλάξαμε μέχρι τα δεκαοχτώ μου<br />
μοιάζαν εξίσου στοιχειωμένα.<br />
μεγαλώνοντας, ήμουν πλέον σίγουρη πως<br />
εμείς,<br />
τα αστέρια της μητέρας μας,<br />
ήμαστε που κουβαλούσαμε μαζί μας τα φαντάσματα.<br />
και οι ίδιες<br />
ήμαστε και μόνες μας<br />
λιγάκι στοιχειωμένες.<br />
<br /></div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-19165005760686187912017-02-10T12:15:00.000-05:002017-02-10T12:15:17.616-05:00μάλλον<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
χρόνια τώρα σου το 'λεγα<br />
να κόψεις τα μαλλιά σου<br />
κρύβεται το πρόσωπό σου<br />
κι είναι κρίμα<br />
<br />
στο λεγα.<br />
σαν εκείνους τους ενοχλητικούς<br />
που μας μαζεύουν τις τούφες πίσω απ' τα αυτιά<br />
κι εμείς τις ανακατώνουμε ξανά μόλις γυρίσουν πλάτη<br />
<br />
τώρα έκοψες τα μαλλιά σου<br />
σου πάνε πολύ<br />
και λες δεν ξέρεις πώς σου ήρθε<br />
απλά ήθελες μια αλλαγή<br />
είχαμε μείνει στάσιμοι σε σημεία ασταθή<br />
οπότε τώρα που τα κάψαμε<br />
έκοψες<br />
τα μαλλιά σου<br />
<br />
δεν ξέρω<br />
μάλλον ήθελες μια αλλαγή<br />
<div>
<br /></div>
</div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-77106273216341697382017-02-09T18:39:00.000-05:002017-02-09T19:29:27.537-05:00παιδιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #cccccc;">η σχέση μου με το πληκτρολόγιο </span><br />
<span style="color: #cccccc;">περνάει κρίση</span><br />
<span style="color: #cccccc;">ξεμένω από αποθέματα </span><br />
<span style="color: #cccccc;">να ταΐσω τα τετράδια </span><br />
<span style="color: #cccccc;">τα 'χα μαθημένα σε τροφή συγκεκριμένη</span><br />
<span style="color: #cccccc;">κονσέρβα κενή, </span><br />
<span style="color: #cccccc;">συν δέκα τα εκατό μοναξιά σε προσφορά</span><br />
<span style="color: #cccccc;"><br /></span><span style="color: #cccccc;">ευτυχία</span><br />
<span style="color: #cccccc;">τόση ευτυχία</span><br />
<span style="color: #cccccc;">τόσα χρόνια ορθογραφία</span><br />
<span style="color: #cccccc;">και δεν ξέρω ακόμη πώς γράφεται</span><br />
<span style="color: #cccccc;">μονάχα προσπαθώ καμιά φορά</span><br />
<span style="color: #cccccc;">στις σημειώσεις του κινητού μου να χωρέσω</span><br />
<span style="color: #cccccc;">σε περιορισμένους πενήντα χαρακτήρες</span><br />
<span style="color: #cccccc;">αποσπασματικές εκφράσεις </span><br />
<span style="color: #cccccc;">μεθυσμένες</span><br />
<span style="color: #cccccc;">και ξένες με το επόμενό μου ξύπνημα</span><br />
<span style="color: #999999;"><br /></span>
<i style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><span style="font-family: "arial" , sans-serif; font-size: x-small;">«</span>να βλέπεις τον έρωτα </span></i><br />
<i style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">όπως αυτός σε βλέπει<span style="font-family: "arial" , sans-serif; font-size: x-small;">» </span></span></i><br />
<span style="color: #cccccc;"><br /></span>
<span style="color: #cccccc;">τόσα χρόνια φόβος</span><br />
<span style="color: #cccccc;">τόσος κόπος</span><br />
<span style="color: #cccccc;">και τόση αμηχανία τώρα</span><br />
<span style="color: #cccccc;">μπροστά στο αδύνατο</span><br />
<span style="color: #cccccc;">και αδύναμο</span><br />
<span style="color: #cccccc;">του τότε</span><br />
<span style="color: #cccccc;"><br /></span>
<span style="color: #cccccc;">τρομάζει</span><br />
<span style="color: #cccccc;">να μην τρομάζω</span><br />
<span style="color: #cccccc;"><br /></span>
<span style="color: #cccccc;">τόση ευτυχία</span><br />
<span style="color: #cccccc;">και δεν ξέρω ακόμη πώς</span><br />
<span style="color: #cccccc;"><br /></span>
<span style="color: #cccccc;">μαθαίνω απ' την αρχή την αλφαβήτα</span><br />
<span style="color: #cccccc;">σε αφήνω να μου δείξεις το περπάτημα</span><br />
<span style="color: #cccccc;">και αναρωτιέμαι για τα πάντα </span><br />
<span style="color: #cccccc;"><br /></span>
<span style="color: #cccccc;">χρωματίζω το σώμα μου</span><br />
<span style="color: #cccccc;">γκρινιάζω</span><br />
<span style="color: #cccccc;">χοροπηδάω στο κρεβάτι</span><br />
<span style="color: #cccccc;">ζητάω παραμύθια</span><br />
<span style="color: #cccccc;">σε αναγκάζω με τα δόντια μου να μείνεις</span><br />
<span style="color: #cccccc;"><br /></span>
<span style="color: #cccccc;">κι αν φύγεις</span><br />
<span style="color: #cccccc;">θα ΄χω πλέον κι εγώ</span><br />
<span style="color: #cccccc;">μια δική μου τραγωδία</span><br />
<span style="color: #cccccc;">να διδάξουν στα παιδιά</span></div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-54689934228053974302017-01-11T11:40:00.000-05:002017-01-11T11:40:52.402-05:00snowmen<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
η πόλη γέμισε αλεύρι στραφταλίζον<br />
οι άνθρωποι εδώ, στη δόνηση<br />
μόνο κλαίνε ή γελάνε<br />
στο δρόμο τα αμάξια κουβαλάνε νέα δόντια<br />
και από κάτω οι σωλήνες μας κοιμούνται,<br />
<br />
βγάλε με μια φωτογραφία.</div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-41489807567660625512016-11-07T16:27:00.000-05:002016-11-07T16:27:34.068-05:00χωρίς αντιδράσεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
στο κάθε βήμα αποστροφής<br />
έχω τοποθετήσει<br />
στη βάση απ' τη φτέρνα σου<br />
το κουμπί-<br />
απενεργοποίηση<br />
μέχρι νεωτέρας<br />
επιστροφής<br />
<br />
τα μάτια κάνουν τη δουλειά<br />
με ιδιαίτερη προτίμηση στη βρώμικη<br />
τα δικά του μολύνουν τα δικά μου<br />
και τα κρακς<br />
και τα ουπς<br />
στέλνουν μηνύματα σιωπής<br />
απ' το χιλιόμετρο<br />
<br />
η αυτόματη αντίδραση<br />
είναι χωρίς αντιδράσεις<br />
και γενικότερα<br />
χωρίς δράσεις<br />
καρτερικά<br />
περιμένω<br />
καλωσορίζω<br />
το επόμενο<br />
ασύμμετρο καρδιοχτύπημα<br />
και κανένα άλλο χτύπημα<br />
στην πόρτα<br />
περιμένω<br />
και αργήσατε<br />
<br />
τι αγενές<br />
με είχατε καλομάθει σε συνέπεια<br />
καταστροφής</div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-59681516012894168452016-10-22T09:08:00.000-04:002016-11-07T16:29:36.363-05:0037,2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
καλημέρα<br />
καλησπέρα<br />
καληνύχτα<br />
ένας κύκλος γύρω από τον κύκλο<br />
σε αντίθετες κατευθύνσεις<br />
έτσι για να μπερδευτείς<br />
ξημέρωσε<br />
και ο κύκλος δεν τελειώνει<br />
κι εσύ ακόμη μουρμουρίζεις<br />
ότι κύκλοι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια<br />
και απογοητεύεσαι απ' το μυαλό μου<br />
που σκέφτεται τη ζωή σε γεωμετρικά σχήματα<br />
ενώ είχα τόσες προοπτικές<br />
να ξεχωρίζω<br />
να αναγνωρίζω<br />
ένα σωστό και δύο<br />
χιλιάδες λάθη<br />
μόνο που το σωστό είναι μπλε<br />
και τα λάθη είναι μαύρα<br />
και δεν φαίνονται<br />
σωστά<br />
αλλά<br />
υπάρχει τώρα ανάμεσα στα σώματά μας μία ίνα<br />
ή ένα νήμα<br />
οδοντικό<br />
γιατί πονάνε τα σαγόνια μου<br />
που κάπως τρεμοπαίζει<br />
ενώ συνεχίζει να ξημερώνει<br />
καλημέρα<br />
ή καλύτερα<br />
για τους δυο μας<br />
καλησπέρα<br />
και αποφεύγουμε την καληνύχτα<br />
γιατί δονείται το νήμα μας<br />
τριάντα επτά φορές<br />
και άλλες δύο<br />
μια για τον καθένα<br />
και τρομάζουμε<br />
δεν μας αρέσει να τρομάζουμε<br />
και μας πάει βόλτες το σχοινί<br />
δεν μου αρέσει να τρομάζουμε<br />
δεν μου αρέσει να με τρομάζεις<br />
γιατί είσαι καλός σε αυτό<br />
και εγώ είμαι καλύτερη<br />
και μόνο εδώ<br />
δεν μου αρέσει<br />
που στα όνειρά μου συνδέονται οι εποχές<br />
και όταν ξυπνάω πρώτα καπνίζω<br />
και μετά βάζω θερμόμετρο<br />
τριάντα επτά<br />
και δύο<br />
ένα για τον καθένα μας.</div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4998328354647073807.post-48039339715318362182016-10-08T12:08:00.000-04:002016-10-08T12:08:20.985-04:00drunk<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>ε</i><br />
<i>λίγο τρέμω αλλά κάτι κάνω</i><br />
<i>ξες λένε είναι τώρα</i><br />
<i>η φάση που όλα βγαίνουνε</i><br />
<i>μα εγώ τα 'χω αμπαρώσει.</i><br />
<i><br /></i>
<i>ποιος έχασε πάλι το κλειδί;</i><br />
<i><br /></i>
<i>μην της το πείτε πως δε το χάσαμε</i><br />
<i>τα 'χει χαμένα.</i><br />
<i><br /></i>
<i>ε</i><br />
<i>τώρα ήρθε μήνυμα</i><br />
<i>ενώ έγραφα το τώρα</i><br />
<i>και τώρα σκέφτηκα</i><br />
<i>το ποίημα που δε διάβασες ποτέ.</i><br />
<i><br /></i>
<i>η ιστορία τρώει τον εαυτό της</i><br />
<i>εγώ τρέφομαι από ιστορίες τρόμου</i><br />
<i>και η αλήθεια με τρομάζει.</i><br />
<i><br /></i>
<i>και ο έρωτας;</i><br />
<i><br /></i>
<i>κοίτα</i><br />
<i>έως τώρα</i><br />
<i>κάθε χ υπήρξε χ.</i><br />
<i>μεταβλητή.</i><br />
<i>κι ένας ο αμετάβλητος</i><br />
<i>εσύ.</i><br />
<i>έως τώρα</i><br />
<i>ο χρόνος δούλευε παράλληλα</i><br />
<i>η ιστορία σε αναμονή</i><br />
<i>κι οι παρεμβολές..</i><br />
<i>έ ω ς τ ώ ρ α .</i><br />
<i><br /></i>
<i>καταλαβαίνεις;</i><br />
<i><br /></i>
<br />
<div>
<i>δεν καταλαβαίνω.</i><br />
<i>τόσο βαθιές οι χαραγμές</i><br />
<i>από κομμένα νύχια.</i><br />
<i>εγώ πήγα να αποδεχθώ τον πόνο</i><br />
<i>και κάπου στην πορεία εξαρτήθηκα.</i></div>
<i><br /></i>
<i>χα.</i><br />
<i><br /></i>
<i>πάντως</i><br />
<i>δε ξέρω</i><br />
<i>καλά τα πάω στο πληκτρολόγιο</i><br />
<i>μπα</i><br />
<i>δε νομίζω</i><br />
<i><br /></i>
<i>χα.</i><br />
<i><br /></i>
<i>μου αρέσει να γελάω όταν θλίβομαι.</i><br />
<i>ή μάλλον</i><br />
<i>δε μου αρέσει καθόλου.</i><br />
<i>αχ</i><br />
<i>χα.</i><br />
<i><br /></i>
<i>όταν κοιτάς ανατριχιάζω.</i><br />
<i>όταν παγώνεις τρέμω.</i><br />
<i><br /></i>
<i>ε ντάξει</i><br />
<i>λίγο τρέμω.</i><br />
<i>αλλά κάτι κάνω.</i><br />
<i><br /></i>
<i>νομίζω παίρνεις τηλέφωνο.</i><br />
<i>αύριο θα τα θυμάμαι όλα και σίγα</i><br />
<i>όλα καλά.</i><br />
<i><br /></i>
<i>συγνώμη, δε μπορώ να μιλήσω.</i><br />
<i><br /></i>
<i>α</i><br />
<i>ευχαριστώ.</i><br />
<i><br /></i>
<i>α</i><br />
<i>εμ μπλου</i><br />
<i>ντα μπου ντι ντα μπου ντάι.</i><br />
<i><br /></i>
<i>α</i><br />
<i>ναι</i><br />
<i>ευχαριστώ </i><br />
<i>εννοώ</i><br />
<i>που μου κέρασες τον κόσμο.</i><br />
<i><br /></i>
<i>α</i><br />
<i>όχι όχι</i><br />
<i>μη φοβάσαι</i><br />
<i>απλά η φωνή δε βγαίνει</i><br />
<i>και μοιάζουν τα βλέφαρά μου με καρτούν.</i><br />
<i>χαχα.</i><br />
<i>πονάει η καρδιά μου.</i><br />
<i>αυτές τις μέρες.</i><br />
<i>πονάει.</i><br />
<i>χα</i><br />
<i>χα.</i><br />
<i><br /></i>
<i>λες να μην τα θυμάμαι αύριο τελικά;</i><br />
<i>πλάκα θα ΄χει.</i><br />
<i>χα...</i><br />
<i><br /></i>
<i>σε σκεφτόμουν στο δρόμο</i><br />
<i>να ξες</i><br />
<i>θύμιζες..</i><br />
<i>ναι αλλά</i><br />
<i>πάντα σε σκέφτομαι.</i><br />
<i>ενδιάμεσα από πράξεις.</i><br />
<i>χίλιες και μία εξαφανίσεις</i><br />
<i>πλας</i><br />
<i>χίλιες και μία αναπάντητες κλήσεις</i><br />
<i>επί </i><br />
<i>χιλιάδες σπαραγμούς.</i><br />
<i>χαχαχα.</i><br />
<i>εγώ ξεχνάω.</i><br />
<i>εσύ;</i><br />
<i>ξεχνάω.</i><br />
<i>όταν πραγματικά το εννοείς</i><br />
<i>σημαίνει θυμάμαι επώδυνα</i><br />
<i>και επιλέγω</i><br />
<i>ασυναίσθητα.</i><br />
<i><br /></i>
<i>ε</i><br />
<i>είπα!</i><br />
<i>το κλειδί;</i><br />
<i><br /></i>
<i>μόνο άμα μείνεις</i><br />
<i>να μη φύγεις.</i><br />
<i>καταλαβαίνεις;</i><br />
<i><br /></i>
<i>έκλεισε το τηλέφωνο.</i><br />
<i>θα πάρω αύριο.</i><br />
<i>θα είσαι εδώ.</i><br />
<i><br /></i>
<i>και ο έρωτας;</i><br />
<i><br /></i>
<i>είναι άδικα εδώ.</i><br />
<i>δεν μου αρέσει.</i><br />
<i>μυρίζει νοσοκομείο.</i><br />
<i>και πονάει η καρδιά μου.</i><br />
<i><br /></i>
<i>ναι</i><br />
<i>και ο έρωτας;</i><br />
<i><br /></i>
<i>και ο έρωτας, δεν κάνει θαύματα.</i><br />
<i>σ' αγαπώ.</i></div>
Γουάνταhttp://www.blogger.com/profile/13567732470092617576noreply@blogger.com0