στάχτες της φωτιάς μας

Η γεύση σου στα χείλη μου.


Ακόμη, δεν κοιμάμαι.
Ξημερώνει, δεν έχω κλείσει μάτι.
Τα κλείνω μόνο για να συγκεντρωθώ στο χτύπο της καρδιάς σου.
Μόνο για να προστάξω τη δική μου να σωπάσει.


Η μυρωδιά σου στα ρούχα μου.


Περνάνε οι ώρες,
αρχίζει και πονάει.

Δεν έχω μάθει να ηρεμώ μαζί με άλλους,
δεν έχω μάθει και πως να κλείνω τις πληγές μου μακρυά τους.


Τα χέρια σου στα χέρια μου.


Φοβάμαι τώρα.
Κράτα με λιγάκι πιο σφιχτά.
Θέλω να πιστέψω πως εύθραυστη με έμαθες,
ευάλωτη με θέλησες
και δεν θα μ' απορρίψεις το πρωί, παρά το τρέμουλό μου.

Δεν μ'αρέσει να θυμάμαι.
Δεν μ'αρέσει να ξέρω.
Δεν μ'αρέσει να σκέφτομαι.
Θέλω ν' αφήσω τη νύχτα να με πνίξει.


Η ανάσα σου στο πρόσωπό μου.


Όπως κοιμάσαι,
με ονειρεύεσαι καθόλου;
Τινάζεσαι που και που και με τρομάζεις.
Όταν μέσα στον ύπνο σου με φέρνεις πιο κοντά,
αναγνωρίζεις τη φωνή μου;


Το βράχνιασμά σου όταν ξυπνάς.


Φοβάμαι τώρα,
κράτα με λιγάκι πιο σφιχτά.
Ή άσε με να πέσω απ' το κρεβάτι.
Φίλα με ή σπρώξε με.
Όσο προλαβαίνουμε.

Τι έπαθες;

Σεπτέμβρης παρά τέταρτο,

χτυπάει το χρονόμετρο

και άργησα να σου απαντήσω στην ερώτηση:

Δεν είναι τίποτα,

μονάχα παραλύω.

Τα όχι μου στα έλα σου
είναι σημάδια επιδείνωσης.

Απ' το εσωτερικό του ματιού μου
εξαπλώνεσαι και φλέγεσαι
σε πνευμόνια και σε αίμα,
χωρίς ελπιδοφόρα στατιστικά για επιβίωση.

Γιατί σε κρατάς από εσ(μ)ένα;

Ό,τι ερωτεύτηκα, φοβήθηκες.
Ό,τι είσαι, σε τρομάζει.

Μην μου μιλάς, 
μην απαντάς.
Τη φωτιά πέρα απ' τα χείλη σου δεν θα την καταλάβεις.

Γιατί εσύ, νομίζω, πάσχεις από φόβο. 
Εσύ, νομίζω, πάσχεις.
Όπως όλοι, μην τρομάζεις. 
Ξέρω πως εύκολα 
τρομάζεις 
και ζηλεύεις 
και πληγώνεσαι 
και νευριάζεις. 
Δεν θέλω να μου το αρνηθείς ξανά.
Τρέχουμε κι οι δυο μας να δραπετεύσουμε από τα τέρατά μας.
Μόνο μην μου αρνηθείς ξανά.
Δοκίμασε τη δική μου τη σιωπή,
δουλεύει όταν τρέμεις από μέσα.
Βαρέθηκα να μου αρνείσαι. 
Βαρέθηκα να με κουράζεις. 
Να κουραζόμαστε αγκαλιά σε ξένο κόσμο και κρεβάτι.

Όπως γελάς,
σε νιώθω στο στήθος μου να ασφυκτιάς.
Μέσα στον εαυτό σου. 
Πνίγεσαι ανάμεσα στο σώμα σου
και το πλάθεις στα χέρια σου στο ρόλο ενός placebo.
Λέξεις εύκολες σαν χάπια καταπίνεις
και με αυτές οπλοφορείς και προς έξω τις χτυπάς
και μόνη μου εγώ σε κάθε φράση πέφτω.
Μόνο σφαίρες έμαθες να φτιάχτεις,
να καλύβεσαι,
να σε απαλύνουν απ' τον πόνο.
Έμαθες να κρύβεσαι
και να απαγορεύεις τις πληγές σου.

Δεν θέλω να μου αρνηθείς ξανά. 
Βαρέθηκα να μου αρνείσαι. 
Βαρέθηκα να με κουράζεις.
Κουράστηκα να σε βαριέμαι. 
Άσε με να σε ονειρεύομαι ελεύθερο
και μην κάνεις να μ' αλλάξεις.
Αν εσύ σ' έχεις για πέταμα,
ξεκίνα με τη λογική σου στα σκουπίδια.

Σ' έχω ανάγκη
και δεν καταλαβαίνεις.
Θέλω εσένα
και σε έχεις κρατημένο.

Άσε με να φύγω
γιατί πολύ σε ένιωσα.


Άσε με, 
ξανά.


Τέλειωσαν οι προμήθειες μου για αέρα.
Μόνο θάλασσες ξέρεις όλο να μου φτύνεις.

Ό,τι ερωτεύτηκα, φοβήθηκες.
Ό,τι είσαι, σε τρομάζει.

Μην μου μιλάς.
Μην απαντάς. 
Μην με κοιτάς. 
Μην μ'ακουμπάς.
Γιατί πολύ σ' αγάπησα
και ξέχασα πώς αναπνέουν.

Ο κος Εποχιακός

Δεν ειν' αυτός για τα σωστά,
δεν είναι φτιαγμένος για σταθερές
και τα συνειδητά θέλω δεν τα φτάνει.
Ταιριάζει μόνο στα φεγγάρια τα τυφλά
με τις θολές τους νύχτες,
στους μεθυσμένους και τους πληγωμένους,
στους ταξιδιώτες και τους απαγορευμένους
κι είναι για λίγο,
για περίπου,
στα περίπου.
Σχεδόν είναι.
Σχεδόν συνήθισε.
Και σχεδόν μόνο ξέρει τώρα να δώσει.