ένα απέραντο, κενό άσπρο

όταν την πλησίασα πολύ έτρεμε 

-έκανε πολύ κρύο στα μέρη της- 

είχε πήξει το αίμα στις φλέβες της

και είχε καλύψει τις πληγές της με τα δάχτυλά της

ενώ μουρμούριζε πως ένιωθε στεγνή

τραγουδούσε τόσο χαμηλά ώστε να μην ακούει τη φωνή της

και για άλλη μια φορά προσπαθούσε να αποφασίσει,

θα έκλεινε τα μάτια ή θα άρχιζε να τρέχει;

πλέον φοβόταν όλες τις αλλαγές

και όταν περνούσε μπροστά από καθρέπτη έστριβε το κεφάλι

ο χρόνος είχε γυρίσει ανάποδα

και μαζί είχαμε βρεθεί να κουτρουβαλάμε στις σκάλες

με τα χέρια της να τυλίγονται γύρω μου

και τα δικά μου να την σπρώχνουν μακρυά

το φταίξιμο όμως ήταν δικό της,

σίγουρα δικό της.

Το ήξερα,

το ήξερε και αυτή