ένας αναπτήρας

Είμαι ένας αναπτήρας. Εκπνέω αδιάκοπα υγραέριο που δεν τελειώνει, δίχως το θάρρος να γυρίσω το γρανάζι να με ανάψω, δίχως τη δύναμη να σταματήσω να πατάω το κουμπί. Είμαι ένας αναπτήρας που εκπνέει αδιάκοπα υγραέριο κι έχω μια τρύπα κάτω στη βάση μου που ρουφά τις ανάσες μου να επιβιώνει. Ένας αναπτήρας είμαι, δεν τα κατάφερα να γίνω η φωτιά ή και το πλαστικό έστω που λιώνει. Τώρα, έγινα ο αναπτήρας που σου έκλεψα, δανείστηκα για λίγο τ' όνομά που σου έδωσα, για τους δικούς μου λόγους και τους δικούς μου πια τρόμους μπροστά στο ειλικρινές της υστερίας. Ένας αναπτήρας είμαι, δεν είμαι καν ο αναπτήρας, που αδιάκοπα εκπνέει και μόνο τον εμετό του θα εισπνέει, να μένει σε ψευδαίσθηση ζωής, να μην αχρηστεύεται ποτέ του αρκετά για να πεταχτεί επιτέλους στα σκουπίδια. Να μην αχρηστεύεται και να μη χρησιμεύει, να μην τελειώνει και να μην αρχίζει.

Μην το ψάχνετε, τα αζήτητα παραμένουν ασφαλή μες το κουτί κι είναι η ασφάλεια που 'ναι σημαντική, σωστά;