so scared to step into this ride

Σε όλα σου τα όνειρα έχει μια θέση,
δίπλα σου, να σου κρατά το χέρι
ξεστομίζεις το 'εμείς' με ευχαρίστηση
και μοιάζει σα να τα ξέχασες όλα
όμως δύο γειτονικά μάτια μένουν ακόμη άγρυπνα τη νύχτα


πως μπόρεσα να είμαι τόσο τυφλή;
και πώς να το κάνω; πώς μου το ζητούν;
πώς να κουβαλήσω στην πλάτη και πάλι το βάρος,
ενώ το μάτια μου έχουν σφραγιστεί;
πώς να σου πάρω τη χαρά, πώς να σου κλέψω το στήριγμα;
γιατί πάντα εγώ;

δεν καταλαβαίνω, μπερδεμένοι ήχοι βουίζουν στα αυτιά μου
μα για να το λέει, κάτι θα ξέρει
και τότε η παράσταση έχει αρχίσει να βγαίνει εκτός ελέγχου

δειλιάζω, δεν είναι απλά μια αλλαγή
είναι μια πάλη, ένας αγώνας για εμένα,
κάτι που ποτέ ξανά δεν έκανα,
ποτέ ξανά δεν έζησα
και με τρομάζει

έρχεται, η φουρτούνα φτάνει
έτσι φαίνεται, αυτό λένε είναι που πρέπει
δεν κάνει να πιέζεις τον εαυτό σου,
δεν κάνει να τον υποβιβάζεις
μα μου το παν αργά


κι αν κάνεις λάθος; τι γίνεται τότε;
οι πόλεμοι είναι σκληροί, ιδιαίτερα αυτοί με τις λέξεις και τα δάκρυα

κι όλο ο χρόνος στενεύει, όλο και περισσότερες καρδιές χτυπούν άρρυθμα τώρα...