Εγώ δεν είμαι

Τι να της πεις, που έχει εθιστεί στο δράμα.
Που μάθανε να την ταυτίζουν στο μαύρο,
κι ας του βρίσκουν ομορφιά.
Τι να της πεις, τι να καταλάβεις,
δεν έχει.
Τι έχει, τι έχει μείνει,
δεν έχει, πια.





Χαμογελούσε όταν βρήκε τελικά τις λέξεις. "Εγώ δεν είμαι".
Αυτό, το αιώνιο πρόβλημά της, τελικά κατάφερε, 
με μερικά χρόνια καθυστέρηση, να το εξηγήσει.
Δεν ήταν είπε, και τι να της πεις κι εσύ τώρα, αφού δεν ήταν.
Μόνο να κοιτάξεις στο δρόμο θα μπορούσες,
να χαθείς στα αυτοκίνητα, να την αφήσεις κι εκείνη να χαθεί.
Πώς να σωθεί από το χάος, 
από έναν ολόκληρο κόσμο,
τόσο λεπτομερή που μόνο αληθινός θα μπορούσε να είναι.
Αληθινός για κείνη,
ψεύτικος για τους περαστικούς,
ψεύτικος για τους πραγματικούς,
δεν ταιριάζει σε όνειρα του μέλλοντος,
ούτε σε αναπολήσεις,
μόνο στο παρόν.
Ένα άλλο παρόν, δικό της, καταδικό της, καταδικασμένη την είχε,
σε ένα σύμπαν παράλληλο,
να επιβεβαιώνει τους φόβους του πατέρα της.
Χάθηκε η κόρη του,
την κλέψαν τα βιβλία της,
φυλακίστηκε στη φαντασία της
και την έπλασε τόσο καλά που να νικάει το τώρα.

Τι να της πεις,
που έμαθε να κλείνεται,
που όταν ανοίγεται νιώθει ενοχές για τον εκτεθειμένο εαυτό της,
που μόνο στο κενό όταν κοιτάει ζει πραγματικά.
Τι να της πεις,
τι να μου κι εσύ μπαμπά,
που τελικά είχες δίκιο, μόνο που δεν το ήξερες πως τώρα σε επιβεβαιώνω.
Δεν με ξέρεις κι εσύ,
από λέξεις πιάνεσαι και νομίζεις με μαθαίνεις,
μα οι λέξεις είναι μόνο επιλεκτικές,
μόνο μερικές από αυτές που παλεύουν στο κεφάλι μου.
Μόνο οι επιφανειακές βγαίνουν,
αυτές που ξέρω να εξηγήσω λίγο καλύτερα,
γιατί είναι πιο εύκολες να τις αντέξω.

Μπαμπά,
μην φοβάσαι για εμένα,
το κάνω εγώ αυτό.
Μόνο μην νομίζεις πως με ξέρεις,
γιατί δεν βρήκα ακόμη άνθρωπο που να διαβάζει τη σιωπή μου
κι αυτή μιλάει πιο δυνατά από εμένα.

Τι να της πεις τώρα,
που έμαθε να δέχεται,
να καθυσηχάζεται
και να περνά τον χρόνο της στο ψεύτικο.

Δεν έχει κάτι για να πεις,
άστη,
θα ξυπνήσει, όταν θα είναι πλέον αργά
και θα έχει ξεμείνει από επιλογές.

Ακόμη και το όνειρο,
αρχίζει να κουράζει.