Τα κανονικά παιδιά - Τρύπες

Το ξένο σώμα

γεννήθηκε για να είναι ξένο.

Όχι για να υποφέρει στη διαφορά του,

αλλά για να σπάει τη μονοτονία του φυσιολογικού.

 

Το ξένο σώμα

γεννήθηκε για εμένα,

ειδικά εμένα, προσωπικά.

Γεννήθηκε για να μην γίνω ίδια εγώ,

ίδια με τους άλλους, ίδια με τους ίδιους.

Για να μην αρκεστώ.

Για να μην συνηθίσω

και ποτέ μου να μην μάθω.

Το ξένο

δεν γεννήθηκε στ' αλήθεια ξένο,

την κέρδισε τη διαφορά του

για να θυμίζει πως το έπαθλο υπάρχει.

Από μικρή ψάχνω για τους ξένους,

από μικρή ψάχνει το διαφορετικό μου συντροφιά,

να μην νιώσει υπερβολική τη μοναξιά και μου ξεφύγει όπως θα μεγαλώνω.

Οι ξένοι για μένα είναι ένας λόγος, παράλογος, 

στον κόσμο της στυμμένης λογικής.

Είναι ένας λόγος για το αλλιώς,

για το όνειρο το αφελές,

για το όνειρο που δεν του φτάνει, θέλει κι άλλο.

Από μικρή, ονειρευόμουν να γίνω επαναστάτης.

Ξεπέρασα το θαυμασμό του πειρατή και του πολεμιστή,

από μικρή άρχισα να ψάχνω του αθόρυβους,

που με τα μάτια τους παλεύουν.

Από μικρή,

μοιάζω ξένη,

και τους ξένους ψάχνω,

στους ξένους στηρίζομαι,

γιατί αυτοί πρώτοι είναι μια απόδειξη

πως αν το θες, μπορείς να γίνεις άλλος.

Κι ας σε χτυπάνε οι κανόνες τους,

κι ας σου είναι στενές οι αίθουσες

και ας είναι οι άνθρωποι κουφοί πολλές φορές και τυφλωμένοι.

Το ξένο σώμα

γεννήθηκε για να είναι ξένο.

Για να ζήσει ξένο

και ξένο να πεθάνει.

Γιατί, το ξένο το σώμα,

το ξένο ανάμεσά τους,

είναι για μένα μια ελπίδα.

Είναι το χρώμα,

που ανταγωνίζεται το γκρίζο.

Είμαι εγώ... 

Θα μπορούσα να είμαι.

Θα μπορούσα να είμαι και κάτι παραπάνω,

μονάχα όμως πίνοντας νερό απ' τον ιδρώτα του.

Το ξένο σώμα

δεν κατάλαβε κανείς γιατί ένιωσε έτσι

κι αυτό σταμάτησε να συζητά,

του 'κλεισε το στόμα η απογοήτευση

που είχε γευτεί χρόνια πια

και στη συνήθεια που πάλευε, είχε συνηθίσει.

Αυτό ήταν,

είχε συνηθίσει πια,

είχε συμβιβάσει τη ζωή του,

είχε παγιδευτεί στα πρότυπα

και ζούσε πια περισσότερο στα χαρτιά.

Όμως, 

ταλαιπωρημένο,

ηττημένο,

ακόμη είχε νικήσει.

Είχε μείνει,

είχε αφήσει το στίγμα του

σε μια μικρή, πολύ μικρή ιστορία.

Σε μια μικρό, πολύ μικρό κομμάτι ενός μεγάλου όλου.

Μα δεν είχε πάει χαμένη η φωνή του.

Το ξένο σώμα

δεν είναι ξένο.

Ο κόσμος του είναι.

Και χωρίς ξένους, ξένος θα μείνει.