άντε και καλή επιτυχία

"Και δεν είναι ότι βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια. 
Είναι πως βαρέθηκα τους ίδιους και τους ίδιους. 
Ερωτεύομαι για να ξεφύγω απ’ την μοναξιά, 
μα η σκέψη ότι θα ερωτευτώ ξανά 
μου υπενθυμίζει πως είμαι μόνος. 
Η ποίηση δεν ψάχνει λύσεις. 
Ανέκαθεν έψαχνε, έβρισκε και συντηρούσε αδιέξοδα. 
Κανείς μεγάλος ποιητής δεν είχε αυτοκαταστροφικές τάσεις.
Οι πιο αυτοκαταστροφικοί ποιητές
παντρεύτηκαν, πάχυναν, 
‘κάναν παιδιά, δημιουργήσανε κοινωνικό κύκλο, 
κουτσομπόλεψαν, νοικοκυρευτήκαν
και πεθάναν από γηρατειά. 
Φοβάμαι να πεθάνω. 
Αλλά πιο πολύ φοβάμαι να ζήσω όπως θέλετε να ζω." 

-Jolly Roger



Η χρονιά μου τελειώνει
κι ας μην το νιώθεις παρά μόνο όταν πονάς.
Η χρονιά μου τελειώνει,
πέρασε γρήγορα, περίεργα,
στα μουλωχτά, χωρίς να το συνειδητοποιήσω.

Τελειώνει και με αφήνει πίσω, πάντα πίσω,
πάντα αλλού, αλλού απ' όπου θα 'πρεπε να βρίσκομαι.

Η χρονιά μου φέτος ήταν ένα παγκάκι στη στάση του λεωφορείου,
βρεγμένο από τη βροχή που πάντα με θυμόταν σε λάθος εποχή.
Ήταν ένα δεκασέλιδο πρόγραμμα, που ποτέ δεν ακολούθησα.
Σημειώσεις που ποτέ δεν κοίταξα.
Βιβλία που περίμενα να με σκίσουν
και τα έσκισα εγώ, χωρίς ν' αγγίξω.
Ήταν χαλασμένα στυλό και τσαλακωμένες κόλλες Α4.
Ένα δάκρυ που πάλευα να διώξω προς τα έξω
κι όμως πάντα έμενε αλυσοδεμένο μέσα το στήθος μου.
Θρανία, πίνακες, μαρκαδόροι, καφέδες κάθε τύπου, 
αποτυχημένες προσπάθειες αδυνατίσματος,
τσιγάρα στα κρυφά στο μπαλκόνι μου και άσκοποι, αόριστοι 
και αποπροσανατολιστικοί συνειρμοί.
Πρώτα φιλιά, τελευταίες υποσχέσεις, πνιγμένα αναφιλητά και ταχυπαλμίες.
Μίσος και επικίνδυνες σκέψεις ενάντια στους καθρέπτες που γέμισαν το σπίτι μου.

Ήταν η χρονιά μου βλέμματα με κατανόηση
και παρηγοριές που έκαναν τις πληγές να τσούζουν λιγάκι παραπάνω.
Ξενύχτια δίχως νόημα,
αριθμοί, διαγράμματα και ποσοστά, 
και μέτρα, και κιλά, και συγκρίσεις, κάθε είδους.
Μια πάλη απ' το βράδυ ως το ξημέρωμα για αποδείξεις.
Ποια είμαι, τι κάνω, τι μπορώ, πώς και πόσο, γιατί, γιατί, γιατί κοπέλα μου, γιατί όχι,
πίστεψε, διέγραψε, ακολούθα, Νίκη, ακολούθα, γιατί δεν ακολουθείς;
Και ξύπνα, Νίκη, ξύπνα, πρέπει να πνιγείς για να αξίζεις.
Και τρέχα, Νίκη, τρέχα, δεν θα προλάβεις,
δεν σε προλαβαίνουμε, πήγαινε πιο σιγά, 
σταμάτα, Νίκη, μα, που πας; 
Έλα πιο πίσω, λάθος ο δρόμος σου,
δεν χρειαζόμαστε τέτοιες ώρες αυτοσχεδιασμούς.
Δεν υπάρχει χρόνος-
Δεν υπάρχει χώρος-
για ρίσκα και φαντασίες.

Ο χρόνος μου φέτος ήταν τεράστιος και χωρά σε μία χούφτα.
Ήταν περιοδικά και ειδικοί για να σου ράψουν τα όνειρά σου, 
ήταν γονείς που αλλάξανε παιδί 
κι άλλοι που δεν καταλάβαν πως αλλάξαν.
Χαμένα δαχτυλίδια, σκισμένα τζιν, τρύπια σεντόνια.
Κερδισμένα χαμόγελα, νέοι άνθρωποι, νέοι παλιοί και παλιοί οι νέοι.

Η χρονιά μου φέτος ήταν ένα παγκάκι στη στάση του λεωφορείου,
που ποτέ δεν έφτανε και ποτέ δεν θα φτάνει στην ώρα του,
που ποτέ δεν έχει συνέπεια στα ραντεβού του με τους επιβάτες του
και που σε κρατά απομονωμένο στο χωρίο
όταν τα πόδια σου δεν σε πάνε ως την πόλη.

Τελειώνει και με αφήνει πίσω η χρονιά 
και τελικά ποτέ δεν θα φτάσω ως μπροστά, 
στέρεψα κι από τις τελευταίες μου ελπίδες.
Στο παιχνίδι είμαι ήδη μια χαμένη. 
Δεν έπαιξα,
δεν πρόλαβα,
δεν μπήκα καν ολόκληρη και δεν ξέρω πως να βγω.

Μόνο δεν μπορώ τις συμβουλές.
Πειράζει, δεν θα μου πεις εσύ τι με πειράζει. 
Και φταίω, δεν θα μου πεις εσύ πότε δεν φταίω. 
Έχασα κι ό,τι γίνει,
όπου με βγάλει τελικά,
όπου βγω,
και τυλίξτε τα δράματά σας για το σπίτι.