Σειρά μου

Όσους βλέπουν, τους κρατάς.
Κι όσους βλέπεις,
τους αγαπάς λιγάκι παραπάνω.

Λοιπόν, κοίτα, μεγάλωσα τώρα,
γίνανε οι θεωρίες τους για το χρόνο μου πια πράξη
και στην αποτίμηση ενός αιώνα,
μόνο οι εικόνες δεν αρκούν για να καθησυχάσεις.
Κοίταξε, μεγάλωσα τώρα,
σκούριασε το σώμα μου, μοιάζω ερείπιο
και νομίζω πως όσο ο άνεμος φύσα, τόσο και με λυγίζει.
Λέπτυνε και η καρδιά μου, έμεινε μόνο κολλημένα στα πρόχειρα δυο θρύψαλα
και σκούρυναν τα μάτια, 
περισσότερο φαντάζομαι παρά καταλαβαίνω 
   -ευτυχώς, από παιδί μικρό συνηθισμένο.

Κοίταξε λοιπόν, άκου με,
λεπτομέρειες ασήμαντες δεν συγκρατώ-
ονόματα, αριθμούς, χρονολογίες και πόλεις.
Τελικά, μόνο το χρώμα μένει.
Χρώματα είναι οι άνθρωποι
κι αν δεν πιστεύεις, κοίτα.
Μόνο το χρώμα μένει,
μόνο αυτό αντιστέκεται στα ρολόγια
και δένεται με το δικό σου, ως το τέλος.
Τελειώνω τώρα
και όπως χάνομαι,
έτσι χάθηκαν και κουλουριάστηκαν μέσα στην ψυχή μου οι παλέτες.
Οπότε, άκουσέ με, 
δεν θυμάμαι το βηματισμό ή κανένα εκκεντρικό ζευγάρι από παπούτσια,
αν κούτσαινε καθόλου,
αν τρεμόπαιζε η φωνή όταν πονούσε,
αν κάπνιζε,
αν θύμωνε.

Θυμάμαι το χρώμα.

Θυμάμαι τα μάτια που κοιτούσαν τα δικά μου-
και τα έβλεπαν.
Τους ανθρώπους που σε βλέπουν,
τους καταλαβαίνεις.
Κι ας μην σου βρίσκονται ονόματα για τις αποχρώσεις τους,
κι ας θολώνουν με τα χρόνια οι μυρωδιές τους
κι ας λύνονται οι δεσμοί.
Όσους βλέπουν, τους κρατάς.
Κι όσους αγαπούν, τους νιώθεις.
Κι όσους αγάπησες, θα τους φυλάς.
Κι όταν θα είσαι μόνος και θα ψάχνεις-
Όταν καμιά φορά θα μισείς αυτό που έχεις απογίνει-
Αν ποτέ νιώσεις ηττημένος και φλερτάρεις την παραίτηση-
Αν κάποτε κλάψεις που σε αφήσανε σπασμένο-
χωρίς λέξεις θα θυμάται το μυαλό
ότι στην ασχήμια που κέρδισε το μίσος σου, αναγνωρίσαν ομορφιά.

Τους ανθρώπους που πιστεύουν σε εσένα, μην τους υποτιμάς.
Κι αυτούς που σιωπούν όταν χαμογελάς,
κι αυτούς που σε ψάχνουν στις αίθουσες,
θα τους θυμάσαι κάπως παραπάνω.

Μεγάλωσα τώρα,
δεν προλαβαίνω για να ψάξω ιστορικά,
έκαψα και τις φωτογραφίες.
Γέρασα πιο πολύ απ' όσο αντέχω
και ζηλεύω το είδωλό μου στις εικόνες.
Ονόματα δεν συγκρατώ, ούτε ηλικίες, ούτε και μέρη.
Η αίσθηση ενός χρώματος μόνο έχει μείνει,
από εκείνους τους ανθρώπους που σου αλλάζουν έτσι λίγο τη ζωή,
πριν να το καταλάβεις.
Αυτούς τους ανθρώπους να προσέχεις,
είναι δυνατότεροι από τις αναμνήσεις
έτσι όπως τρυπώνουν στην ψυχή σου και μένουν αμετάφραστοι.
Αυτούς που φεύγουν γρήγορα
και δεν πάνε πουθενά.