σταμάτα τις σκέψεις σου

Τράβηξε έναν κύκλο γύρω της με κιμωλία.
Όταν ο κύκλος έμοιασε στενός,
έγλυψε το δάχτυλό της κι άρχισε να κάνει χαραγμές.
Ο κύκλος άνοιγε.
Και άνοιγε.
Έμειναν μόνο καμπύλες εδώ κι εκεί.
Νερό μπήκε και της κρύωσε τα πόδια.
Ξανάπιασε την κιμωλία.
Τώρα το νερό δεν έμπαινε.
Τώρα το νερό έμενε εκεί, για πάντα,
να την πνίγει.



Το μολύβια μου είναι ακονισμένα.
Έτοιμα για μάχη με το χαρτί.
Δεν ξεκινάει ποτέ η μάχη.
Όχι άλλο αίμα.
Να πάνε στράφι τα χαρτιά
και οι ανακοπές μου.



Τα χέρια της τα είχε καθαρά.
Μόνο για να καθαρίζει χέρια άλλων τα λέρωνε.
Όταν καθάρισαν τα χέρια του,
βρόμισαν τα δικά της.



Είμαι μια βόμβα,
έτοιμη να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή.
Ακούω πάνω στο δέρμα μου
να χτυπάνε οι δείκτες του ρολογιού μου.
Μου μετράνε αντίστροφα.
Το ρολόι είναι στην πλάτη.
Δεν ξέρω πού φτάνει ο χρόνος.
Κάθε στιγμή,
μπορεί να είναι η στιγμή μου.



Τα τσιγάρα του τα ήθελε καυτά.
Να νιώθει τη φωτιά.
Όταν έσβηνε η λάμψη,
ακόμα ρούφαγες τη νικοτίνη.
Δεν έκαιγε όμως ο λαιμός.
Και σε αυτόν άρεσε να καίγεται.



Έχω γεμίσει το δωμάτιο με ονειροπαγίδες.
Στο κρεβάτι,
στον καθρέπτη
και στην πόρτα.
Κανένας εφιάλτης δεν με πιάνει.
Και πια εγκλωβίζονται και τα όνειρα.



Τα φτερά κόπηκαν.
Έκλαψε για το χαμό τους.
Έψαξε απόλαυση στο χώμα.
Όταν το χώμα φάνηκε πολύ στα χαμηλά,
προσπάθησε να τα ξαναφορέσει.
Ήταν πεθαμένα.
Έκλαψε για το χαμό τους.
Θα υπήρχαν διαφορετικά φτερά για να φυτρώσουν.



Στα στέκια μου, παραγγέλνω σάλτσα συμμετρίας
στο χάος μου.
Και όταν γευτώ το φαγητό μου,
ανακατεύομαι με το παραπανίσιο ντρέσινγκ.




-Εγώ είμαι οι σκέψεις μου.