ξημερώματα θα κοιμηθεί κι απόψε,
σίγουρα ξημερώματα
στέκεται μπροστά σε ένα καθρέπτη τώρα,
μικρό και κοντό,
έτσι που να χρειάζεται να σκύβει για να δει το πρόσωπό της.
μα δε σκύβει.
δεν θέλει να το δει το πρόσωπό της.
είναι μια απ' τις μέρες εκείνες που δεν το μπορεί,
δεν θέλει να το θυμάται.
θέλει να το αλλάζει,
να επιλέγει να το φαντάζεται όπως κάτι αγαπημένα βίντεο
που σε στιγμές χαράς τα είδε,
και της φάνηκε η μορφή της μαγική.
όλα λάθος μοιάζαν τελευταία,
τους τελευταίους μήνες.
τα τελευταία χρόνια.
αλλά όσο συνέχιζαν οι μέρες,
τα λάθη έγιναν ένα λάθος
και την περίμεναν να σκύψει στον καθρέπτη
να τα αντιμετωπίσει.
πάντα τα αγαπούσε τα μαλλιά της.
ακόμα και κακοφτιαγμένα,
στραπατσαρισμένα ή λαδωμένα,
τα μαλλιά της ήταν η ομορφιά της.
έτσι έλεγε,
χωρίς αυτά,
θα ήτανε γυμνή.
και γυμνή,
της έμοιαζε δυσανάλογη και ακατέργαστη.
τώρα,
τα χτένιζε με μανία,
δίχως οίκτο,
ξεμάλλιαζε κάθε άγρια τρίχα
και με την ίδια ένταση,
την ίδια της μανία,
σκεφτόταν.
συνέχεια σκεφτόταν,
ακόμη κι όταν το κεφάλι της ήταν άδειο από λέξεις.
πάντα σκεφτόταν,
συνέχεια σκεφτόταν,
πάλευε με τον εαυτό της,
μα δεν ήξερε ποιος ήταν εκείνη
και ποιος αυτός.
αυτό ήταν το πρόβλημά της.
είχε χάσει την αγάπη προς τα μαλλιά της,
είχε χάσει την εμπιστοσύνη προς τους συνειρμούς της.
κάπου πιο πέρα,
κάποιος έγραφε.
δεν είχε συνηθίσει να γράφουν για εκείνη.
μόνο αυτή έγραφε,
μόνο αυτή αιμορραγούσε.
έτσι ήταν τα πράγματα,
έτσι είχε συνηθίσει.
εκείνη ήταν που έγραφε,
εκείνη που πληγωνόταν,
εκείνη που γινότανε που και που δραματική,
εκείνη αγαπούσε πιο πολύ.
έτσι ήταν τα πράγματα,
έτσι είχε συνηθίσει.
αυτό,
ήταν το σωστό.
σήμερα,
μιας και θα έχανε τον ύπνο της για μερικές ακόμη ώρες,
έτσι όπως είχε εξελιχθεί η νύχτα,
θα περιέγραφε κάτι διαφορετικό.
σήμερα,
θα έγραφε τα κομμάτια που δεν ήθελε να φανερώσει,
γιατί σε τίποτα δε θα βοηθούσαν.
μόνο θα παίρναν μέρος στην καταστροφή.
Αύριο,
θα είμαστε μαζί.
Θα ξυπνήσεις το πρωί
και θα θυμηθείς την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε.
Δεν με ήξερες καθόλου,
δεν ήξερες καν και πως υπάρχω.
Κι εγώ,
σ' είχα δει σε ένα βίντεο να παίζεις πιάνο
και αμέσως σε είχα ερωτευτεί,
μα ποτέ δεν το 'χα πει.
Θα θυμηθείς πώς αρχίσαμε να μιλάμε,
να μαθαίνεις πράγματα για μένα που δεν τα 'χες ήδη μαθημένα
και που δεν ήτανε κάτι πλασματικά ενδιαφέροντα που σε τραβήξανε κοντά μου.
Δεν είναι αληθινά αυτά,
μονάχα εικόνες ενός ονείρου,
για το ποια θα ήθελα να είμαι.
Και θα θυμηθείς,
πόσο εύκολο ήταν να βρεθούμε.
Πώς εγώ ήμουν μόνη, μα δυνατή
κι εσύ μαγεύτηκες από την προσοχή μου.
Αύριο,
θα ξυπνήσεις το πρωί
και θα είμαι εκεί.
Κανείς δεν θα στάζει από αίμα,
δεν θα υπάρχουν πισογυρίσματα και αποχαιρετισμοί.
Θα είναι ήρεμα όλα.
Ήσυχα, απλά και όμορφα.
Όταν θα ξυπνήσω εγώ,
θα σε κοιτάξω όπως με κοιτάς εσύ.
Και θα σκεφτείς τότε εσύ,
πως έτσι θα ήθελες να με κοιτάζεις.
Και όταν θα βαρεθείς να ακούς το ξυπνητήρι μου,
θα με αναγκάσεις να σηκωθώ απ' το κρεβάτι
ψιθυρίζοντάς μου στο αυτί πως έχω ήδη αργήσει για να πάω στη σχολή.
Κι εγώ θα γκρινιάξω,
θα σε φιλήσω και θα σηκωθώ για να ντυθώ.
Και θα είμαι καλά.
Και θα φτάνει αυτό.
Αύριο,
φαντάσου,
αντί για δυστυχία,
να σου δίνω ηρεμία.
Και θα το φανταστώ κι εγώ,
για να μπορέσω πια να κοιμηθώ.
Και όταν κανονικά θα ξυπνήσω στο δωμάτιό μου,
αγκαλιά με κάποιο μαξιλάρι,
θα σε πάρω τηλέφωνο
και θα σου πω αν σε ονειρεύτηκα ξανά το βράδυ.
Δεν θα φοβάμαι,
τίποτα δεν θα έχει πάει στραβά,
τίποτα απ' όλα τα μικρά ναυάγιά μας δεν θα έχουνε βουλιάξει ανθρώπους.
Και εγώ θα ξέρω,
πως αν όλα πάνε στραβά
κι αν τελικά είμαι φυσικά προορισμένη για το βυθό,
θα τελειώσουμε όμορφα και απαλά.
Και εγώ θα το ξέρω,
μα δεν θα το σκέφτομαι.
Τίποτα δεν θα σκέφτομαι πια.
Αύριο,
θα ήθελα να σταματήσω να φοβάμαι.
Και να διαγράψω τους τελευταίους μήνες.
Να αφήσω μόνο εκείνο το συναίσθημα στο στομάχι μου,
όταν με πλησίασες να με φιλήσεις στο πρόσωπο
και θα τα ξεχάσω όλα τα άλλα.
Θα σε κεράσω ένα ποτό,
που θα σε κάνει να μην ξέρεις ούτε τ' όνομά μου
και θα περιμένω να δω πώς θα σου φανεί να με γνωρίζεις.
Κι αν αυτό που έχω γίνει πια,
ακόμη το θέλεις για δικό σου,
εγώ,
αύριο,
θα σταματήσω να σκέφτομαι.
Και όταν θα ξυπνήσω,
θα είμαι εκεί.
Κι ούτε που θα το καταλάβεις,
πως δεν ήμουνα το βράδυ.
σίγουρα ξημερώματα
στέκεται μπροστά σε ένα καθρέπτη τώρα,
μικρό και κοντό,
έτσι που να χρειάζεται να σκύβει για να δει το πρόσωπό της.
μα δε σκύβει.
δεν θέλει να το δει το πρόσωπό της.
είναι μια απ' τις μέρες εκείνες που δεν το μπορεί,
δεν θέλει να το θυμάται.
θέλει να το αλλάζει,
να επιλέγει να το φαντάζεται όπως κάτι αγαπημένα βίντεο
που σε στιγμές χαράς τα είδε,
και της φάνηκε η μορφή της μαγική.
όλα λάθος μοιάζαν τελευταία,
τους τελευταίους μήνες.
τα τελευταία χρόνια.
αλλά όσο συνέχιζαν οι μέρες,
τα λάθη έγιναν ένα λάθος
και την περίμεναν να σκύψει στον καθρέπτη
να τα αντιμετωπίσει.
πάντα τα αγαπούσε τα μαλλιά της.
ακόμα και κακοφτιαγμένα,
στραπατσαρισμένα ή λαδωμένα,
τα μαλλιά της ήταν η ομορφιά της.
έτσι έλεγε,
χωρίς αυτά,
θα ήτανε γυμνή.
και γυμνή,
της έμοιαζε δυσανάλογη και ακατέργαστη.
τώρα,
τα χτένιζε με μανία,
δίχως οίκτο,
ξεμάλλιαζε κάθε άγρια τρίχα
και με την ίδια ένταση,
την ίδια της μανία,
σκεφτόταν.
συνέχεια σκεφτόταν,
ακόμη κι όταν το κεφάλι της ήταν άδειο από λέξεις.
πάντα σκεφτόταν,
συνέχεια σκεφτόταν,
πάλευε με τον εαυτό της,
μα δεν ήξερε ποιος ήταν εκείνη
και ποιος αυτός.
αυτό ήταν το πρόβλημά της.
είχε χάσει την αγάπη προς τα μαλλιά της,
είχε χάσει την εμπιστοσύνη προς τους συνειρμούς της.
κάπου πιο πέρα,
κάποιος έγραφε.
δεν είχε συνηθίσει να γράφουν για εκείνη.
μόνο αυτή έγραφε,
μόνο αυτή αιμορραγούσε.
έτσι ήταν τα πράγματα,
έτσι είχε συνηθίσει.
εκείνη ήταν που έγραφε,
εκείνη που πληγωνόταν,
εκείνη που γινότανε που και που δραματική,
εκείνη αγαπούσε πιο πολύ.
έτσι ήταν τα πράγματα,
έτσι είχε συνηθίσει.
αυτό,
ήταν το σωστό.
σήμερα,
μιας και θα έχανε τον ύπνο της για μερικές ακόμη ώρες,
έτσι όπως είχε εξελιχθεί η νύχτα,
θα περιέγραφε κάτι διαφορετικό.
σήμερα,
θα έγραφε τα κομμάτια που δεν ήθελε να φανερώσει,
γιατί σε τίποτα δε θα βοηθούσαν.
μόνο θα παίρναν μέρος στην καταστροφή.
Αύριο,
θα είμαστε μαζί.
Θα ξυπνήσεις το πρωί
και θα θυμηθείς την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε.
Δεν με ήξερες καθόλου,
δεν ήξερες καν και πως υπάρχω.
Κι εγώ,
σ' είχα δει σε ένα βίντεο να παίζεις πιάνο
και αμέσως σε είχα ερωτευτεί,
μα ποτέ δεν το 'χα πει.
Θα θυμηθείς πώς αρχίσαμε να μιλάμε,
να μαθαίνεις πράγματα για μένα που δεν τα 'χες ήδη μαθημένα
και που δεν ήτανε κάτι πλασματικά ενδιαφέροντα που σε τραβήξανε κοντά μου.
Δεν είναι αληθινά αυτά,
μονάχα εικόνες ενός ονείρου,
για το ποια θα ήθελα να είμαι.
Και θα θυμηθείς,
πόσο εύκολο ήταν να βρεθούμε.
Πώς εγώ ήμουν μόνη, μα δυνατή
κι εσύ μαγεύτηκες από την προσοχή μου.
Αύριο,
θα ξυπνήσεις το πρωί
και θα είμαι εκεί.
Κανείς δεν θα στάζει από αίμα,
δεν θα υπάρχουν πισογυρίσματα και αποχαιρετισμοί.
Θα είναι ήρεμα όλα.
Ήσυχα, απλά και όμορφα.
Όταν θα ξυπνήσω εγώ,
θα σε κοιτάξω όπως με κοιτάς εσύ.
Και θα σκεφτείς τότε εσύ,
πως έτσι θα ήθελες να με κοιτάζεις.
Και όταν θα βαρεθείς να ακούς το ξυπνητήρι μου,
θα με αναγκάσεις να σηκωθώ απ' το κρεβάτι
ψιθυρίζοντάς μου στο αυτί πως έχω ήδη αργήσει για να πάω στη σχολή.
Κι εγώ θα γκρινιάξω,
θα σε φιλήσω και θα σηκωθώ για να ντυθώ.
Και θα είμαι καλά.
Και θα φτάνει αυτό.
Αύριο,
φαντάσου,
αντί για δυστυχία,
να σου δίνω ηρεμία.
Και θα το φανταστώ κι εγώ,
για να μπορέσω πια να κοιμηθώ.
Και όταν κανονικά θα ξυπνήσω στο δωμάτιό μου,
αγκαλιά με κάποιο μαξιλάρι,
θα σε πάρω τηλέφωνο
και θα σου πω αν σε ονειρεύτηκα ξανά το βράδυ.
Δεν θα φοβάμαι,
τίποτα δεν θα έχει πάει στραβά,
τίποτα απ' όλα τα μικρά ναυάγιά μας δεν θα έχουνε βουλιάξει ανθρώπους.
Και εγώ θα ξέρω,
πως αν όλα πάνε στραβά
κι αν τελικά είμαι φυσικά προορισμένη για το βυθό,
θα τελειώσουμε όμορφα και απαλά.
Και εγώ θα το ξέρω,
μα δεν θα το σκέφτομαι.
Τίποτα δεν θα σκέφτομαι πια.
Αύριο,
θα ήθελα να σταματήσω να φοβάμαι.
Και να διαγράψω τους τελευταίους μήνες.
Να αφήσω μόνο εκείνο το συναίσθημα στο στομάχι μου,
όταν με πλησίασες να με φιλήσεις στο πρόσωπο
και θα τα ξεχάσω όλα τα άλλα.
Θα σε κεράσω ένα ποτό,
που θα σε κάνει να μην ξέρεις ούτε τ' όνομά μου
και θα περιμένω να δω πώς θα σου φανεί να με γνωρίζεις.
Κι αν αυτό που έχω γίνει πια,
ακόμη το θέλεις για δικό σου,
εγώ,
αύριο,
θα σταματήσω να σκέφτομαι.
Και όταν θα ξυπνήσω,
θα είμαι εκεί.
Κι ούτε που θα το καταλάβεις,
πως δεν ήμουνα το βράδυ.
04:09 am
Η αλήθεια είναι πως εσύ δεν ήξερες καν πως υπάρχω.. Εγώ ήδη έψαχνα τρόπο να μπω κάπως στην ζωή σου. Το βίντεο πέτυχε τον σκοπό του, ήταν για να με γνωρίσεις, έστω κι έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφή