ecstasy

γέμισε ως το λαιμό.

γέμισε 

με ήλιους

από μακρινούς γαλαξίες,

τρύπες,

σκοτάδια 

και αστρικές συγκρούσεις.

το φεγγάρι στα όνειρά της έπλεκε

και τώρα,

ακριβώς

τώρα,

φιλοξενούσε στο σώμα της το σύμπαν.

κι αν αρχικά έμοιασε να την κατάπιε,

τώρα,

ακριβώς τώρα,

το ήξερε πως ήταν δεμένη με τα πάντα

και η ίδια την είχε καταβροχθήσει.

χώνευε αργά τον εαυτό της ολόκληρο,

αναμασώντας κάθε κομματάκι,

κάθε αποψινό και κάθε παιδικό,

τρεφόταν απ' το είναι της

και εκείνο πεινούσε άλλο τόσο

που ταυτόχρονα την έτρωγε.

είχε γεμίσει

μέχρι και το λαιμό

με ήλιους

και έβηχε μανιακά,

η φωνή της είχε αλλάξει.

τα μάτια του ήταν ζωγραφισμένα

σε όλο της το κορμί

με μόνιμο κέντημα της σάρκας

και ήτανε δικά της.

της άνηκε εκείνη η στιγμή,

εκείνη η ψυχή της άνηκε

γιατί τόσο την αγάπησε

που έγινε δική της.

είχε γεμίσει

και έβηχε

και έφτυνε

και κάπνιζε

και έγραφε

να οδηγήσει τη μάχη κάτω,

στο στήθος

και πάνω απ' το στομάχι,

που εξαγριωμένο έβριζε

και έριχνε κατάρες.

αχόρταγο το μέσα της,

άπληστο και εθισμένο,

περισσότερα ζητούσε στα ήδη πιο πολλά,

μα σχισμή δεν υπήρχε να αντέξει άλλο.

δεν χωρούσαν λέξεις,

δεν χωρούσαν οι προβλέψεις

ή οι αναμνήσεις.

κανένα εκεί,

κανένα τότε κι ύστερα,

μονάχα

εδώ,

τώρα

και εγώ.

Εγώ.

Ολόκληρο.

Γεμάτο,

φουσκωμένο ως το λαιμό

που λιμοκτονεί συναισθηματικά για φαγητό,

αλλά παραπάνω τίποτα δεν χρειάζεται,

τελικά.

άλλωστε, ο χρόνος

τόσο πολύ υπάρχει,

που καθόλου δεν υπάρχει,

τελικά,

ποτέ δεν θα υπάρξει

και το τώρα

πάντα τώρα θα είναι

κι ας λένε λέξεις ανούσιες οι άνθρωποι

όπως 'μετά' και 'κάποτε'.

είχε γεμίσει

μέχρι και το λαιμό

με ήλιους,

μέχρι και ήλιος να γίνει,

τελικά,

μέχρι να μην ξεχωρίζει το μέσα απ' το έξω.

μέχρι η ομορφιά

και πάλι να μην βγάζει νόημα,

να μην δέχεται ονόματα

και απλά στα πάντα να υπάρχει.

κάπως έτσι,

όταν μισοκοιμάσαι,

μπερδεύεις τον ύπνο και τον ξύπνιο

και

κάπως έτσι,

όποτε ξυπνάς

ξέρεις πόσο ονειρεύεσαι

και πόσο το όνειρο υπάρχει

και σ' ακουμπάει

διαπερνώντας τη μέση και την πλάτη σου.