Πράσινο, χωρίς το φλας

Ένα κομμάτι της φωνής σου ,
ευχαριστώ.



* Κάποτε
ήξερα τουλάχιστον
ποια δεν είμαι

τώρα τίποτα.



Είναι περίεργες οι τελευταίες μου μέρες.
Περνάνε αστραπιαία,
τόσο που είναι σα να μην κινούνται
και να μένουν στο ίδιο αόριστο σημείο.

Περπατάω σε μια πόλη μαγική.
Και δεν παρατηρώ πού πάω.
Σε βιβλία διάβασα για τη μαγεία
και την αποστήθισα.
Τώρα ξέχασα και πώς θυμούνται.
Περπατάω.
Δεν παρατηρώ πού είμαι.
Βλέπω παπούτσια, πλακάκια
και κανένα κτίριο στα πλαϊνά.
Δεν βλέπω πραγματικά.
Κρατώ τα μάτια μου κλειστά
και συνεχίζω εμπειρικά.
Χωρίς να έχω αποκτήσει ζωή αρκετή να φτάσει για πυξίδα.

Ελευθερία.
Διψάω για ελευθερία.
Θαμμένη βαθιά,
όταν είναι πια αργά, ελπίζω πως δεν την είχα καταπιεί,
έτσι όπως έκλαιγα μικρή
ή μαζί με καμιά μασημένη μου φράση
όταν έψαχνα φυγή.


Τίποτα δεν είναι σωστό.
Και τίποτα λάθος.
Άρα;

Είναι περίεργες οι μέρες μου, τελευταία.
Σκέφτομαι χωρίς σταματημό
σκέψεις δίχως λέξεις.
Δύσκολες να περιγραφούν.
Τι ρωτάς;



Δεν ξέρω.

Θέλω να πετάξω.
Δεν χρειάζομαι φτερά.
Μόνο λίγη σιγουριά.



*
Ένα κομμάτι της φωνής σου,
ευχαριστώ.
Ένα κομμάτι της φωνή σου,
ηλεκτρονικά περασμένης
και παραποιημένης από την άχρηστη ορθογραφία σου,
το χιούμορ σου,
να ηρεμήσω.
Βρήκα τη μαγεία που έψαχνα.
Βρήκα τη θεραπεία στα άχαρα κενά μου.
Τη χρειαζόμουν τη φωνή σου.
Όχι για να γυρίσω σε εσένα.
Δεν κατάφερα ακόμη να σου φύγω.
Μ' άφησες, όμως, πια, να σε αφήσω.
Τα βήματά μου τώρα μπορούν να γίνουν ελαφριά,
γιατί πατάνε σε εποχές μοναχικές 
και τραυματισμένες,
γεμάτες όμως 
και αληθινές,
που περάσαν σπρώχνοντας τους μήνες.
Τις αφήσαμε.
Δεν μας αφήσαμε.
Υπάρχουμε.
Γιατί υπήρξαμε.
Και τώρα μπορώ να συνεχίσω να υπάρχω κι εγώ,
όχι πλέον μισή,
αλλά καινούρια.
Μακριά σου,
με εκείνα τα σημάδια σου
που αγάπησα πιο πολύ απ' τον εγωισμό
και τις στοιχειωμένες νύχτες μου.
Αν αρχίσαμε,
τελειώσαμε.
Κι αν δεν ξεκινήσαμε ποτέ,
εμείς θα ξέρουμε πως κάπου, κάποτε,
μας αγαπήσαμε.
Και είναι εντάξει.
Είμαστε εντάξει.
Και θα είμαστε.
Και θα είναι αρκετό.
Με τον καιρό,
θα είναι αρκετό.
Ό,τι έχω,
ό,τι έμεινε,
όσο έμεινα,
θα μου φτάνει,
κι είμαι ένας άνθρωπος που
ποτέ 
τίποτε
δε μοιάζει να του φτάνει.


*
Χρόνο.
Να ζητήσω χρόνο.
Δεν θέλω να ζητάω χρόνο.
Δεν θέλω να ζητάω.

Τα βράδια που δεν ξέρω αν σε πονάω,
τις μέρες που δεν ξέρω τι με πονά.

Χρόνο.
Να ζητήσω χρόνο.
Ποιος ζητάει χρόνο πλέον;
Δεν υπάρχει χρόνος.
Τέλειωσε.
Ξεκίνησε καινούριος.


Καλύτερα έτσι,
σταθερά.

*σταματημένα


Δεν ξέρω.


*
"Μην πιέζεσαι.
Μόνο εγώ θα σε πιέζω,
με τις αγκαλιές μου."