Oh- I was happy

Εντάξει,
και οι φωτογραφίες όμως
έχουνε σφυγμό.
Μόνο, σταματημένο.
Δεν πετιέται η ευτυχία στα σκουπίδια.
Ποιος ανόητος
πετάει την ευτυχία;
Δεν ξέρω.
Οι δικές μου οι φωτογραφίες,
πάντως,
ζουν.
Αναπνέουν,
σταθερά και ασταμάτητα 
σε μια ατελείωτη εισπνοή
ή εκπνοή,
ανάλογα τα φώτα.
Τρέφονται,
από το τότε.
Φωνάζουν,
είναι έτοιμες να φωνάξουν,
πάντα έτοιμες να φωνάξουν,
με το στόμα ανοιχτό 
και τα χείλη γεμάτα με τον πρώτο φθόγγο απ' την πρόταση.
Πώς μπορείς να αγαπάς τις φωτογραφίες
αν τις έχεις για νεκρές;
Η ευτυχία τους υπάρχει,
μαύρη ή λευκή,
κάπου, πάντα κάπου, κάποτε,
σε ένα μέρος που θυμίζει κάπως όνειρο, διπολικό.
Ένα νεκροταφείο,
για όλους εκείνους τους θανάτους
των ανθρώπων που αγάπησα
και κυρίως
των ανθρώπων που μαζί τους 
αγάπησα να είμαι.
Μια χώρα του Πάντα, 
ή του Ποτέ,
που με μαθαίνει να πετάω
και να μοιράζομαι τα παραμύθια μου.
Ένας παραμυθάς είμαι, 
αυτό ήθελα πάντοτε να είμαι.
Μια νεράιδα
που χάνει τα φτερά της
και συνεχίζει να νιώθει στη ράχη της τις χαραμάδες.
Ένα παιδί
που ξεχνάει να γελάει
και θυμάται πως μπορεί.
Μια άυπνη φοιτήτρια
που κυνηγάει μανιωδώς ελευθερία
και ψάχνει στα αρχεία της για να τη βρει.
Μια φωτογραφία είμαι,
μόνο πιο ζωηρή.