η τέχνη του να τα κάνεις περίπλοκα,

a novel by me.

πάντα θα βρίσκω λόγους

να μένω μόνη.

ξέρεις,

κοκκίνισε ο ουρανός όταν τον πλησιάσαμε

ίσως

από το αίμα μου που βράζει

ίσως

από το αίμα σου

που στάζει

αργά και βασανιστικά

πάνω στις αγαπημένες μου μπλούζες

Εγώ, μόνο εγώ,

δεν έχει εμείς,

δεν με χωράει,

διασκορπισμένη βρίσκομαι σε γη και ουρανό.

ο ουρανός βάφτηκε κόκκινος σήμερα

και μου θύμισε το χειμώνα μου,

μαζί σου.

η θάλασσα ήταν άγρια σήμερα

και έμοιασε με τα δόντια σου ανάμεσα στα πνευμόνια μου,

μακριά σου.

Δεν ωφελεί.

Εγώ,

εκεί θα μένω.

Πάντα εκεί θα μένω.

Σε κάτι που δεν υπάρχει και πολύ.

Κάτι σχεδόν αληθινό,

σχεδόν ψεύτικο,

ακριβώς σταθερό

και απολύτως πικρό.

ξέρεις,

δεν μου ταιριάζει

η ευτυχία

την καταστροφή προτιμώ,

από ιστούς αράχνης τρέφομαι,

μέχρι να γίνω λεία της τροφής μου

ξέρεις,

δεν ξέρεις.

δεν χρειάζεται όλα να τα ξέρεις.

λείπεις

με κάθε έννοια

όπως με πληροφορεί συχνά

κάθε κομμάτι απ' το σώμα μου

και κάθε σταγόνα αίματος

που επιταχύνει μέσα στις αρτηρίες μου

όποτε νιώθω το άρωμά σου τυχαία

σε κάποια γωνία της δικής, δανεικής 

και περιστασιακής μας πόλης

πάλιωσα λίγο

μετά από σένα,

σκούριασα

και κλείδωσα γύρω από τη σιλουέτα του στήθους σου

που γλίστρησε εύκολα ανάμεσα απ' το κράτημά μου

και με άφησε να αγκαλιάζω το κενό

σκηνικά ήταν η Θεσσαλονίκη μας.

δεν ήτανε δική μας.

υπάρχει ισορροπία τώρα

μια πληγή στα δεξιά,

μια στ΄ αριστερά.

ένα ανδρικό χέρι

και ένα γυναικείο,

μια κακή επιλογή

και μια σπασμωδική κίνηση πανικού

και φόβου

πάντα φόβου,

πάντα δραπετεύσεις

και τάσεις αυτοκαταστροφικές

δεν ωφελεί.

σ' αγαπάω 

και σε χρειάζομαι

να φύγεις

από πάνω

από μέσα

και από έξω μου

δεμένη είμαι ακόμη

και φοβάμαι

φοβάμαι

και πρόβλημά μου, τώρα.

και ωραία η λογική μου.

και δικοί μου οι πόνοι στο στομάχι.

δεν μπορώ πια να αποφασίσω για το δίκαιο

και το σωστό,

υπήρξα λάθος

και δεν βρίσκω πλήκτρα στο κορμί μου

να αναιρέσω τις κινήσεις των χεριών και των χειλιών μου

λάθος υπήρξα

όσο μπορώ να θυμηθώ.

Καμιά Χώρα των Θαυμάτων,

ξεμείναμε από ήρωες και παραμύθια.

Μόνο σκορπισμένη σε ένα σύμπαν πλέον,

μια Αλίκη που έχασε το όνομά της,

ανάμεσα σε πεθαμένους ήλιους,

άγνωστες γεννήσεις και αστρικά μακελειά,

είμαι ένα περιφερόμενο λάθος

που ξέρει να μιλά για τα σωστά

ξέρεις;
είναι μια μαγεία ο τρόπο που ακουμπάς,

σα να 'μαι φτιαγμένη από κάποιο κρύσταλλο που σπάει

  

έτσι όπως σπάει η φωνή σου,

και με σπάς,

τρέμω

πιο πολύ τώρα

πιο αυτόματα

όχι τις φορές που μ' άφησες,

αλλά που άφησα τον εαυτό μου να σ'αφήσει

να με παρατήσεις κάπου ανάμεσα σε ένα ναι κι ένα όχι

κάπου ανάμεσα

στο εμένα μου

και στο εμένα σου

δεν ωφελεί.

σε ταχυπαλμίες

και δάκρυά που στεγνώνουν πάνω σε μια στραπατσαρισμένη θέση λεωφορείου,

είμαι

έτσι κι αλλιώς

συνηθισμένη.

και αν τα δάκρυα λερώνουν που και που το πρόσωπό μου,

και αν καταπιέζομαι απ' τη φροντίδα,

ευτυχώς, 

εσύ ξέρεις να τη δίνεις σε δόσεις

και να με κρατάς εθισμένη

σε σταγόνες της ζωής μου.

και αν, τελικά, έμοιαζε τόσο λάθος ο δρόμος

και τόσο λάθος το τέλος

και τόσο ανόητη εγώ,

δεν ωφελεί.

είναι η αστάθειά μου.

ο διαρκής αγώνας μου για οξυγόνο

και η απελευθέρωσή μου απ' την ανάγκη του,

μόλις το αναπνεύσω

τέτοια αστάθεια,

είναι δηλητηριώδης

και δεν θα σου τη συνιστούσα.

είναι τοξική η παρουσία σου

βαθιά μέσα στη απουσία

λείπεις

τα μάτια σου κυρίως,

που με ανασταίνουν κάπως, έτσι όπως λιώνουν

όταν με έχουν καταδικάσει ήδη σε θάνατο τα φιλιά σου στα σκοτάδια

και οι λέξεις σου, που αλλού εξομολογείς

όταν έχει πλέον ξημερώσει

ομολογώ

πως δεν σου τη συνιστώ,

στην παίρνω απ' τα χέρια χωρίς να σε ρωτήσω.

θυμάμαι τις νύχτες που έμεινα μόνη και μετέωρη

να περιμένω ένα ερωτηματικό

να μοιάσει με τελεία,

να φέρει πίσω την κλεμμένη μου βαρύτητα

και δεν στο συνιστώ

δεν με συνιστώ

περίεργο παιδί,

καταπιέζομαι από την αγάπη των φίλων

και επιλέγω ξανά και ξανά την ασφάλεια της απόρριψης

εγώ,

μάλλον,

τον έρωτα τον έχω για να γδέρνει το δέρμα μου,

να τρυπάει τις μέρες μου

και να εισβάλει στα όνειρά μου.

τον έρωτα,

τον έχω κρατημένο

και μαθημένο

να με εθίζει σε ναρκωτικά και σε αλκοόλ.

αξίζεις πολλά

μα δεν αξίζω να καταναλωθώ σαν αποτσίγαρο

στο σοκ της απεξάρτησης

αξίζω

κάτι παραπάνω

από σπασμένα πλευρά

και σπασμένα φτερά

έτσι μου λένε.

μα τα αποκαΐδια της φωτιάς σου

είναι ό,τι μου απέμεινε από εσένα

που τόσο άγρια άναψες την ψυχή μου

και έσβησες τη λογική μου

κι ας μην τον ήθελες τον κίνδυνο για το μυαλό μου

και,

ξέρεις,

είμαι επικίνδυνη

μόνη με τον εαυτό μου 

μα το μόνη είναι εύκολο,

με κρατά ακέραιη

και σίγουρη

και,

ξέρεις,

φοβάμαι.

δεν ξέρεις,

πόσο φοβάμαι να αλλάξω,

να ξεκινήσω,

να αφεθώ

πάντα θα βρίσκω λόγους

να μένω μόνη.

πάντα θα έχω κάτι 

για να μελαγχολώ.

λείπεις

ήδη λείπεις

ήδη έλειπες

σε είχα χάσει ήδη,

απ’ την πρώτη μας στιγμή.

πάντα θα μένω θαμμένη

στο παρελθόν

και ποτέ δεν θα ξεχνάω

ξεχασμένες ανάσες

είναι αλλαγμένες ζωές

και έχω εθιστεί στις πληγές

και τη νωθρότητά μου

μονάχα,

σήμερα στο όνειρό μου

θα σε φιλήσω

να ελέγξω την ταχύτητα της φυγής μου

και μετά θα με παρακολουθήσω, ώσπου να ξυπνήσω,

να μετανιώνω τα βήματά μου

αμέσως μόλις έχω ξεφύγει αρκετά

για να νιώσω ελεύθερη

και ηττημένη

εγώ, δεν θα με άντεχα

αν θες να με αντέξεις,
να θυμάσαι πως όλο τρέχω,
κι όλο τρέμω
κι όλο πληγώνω με τα νύχια μου τη σάρκα μου,
να προλάβω πριν πληγώσω όσους μ' ακουμπάνε

εγώ, δεν θα με διάλεγα 
τώρα

είμαι ευάλωτη,
πληγωμένη,
κολλημένη
και χαομένη
και δεν ξέρω να ελέγξω τις σκέψεις
και τις αντιδράσεις των ματιών μου

η Σελήνη
φοβάται τον εαυτό της
κοντά της
και κοντά σε άλλους

εγώ,
δεν θα με διάλεγα
γιατί δεν ξέρω να διαλέγω

δεν το ξέρω το μαζί
δεν το έμαθα ποτέ

δεν ξέρω.
τίποτα δεν ξέρω.
εσύ δεν φοβάσαι;

ακόμη
δεν συνήθισα το κρεβάτι μου,
δεν απομνημόνευσα το χάρτη μου
και δεν ξέρω τις δυνάμεις μου
να κρατηθώ μακρυά απ' τα παλιά ξενύχτια

ακόμη,
δεν συνήθισα στην ιδέα του μακρυά,
ούτε στην ιδέα του κοντά

δεν μπορώ να ξέρω,
δεν μπορώ να καταλάβω αυτά που σκέφτομαι,
δεν μπορώ να αποφασίζω

ο χρόνος,
έχω πει,
δεν υπήρξε φίλος μου συχνά.
μα τώρα αρχίζω και τον θέλω,
πιο πολύ από τα άσχημα και τα όμορφα που κουβαλά
σε πίσω και σε μπρος

όλα είναι αφηρημένα
κι αν ψάχνεις για συγκεκριμένο,
δεν το έχω,
γι αυτό χαρίζω το μόνο που έμαθα να δίνω-
την παραίτηση

δεν θέλω να περιμένεις,
δεν μ' αρέσει να με αδρανοποιούν με τέτοιο τρόπο,
να με δένουν με αόρατα σχοινιά
σε κάτι που μπορεί ποτέ να μην με φτάσει

μα τα βήματα είναι πολλά
και κάτι άλλο
δεν έχω να προτείνω

δεν ξέρω.
αυτό, μόνο, ξέρω,
για την ώρα.

κι αν επιμένεις να σε βασανίσω λίγο ακόμη,
περίμενε το χρόνο,
χωρίς να περιμένεις εμένα να τον πιάσω.

νομίζω αυτά ήθελα να σου πω.



καλύτερα που μ' αφήνεις πια οριστικά,
να καταφέρω να σε θρηνήσω αληθινά
και να σε θάψω πιο βαθιά,
μήπως και προχωρήσω.

περίεργο πλάσμα,

ανόητο κορίτσι,

ηρέμησε για λίγο τους στροβιλισμούς σου.

έχεις το δικαίωμα για μια ανάσα,

που και που,

μην τη στερείς κι αυτή απ' το λαιμό σου.