χωρίς αντιδράσεις

στο κάθε βήμα αποστροφής
έχω τοποθετήσει
στη βάση απ' τη φτέρνα σου
το κουμπί-
απενεργοποίηση
μέχρι νεωτέρας
επιστροφής

τα μάτια κάνουν τη δουλειά
με ιδιαίτερη προτίμηση στη βρώμικη
τα δικά του μολύνουν τα δικά μου
και τα κρακς
και τα ουπς
στέλνουν μηνύματα σιωπής
απ' το χιλιόμετρο

η αυτόματη αντίδραση
είναι χωρίς αντιδράσεις
και γενικότερα
χωρίς δράσεις
καρτερικά
περιμένω
καλωσορίζω
το επόμενο
ασύμμετρο καρδιοχτύπημα
και κανένα άλλο χτύπημα
στην πόρτα
περιμένω
και αργήσατε

τι αγενές
με είχατε καλομάθει σε συνέπεια
καταστροφής

37,2

καλημέρα
καλησπέρα
καληνύχτα
ένας κύκλος γύρω από τον κύκλο
σε αντίθετες κατευθύνσεις
έτσι για να μπερδευτείς
ξημέρωσε
και ο κύκλος δεν τελειώνει
κι εσύ ακόμη μουρμουρίζεις
ότι κύκλοι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια
και απογοητεύεσαι απ' το μυαλό μου
που σκέφτεται τη ζωή σε γεωμετρικά σχήματα
ενώ είχα τόσες προοπτικές
να ξεχωρίζω
να αναγνωρίζω
ένα σωστό και δύο
χιλιάδες λάθη
μόνο που το σωστό είναι μπλε
και τα λάθη είναι μαύρα
και δεν φαίνονται
σωστά
αλλά
υπάρχει τώρα ανάμεσα στα σώματά μας μία ίνα
ή ένα νήμα
οδοντικό
γιατί πονάνε τα σαγόνια μου
που κάπως τρεμοπαίζει
ενώ συνεχίζει να ξημερώνει
καλημέρα
ή καλύτερα
για τους δυο μας
καλησπέρα
και αποφεύγουμε την καληνύχτα
γιατί δονείται το νήμα μας
τριάντα επτά φορές
και άλλες δύο
μια για τον καθένα
και τρομάζουμε
δεν μας αρέσει να τρομάζουμε
και μας πάει βόλτες το σχοινί
δεν μου αρέσει να τρομάζουμε
δεν μου αρέσει να με τρομάζεις
γιατί είσαι καλός σε αυτό
και εγώ είμαι καλύτερη
και μόνο εδώ
δεν μου αρέσει
που στα όνειρά μου συνδέονται οι εποχές
και όταν ξυπνάω πρώτα καπνίζω
και μετά βάζω θερμόμετρο
τριάντα επτά
και δύο
ένα για τον καθένα μας.

drunk

ε
λίγο τρέμω αλλά κάτι κάνω
ξες λένε είναι τώρα
η φάση που όλα βγαίνουνε
μα εγώ τα 'χω αμπαρώσει.

ποιος έχασε πάλι το κλειδί;

μην της το πείτε πως δε το χάσαμε
τα 'χει χαμένα.

ε
τώρα ήρθε μήνυμα
ενώ έγραφα το τώρα
και τώρα σκέφτηκα
το ποίημα που δε διάβασες ποτέ.

η ιστορία τρώει τον εαυτό της
εγώ τρέφομαι από ιστορίες τρόμου
και η αλήθεια με τρομάζει.

και ο έρωτας;

κοίτα
έως τώρα
κάθε χ υπήρξε χ.
μεταβλητή.
κι ένας ο αμετάβλητος
εσύ.
έως τώρα
ο χρόνος δούλευε παράλληλα
η ιστορία σε αναμονή
κι οι παρεμβολές..
έ ω ς  τ ώ ρ α .

καταλαβαίνεις;

δεν καταλαβαίνω.
τόσο βαθιές οι χαραγμές
από κομμένα νύχια.
εγώ πήγα να αποδεχθώ τον πόνο
και κάπου στην πορεία εξαρτήθηκα.

χα.

πάντως
δε ξέρω
καλά τα πάω στο πληκτρολόγιο
μπα
δε νομίζω

χα.

μου αρέσει να γελάω όταν θλίβομαι.
ή μάλλον
δε μου αρέσει καθόλου.
αχ
χα.

όταν κοιτάς ανατριχιάζω.
όταν παγώνεις τρέμω.

ε ντάξει
λίγο τρέμω.
αλλά κάτι κάνω.

νομίζω παίρνεις τηλέφωνο.
αύριο θα τα θυμάμαι όλα και σίγα
όλα καλά.

συγνώμη, δε μπορώ να μιλήσω.

α
ευχαριστώ.

α
εμ μπλου
ντα μπου ντι ντα μπου ντάι.

α
ναι
ευχαριστώ 
εννοώ
που μου κέρασες τον κόσμο.

α
όχι όχι
μη φοβάσαι
απλά η φωνή δε βγαίνει
και μοιάζουν τα βλέφαρά μου με καρτούν.
χαχα.
πονάει η καρδιά μου.
αυτές τις μέρες.
πονάει.
χα
χα.

λες να μην τα θυμάμαι αύριο τελικά;
πλάκα θα ΄χει.
χα...

σε σκεφτόμουν στο δρόμο
να ξες
θύμιζες..
ναι αλλά
πάντα σε σκέφτομαι.
ενδιάμεσα από πράξεις.
χίλιες και μία εξαφανίσεις
πλας
χίλιες και μία αναπάντητες κλήσεις
επί 
χιλιάδες σπαραγμούς.
χαχαχα.
εγώ ξεχνάω.
εσύ;
ξεχνάω.
όταν πραγματικά το εννοείς
σημαίνει θυμάμαι επώδυνα
και επιλέγω
ασυναίσθητα.

ε
είπα!
το κλειδί;

μόνο άμα μείνεις
να μη φύγεις.
καταλαβαίνεις;

έκλεισε το τηλέφωνο.
θα πάρω αύριο.
θα είσαι εδώ.

και ο έρωτας;

είναι άδικα εδώ.
δεν μου αρέσει.
μυρίζει νοσοκομείο.
και πονάει η καρδιά μου.

ναι
και ο έρωτας;

και ο έρωτας, δεν κάνει θαύματα.
σ' αγαπώ.

dream sequence

βγήκε μία σύγχυση και περπατά στους δρόμους
άυπνη και άβαφη
θεέ ποιο το χειρότερο

άσχημος κόσμος, μωρό μου
και ξεχνάω γιατί
προστάτεψα τόσο εμμονικά τα λογικά μου

κρυφά όταν κοιμάσαι
φαντάζομαι καταστροφές
και φοβάμαι το θάνατο

κρυφά
όταν κοιμάσαι
περιμένω να ξυπνήσω όπως στις ταινίες
να μου ανακοινώσουν πίσω από το πλαστικό φως
πως ήμουνα σε κόμμα

η κατάσταση
δύσκολα μού είναι αληθινή
αλλά τα καταφέρνω πού και πού
και λίγο σπάω.


πανικός
και ντεπόν αναβράζον

άοσμο
άγευστο
άσχημος
κόσμος

αηδιαστικά ισορροπημένος
μα θέλω να ζήσω το μαζί ανισόρροπα
ατέρμονα
και ανελέητα

παρακαλώ

ο νόμος του Μέρφυ

η επανάληψη είναι η μήτηρ της απελπισίας
κι ο φόβος της, πατέρας άκληρος


φοβάμαι
το πλατς που κάνουν οι σταγόνες του νερού
όταν πέφτουν απ' τα μαλλιά σου στο πλακάκι
χωρίς να έχω βάλει τάπα στην μπανιέρα
τα χάρτινα μνημεία που μας χτίζουμε τόσο πλάι στα τσιγάρα μας
τις τελευταίες γουλιές από ρακή κοντά στο νεροχύτη

το κουμπί διαγρ-αφής δίπλα στο εικονίδιο της μουσικής μου
την αυτόματη διόρθωση του κινητού
τα λήμματα παγκόσμιας ιστορίας

τα ρούχα που στενεύουν στο πλυντήριο
τους αναπτήρες που στερεύουν από υγραέριο
τις μελανιές που κιτρινίζουν

φοβάμαι
τις λέξεις μου στα τετράδια που δεν πρόλαβες
το αίμα σου στους τοίχους που δεν άγγιξα
τους εφιάλτες που είδαμε αγκαλιά

φοβάμαι τη ρεβάνς που μου χρωστάει ο φόβος
αφού μ΄ άφησε ο χρόνος να σε φτάσω

κι ελπίζω μονάχα
οι θάνατοί μας να μην είναι τόσο ταιριαστοί
και σε ικετεύω
μονάχα
παραχώρησέ μου τον αληθινό

είχα πει

εκπαίδευση στη μιζέρια

εντριβή στην καταστροφή

σπουδαγμένο κορίτσι

με όνομα

Άλφα.

πόσοι αναγνωρίζουν τη λέξη αριθμός

πόσοι ένιωσαν περήφανοι που κλείσαν τα πατζούρια

άνθρωποι μόνοι

άνθρωποι ήσυχοι

που ξέρουν μόνο να ουρλιάζουνε κατάρες

ήσυχοι

ποιο παιδάκι ξέρει;

να σηκώσει το χέρι του

να δείξει

αυτός

αυτός με πείραξε

αυτός

εγώ

εγώ δεν

δεν

δεν κάνουμε έτσι

κάνουμε αλλιώς

εκτός αν πάει αλλιώς η φάση

και το αλλιώς είναι έτσι

ε;

έτσι;

εγώ

εγώ

δεν

τα μπορώ αυτά

αυτά

για σας

που αναπνέετε μεταξύ σας τον καπνό

ε ναι

ε;

πόσοι άνθρωποι πληγωμένοι

αποφασισμένοι

να μην αποφασίζουν πια

η ελπίδα στα ενήλικα μεταφράζεται ανοησία

ο έρωτας αναμονή της δυστυχίας

κάναμε οι άθλιοι τις πεταλούδες να μοιάζουνε με σφαίρες

κι εγώ

εγώ

κάποιο εγώ

εγώ

που είχα πει δε θα πιστέψω...

οι πεταλούδες θα ναι πάντα όμορφες

και ελεύθερες

καμιά σχέση δε θα θέλουν να χουνε με τα στομάχια σας

πάντα ποιητικές

πάντα ετοιμοθάνατες

όχι σαν κι εμάς

που δεν ετοιμαστήκαμε ποτέ 

απ' την αρχή του χρόνου

Απόνερα

Α: ο κόσμος αφήνει απόνερα προς τα μπροστά

γι αυτό εμείς μένουμε πίσω να κολυμπάμε πλάγια

Φ: ένα κορίτσι έπλεξε τα μαλλιά της με χαρτάκια μάλμπορο

και καπνίζει τώρα με ένα σπίρτο όλη μέρα

Β: μου αρέσει το κρασί

γιατί οι άνθρωποι νομίζουν πως γελάω

Γ: μου αρέσεις εσύ

γιατί γίνομαι άνθρωπος

Β: και πέφτω στην ίδια παγίδα

Α: αν στον καθρέπτη βλέπεις όλες τις αντανακλάσεις μαζί

θα πρέπει να ορίσουμε ξανά τι θα πει διαύγεια

και μην ξεχάσουμε να αναφερθούμε στ' όνειρο

Β: υπάρχει μια στιγμή

που γίνεται το κλικ

Γ: υπάρχουν στιγμές

που βγάζεις ηχητικά εφέ από το στόμα

Β: ο φόβος είναι πραγματικός

όταν περιμένεις

κι όχι όταν φοβάσαι

Γ: η αναμονή είναι βαρετή

όταν γνωρίζεις τα σημάδια

Φ: ένα αγόρι παίζει με ζογκλερικά μπαλάκια

και σιγομουρμουρίζει πιθανότητες

Α: ακούς;

Α,Β: δε μίλησα

Α: ακούς;

Β: αντιφατικό

είναι το πόσο αντιφατικό

δεν είναι

Α: αν ήταν η ζωή μας γραμμική

θα σου μιλούσα για πράγματα παράλογα

που συμβαίνουν αντί να υπάρχουν

Φ: είναι ένα παιδί που λαχταράει να βουλιάξει

Γ: με αγχώνουνε τα ζώα

γιατί θέλουν μόνο αγάπη

Φ: είναι ένα χέρι τεντωμένο προς τον ήλιο

με μαυρισμένα μόνο τα ακροδάχτυλα

Α: ο χρόνος αφήνει απόνερα προς τα μπροστά

άρα πάει προς τα πίσω;

Β: προχωράω προς το παρελθόν

και νοσταλγώ το μέλλον

Γ: ευτυχώς

Β: η νοσταλγία είναι ομορφότερη ανάποδα

Γ: ευτυχώς

Β: είμαστε ήδη η τελευταία σελίδα

Α: και το παρόν;

μέσα στη θάλασσα;

(παύση)

Α: οι πλάκες της Γης ανοίγουν σαν μια τάπα που βγαίνει

η στάθμη πέφτει στο κέντρο

κι απ' τα πλάγια το νερό κάνει γωνίες

Β,Γ: τώρα πιο πολύ σου μοιάζει

Β: κι αν μιλάμε μόνο για χάρτες

τότε όντως οι πιγκουίνοι θα έπρεπε να πέφτουν προς τα έξω

Γ: γι αυτό καλύτερα

Β: καλύτερα να μη μιλάμε για χάρτες

Γ: είχες δίκιο

τόση ώρα μιλούσαμε για τον πλανήτη

Β: που είναι φτιαγμένος από χαρτί

και μολύβι

Γ: καλύτερα

θα ήθελα να με αγαπάς λίγο καλύτερα

Α: αλλά φτάνει τώρα πια

όλα αυτά ανήκουνε

στο μέλλον

αφού

εμείς.

that moment when I was able to begin again

οι μέρες λένε ψέματα. αλήτες. ρουφιάνοι. υπόκοσμος, μπλεγμένος, μια μεγάλη σκευωρία με τα χρονολόγια, να μας πάρουν το μυαλό. όχι. καμιά μέρα. κανένας μήνας. τη ζωή μετράω σε στιγμές. δευτερόλεπτα. κλικ. και σναπ. μπαμ!- δευτερόλεπτο πλην ένα. ο φόβος είναι σωματικός. δευτερόλεπτο μηδέν. ο φόβος διαχέεται στο σώμα σου και το σώμα σου ανοίγει το δικό μου. βρίσκει χώρο. δευτερόλεπτο ένα. ο χρόνος γίνεται θετικός. δευτερόλεπτο δύο. ο χρόνος δεν υπάρχει. δευτερόλεπτο, χωρίς όνομα. δευτερόλεπτα. μ΄αγγίζεις. η φωνή σου αλλάζει. εισπνέω. είναι καλοκαίρι. εκπνέω. ρίχνει χαλάζι. αναπνέουμε συγχρονισμένα. φοράς στο κεφάλι τη σκηνή. δυναμώνω το γκαζάκι. βάζεις τη μπλούζα σου. βγάζω το μαγιό μου. γελάς. αναπνέω- δεν ανασαίνω. έχει ήλιο. τα μάτια σου λιώνουν. είναι νύχτα. σβήνεις το κερί. μετράω με το δάχτυλο τις φακίδες σου. σβήνεις το φως. φωτογραφίζω εγκεφαλικά τις φλέβες σου. ανοίγω τα μάτια. ρωτάς- είσαι χαρούμενη; κοιμάμαι. περνάνε σκιές. ξυπνάω. οι θάμνοι έχουν αγκάθια. κοιμάμαι. όχι- κοιμόμαστε. ταχυπαλμία. τι έπαθες; τίποτα μόνο θα πάθω αγκύλωση απ' το χαμόγελο. α. πρώτη φορά βλέπω πυγολαμπίδα, α, πρώτη φορά μου το λένε αυτό, α, πρώτη φορά είναι το άλφα θετικό σαν τα ρολόγια, α και έυ, τι κάνεις, έυ, εσύ, όχι, όχι- εμείς, εγώ- δεν φοβάμαι, εγώ- ξυπνάω- απότομα, εσύ- με αφήνεις να κοιμηθώ λίγο ακόμη, αχ, ξυπνάω, σφίγγω το χέρι σου, ρε, ξυπνάω, δαγκώνω το δέρμα σου, αμάν, ξυπνάω, ρουφάω τα μέσα σου, ναι, ξυπνάω, μαζί, ξυπνάω, μαζί, ξυπνάω. είσαι αληθινός; ξυπνάω. ακόμη εκεί. πώς; μα- πώς; ξυπνάω. εκεί. εδώ. ξυπνάω. δεν κοιμάμαι. ξυπνάω. ξυπνάμε. μαζί- ξυπνάμε.

υποσχέσεις και σχέδια σε πλαίσια ονείρων.
αν έρθει το τέλος του κόσμου,
θα ΄ρθει τουλάχιστον σε στιγμή σωστή.
δεν θα ΄ναι το μέλλον μισό,
θα έχει κιόλας γίνει.

το πλήρωμα του χρόνου

κράτα με, ο ουρανός πετάει πέτρες.
συνέχισε να προχωράς.
οι πέτρες λιώνουν.


όποτε αφήνεις το χέρι μου να ανάψεις το τσιγάρο σου
όποτε γυρνάω την πλάτη μου να βολευτώ
μικρές προδοσίες

όποτε αναιρείς το χώρο με τα μάτια
όποτε ακούω τη φωνή μου να γλιστρά αβίαστ' απ' το στόμα
μικρές ανάσες

δεν είμαστε δεμένοι
είμαστε συνδεδεμένοι
με μια κλωστή που ενώνει κάθε πληγή
και φτάνει μέχρι έξω απ' το σώμα, να ξεκινήσει τη ραφή

όλες οι συγκυρίες
όλες οι τυχαίες αποφάσεις της στιγμής
όλες εκείνες οι σπασμωδικές κινήσεις
για να σε βρω

για να βρεθούμε

κάπου που είχαμε ήδη βρεθεί,
σ' έναν κόσμο που έβγαζε νόημα εξ' αρχής

εμείς μωρό μου δεν είμαστε τραγωδία, είμαστε ποίηση
σκαλισμένη διάσπαρτα στα τετράδιά μας από άλλους καιρούς
και τώρα ξαφνικά μελοποιείται


κράτα με, ο ουρανός πετάει πέτρες.
συνέχισε να προχωράς.
θα ξορκίσω το σκοτάδι μας.

και μην πεθάνεις

γεια/

πώς/

ελπίζω να/

γνώρισα/

μετά από σένα/

πρώτη φορά/

σε βλέπω/

καλύτερα που/

αν έρθεις/

εγώ τώρα/

τέλος πάντων προσπάθησε/
και να είμαστε/

να ήμαστε/

φιλιά//

καλημέρα καρδιά μου

πηγαίνουμε στον πιο ωραίο ουρανό
η ταχυπαλμία μου δίνει το ρυθμό
και σκαρφαλώνω πάνω στην ανάσα σου
να φτάσω την άκρη από τον κατακρεουργημένο κύκλο
που έχω αφήσει χρόνια ανοιχτό

όποτε ξυπνάω βήχω
δεν μπορώ να αναπνεύσω
και χαμογελάω βλέποντας πως επιζώ και χωρίς αέρα
το χέρι σου ανεβαίνει απότομα στο πρόσωπό μου
και οι μπαταρίες απ' το ρολόι μέσα στο συρτάρι χύνουν ενδορφίνες

στα απόνερα της νύχτας
λερώνω το λαιμό μου με παλιές συνήθειες
το κόκκινο πια δεν μου ταιριάζει
και κάπου ανάμεσα στη μέθη και την ανάμνηση
κατανοώ επιτέλους τη διαφορά

τα δάχτυλά μου τρέμουν
όσο μέσα στο κεφάλι μου ετοιμάζω αποχαιρετισμούς
το φως αναβοσβήνει
και βλέπω καρέ-καρέ το καλοκαίρι να χορεύει προς το μέρος μου
προκλητικά και επιβλητικά
σαν καθετί που αποκτά ξαφνικά όρεξη για να υπάρξει

είμαι απ' αυτούς
του ανθρώπους που φοβούνται τη θάλασσα
θάβουν τα πόδια τους στην άμμο και θαυμάζουν
είμαι απ' αυτούς
που αγαπάνε τη θάλασσα

από τους τέτοιους
τους τρομαγμένους
και τους τρομακτικούς

που θεοποιούν το χρόνο
θυσιάζουν φρέσκο αίμα στ' όνομά του
και όταν πεινάνε
τρέφονται με τετ α τετ συναντήσεις με τους δείκτες.



κάπου εδώ

το ρολόι μου δονείται

ο καθρέπτης μου τραντάζεται

οι τοίχοι του σπιτιού μουρμουρίζουν,
νομίζω τραγουδάνε
καλημέρα


(μια στιγμή με την ντουλάπα μου και επιστρέφω)

για να 'μαστε ειλικρινείς

έτσι που τα φέραν οι συνθήκες
κι εκείνος ο Δίας που δεν έχει σταματήσει να γαμιέται
μετά χαράς προτίθεμαι να σε τρομάξω

Α.

τίμημα για να σε κρατήσω σε ηρεμία
να μην επέμβω στις ηλίθιες συνειδητοποιήσεις σου
πως ασχολούμαι μονάχα με στιγμές.
λίγο πριν καταφέρουμε να κρατήσουμε ένα ολόκληρο λεπτό
τα δάχτυλά μας ενωμένα,
θέλω να σου πω πως φεύγοντας απ' το σπίτι σου
ένιωσα πως μαζί σου θα κατάφερνα να γίνω φίλη με την έλξη
και πως όταν ξύπναγα κάπου στο κρεβάτι δίπλα σου
περίμενα μισοκοιμισμένη όλη την υπόλοιπη νύχτα να ξυπνήσεις
για να με φέρεις λίγο πιο κοντά.

βολεύει τελικά που είσαι χέστης.
εξομολόγηση που συνεπάγεται απομάκρυνση
χωρίς να χρειαστεί να κουραστώ με δύσκολα «αλλά» στην πρότασή μου.

(τα μάτια σου δεν ασχήμηναν μεγαλώνοντας
έγιναν δέντρα)

Β.

εγώ γράφω για σένα
κι εσύ γράφεις εμένα.
όταν νόμισες πως ένιωσες το θάνατο
τον ένιωσα μαζί σου.
επικοινωνώ με το κεφάλι σου τηλεπαθητικά
και με τα χέρια σου ηλεκτρονικά
για να σου πω πως ξέρω πότε λείπεις και πότε έρχεσαι
με ειδοποιήσεις απ' τα όνειρα τη νύχτα.

ένα τηλέφωνο χρειάζεται
για ένα ά γαμήσου
ή ένα ά σε με να σε προσέξω.

(ή και τα δύο)


Γ.

έχω μια τάση για αφοσίωση
και μια ανάγκη για το καταδικασμένο.
εγκεφαλικά γοητευμένη, χάρηκα
και συναισθηματικά κατεστραμμένη, χάρηκες κι εσύ
κι ο χρόνος θα δείξει το για πόσο.

όπως και να 'χει
κάπως θα προλάβω να σου δείξω
πως είναι όμορφοι οι άνθρωποι και αστείοι.

(και κυρίως τρομακτικοί, κι αυτό καμιά φορά έχει και πλάκα)

προσοχή, εύθραυστον

δεν πάει έτσι
πάει σε σχέση με
ή και άσχετα με
συνήθως εμένα
συνήθως πάει από μεταίχμιο σε μεταίχμιο
από ας πούμε σε ας μην
συνήθως πάω στα πλάγια
να αποφύγω τη μετωπική
με το κεφάλι σας
περίεργο
συνήθως πάει κάπως έτσι
κι όχι έτσι
κι όμως όσο πιο συνήθως
τόσο δυσκολότερα συνηθίζω

καλέ

όσο ψηλαφίζω το σβέρκο σου
αποστηθίζω τις αποχρώσεις απ' τα μάτια σου
και φιλάω το εσωτερικό της παλάμης σου
γελάω ακατάπαυστα από ευτυχία
και δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ
με το πόσο παρανοϊκή μοιάζω
έτσι μόνη στο δωμάτιο



δεν θα ήθελα να μου αγοράσεις πλαστικά λουλούδια

τα λουλούδια είναι τραγικά
οπτασίες στο νεκροκρέβατο
δώρο, να το κρατήσεις αυταρχικά σε τεχνητή ζωή
καθυστερώντας την τελευταία του πνοή
αρκετά ώστε να το χαζέψεις
αρκετά ώστε να πιστέψεις
πως δεν πεθαίνει
να το τοποθετήσεις στο παράθυρο
να σιγοπνίγεται μέσα στο γυάλινο ποτήρι

δεν θα ήθελα να μου αγοράσεις πλαστικά λουλούδια

θέλω τα δικά μας
τα τραγικά
τα νεκροζώντανα

θέλω εμάς
δεν θέλω χόλυγουντ


θα ζήσεις αξέχαστα
θα μεγαλώσεις
θα αλλάξεις
θα τρυπήσεις το αυτί σου
θα σπάσεις το πόδι σου
θα διαβάσεις πρώτη φορά ποίηση
θα σιχαθείς καφετέριες
θα ερωτευτείς περαστικούς
θα χαθείς μέσα σε φίλους
θα χαζεύεις το λιμάνι με ρετσίνα στο χέρι
και ένα μεσημέρι θα πάρεις το πλοίο
να φέρεις τα έπιπλά σου στην πόλη που θα μένω
θα κοιμόμαστε το βράδυ αγκαλιά
και το καλοκαίρι θα ζεσταινόμαστε και θα αφήνουμε απόσταση κάτι εκατοστά
θα βγαίνεις αργά το βράδυ με το αμάξι
και θα καπνίζεις κρυφά απ' τα τσιγάρα μου
θα κοιτάς υποτιμητικά τους πρώην εραστές μου
και εγώ θα ζηλεύω τον τρόπο που θα μιλάς για τις φίλες σου
θα ξεχνάς να μου απαντάς
και εγώ θα δηλώνω πως δεν γυρνάω στα παλιά κλείνοντας με δύναμη την πόρτα
θα αναστενάζεις όποτε μαζεύω τα σκουπίδια σου απ' τα παγκάκια
θα σε κοιτάζω άγρια χωρίς να σε πείθω ποτέ να βάλεις ζώνη
θα διαφωνείς με τις ιδέες μου
θα κοροϊδεύω τις αντιδράσεις σου
θα νευριάζεις με το πρόγραμμά μου
θα κλαίω όταν μου κλείνεις το τηλέφωνο
θα πίνω και θα σου λέω πράγματα που σκέφτομαι συνέχεια και καθόλου δεν τα εννοώ
θα σε πιάνουνε οι εγωισμοί σου και θα ορκίζεσαι πως δεν έχω σημασία
θα ουρλιάζω "ξεκόλλα το μυαλό σου"
θα ουρλιάζεις "μην φωνάζεις"
και εγώ θα συνεχίζω να φωνάζω
κι όταν θα γυρίζεις την πλάτη θα χύνομαι στο πάτωμα
θα μου θυμίζεις με κάθε ευκαιρία πως τα έλεγες, δεν κάνουμε μαζί
θα βλέπω εφιάλτες πως είχες δίκιο
θα φοβάμαι καθημερινά πως με απορρίπτεις
θα τρομάζεις καθημερινά με τις φοβίες μου
θα σκέφτομαι να σε αφήσω
και θα φοβάμαι πιο πολύ
θα σκέφτεσαι να με αφήσεις
και θα φοβόμαστε μαζί
θα φτάνει πάλι χειμώνας και θ΄αναιρούμε απ' τα σεντόνια την απόσταση
θα μου ψιθυρίζεις "τοσοδούλα, καλημέρα" το πρωί
θα σε αγαπάω κάθε μέρα πιο πολύ


αχ
καλέ
τώρα που σταμάτησε το γέλιο
θυμήθηκα
είμαι μόνη στο δωμάτιο

με τον θα

κάποτε, ήταν ένας άνθρωπος που έγραφε στις πέτρες.

έχεις δίκιο
έχεις δίκιο
έχεις χίλια δίκια
συγνώμη
εγώ τους είπα
εγώ
όχι
όχι εγώ

ρε, δεν μίλησα. 

         δεν μπορώ να μιλήσω.

στο στόμα σου έχει μια τεράστια τσίχλα
γεύση αλκοόλ και οδοντόκρεμα
αναπνέουμε συνειδητά
και όσο φωνάζω μου λες ψέματα πως έρχεσαι σε οργασμό

Α.

πιο γλυκά.

Ααααα.

πιο μπάσα.

Α ου.
-εμ, με πονάς λίγο.
-συγνώμη. και γιατί δεν το λες τόση ώρα;
-ε, δεν ξέρω. συγνώμη.
-εντάξει.
-είσαι εντάξει;

ναι, αλλά κάτι μας λείπει.


είναι κανείς εδώ;
είναι σκοτάδι και δεν μπορώ να δω.

είσαι εκεί;
σε φοβάμαι.


λοιπόν, το 'χω.


αν θέλεις
θα κρεμάσουμε τα χέρια μας απ' το παράθυρο
και θα κοιτάξουμε ταυτόχρονα την Ιουλιέτα να προσποιείται μια αυτοκτονία
πάνω στο δεύτερο φεγγάρι
με ένα νεροπίστολο κι ένα κόκκινο πανί γύρω απ' το λαιμό
αν θέλεις
αν πάλι δεν θέλεις
ή δεν προλαβαίνεις
άστο

(ήλιο το λένε

όχι φεγγάρι

χαζή)

τι ξέρεις εσύ από σπίτια;
δεν ξέρεις τι ονειρεύτηκα
γιατί τελευταία βλέπω μόνο εφιάλτες
πως τρέχω κυκλικά πετώντας το πρόσωπό μου στο πάτωμα

έγινα όμορφη μόνο όταν με κοιτούσε
και όταν τον κοιτούσα ήξερα αν ήμουν ευτυχισμένη
τώρα δεν σε κοιτάζω ποτέ εκτός κρεβατιού
γιατί έχω συνδέσει τον έρωτα με τη θα
λασσα
που στριμώχνεται αντιδιαμετικά ανάμεσα στα σώματά μας
τώρα ψάχνω κάτι
που να κοσμεί τον καινούριο ουρανό με ουράνια τόξα

εσένα;
όχι
όχι φυσικά εσένα

εμένα.

αν ζούσαμε μαζί όλα όσα ζήσαμε μαζί

σε μια παράλληλη πραγματικότητα, ζούμε όντως ανάμεσα σ' εκείνα τ' αστέρια που 'χα πει. 
κι αν δεν ζούμε εκεί, ζούμε κάπου μαζί κι είναι το ίδιο. 
αν έστελνες ένα μήνυμα το βράδυ να προδίδει την παράλληλη ζωή μας,
το σύμπαν θα έπαυε να είναι λάθος. 
ευτυχώς, είμαστε πολύ όμορφοι για να μην υπάρχουμε κάπου στον κόσμο. 
να πεις στον εαυτό σου εκεί στα ταυτόχρονα πως εδώ ξεμείναμε επιζώντες. 
και μην κάνουν καμιά βλακεία και μας σκοτώσουν, γιατί είμαστε μικροί ακόμη. 
και όμορφοι. 
και μπλε.


δεν λέω πως με πιστεύω
λέω πως έχω δίκιο

το υποσυνείδητο μού φτύνει δόντια και με κερνάει πυρκαγιές
κι εγώ απαντάω με πετσέτες θαλάσσης στο βουνό

δεν έχει να κάνει με συνθήκες
απλά οι συνθήκες έχουν να κάνουν με εμάς
κι εμείς έχουμε να κάνουμε τις ζωές μας να μοιάζουν με τα χέρια μας που ενώθηκαν

σε μερικά χρόνια που θα μάθουμε να μην ντρεπόμαστε που είμαστε παιδιά
θα σε φιλάω στο μέτωπο και θα 'χουμε γεράσει αγκαλιά

τώρα που μετακόμισα πίσω σε βόρεια διάσταση
κρατάω στο κρεβάτι μου τα φώτα ανοιχτά
και σβήνω τους διακόπτες

τώρα που λύθηκαν όλες οι παρεξηγήσεις
εγώ κι ο έρωτάς μου για σένα διασκεδάζουμε παρέα

και τώρα που με θυμήθηκε ο φόβος
εγώ θυμήθηκα εσένα και τον φοβίζω πιο πολύ

δεν λέω πως με πιστεύω
λέω πως έχω δίκιο

χωρίς λόγο/ή και

κείμενο που ξεκινά χωρίς απεύθυνση
κείμενο που ξεκινά χωρίς εισαγωγή
κείμενο που εισάγεται με την πρόθεση να μην εισαχθεί
κείμενο που εισάγω και παράγω και αναπαράγω στο κεφάλι μου σε ρυθμό ντάπστεπ
κείμενο που δεν ξεκινά
αλλά ξεκίνησε ήδη
και δεν τελειώνει
αλλά αυτό ήταν


ή και όχι

μπλε ιστορίες

γεια,

δεν ήθελα να ενοχλήσω
ήθελα να σου θυμίσω πως σήμερα αλλάζει η ώρα
για να μου πεις πώς ήδη το ξέρεις
και πάλι να μην καταλάβεις

σήμερα με ρώτησαν ποιο είναι το αγαπημένο μου χρώμα
τελευταία ρωτάνε πολλά
και καθετί είναι μεγάλη ιστορία

μια μπλε ιστορία

μια κοπέλα μπαίνει σε ένα μπαρ
ξεκινά να μουρμουρίζει το ρεφρέν στο τραγούδι των ηχείων
και πριν τελειώσει το κομμάτι
καταρρέει νεκρή στο πάτωμα

η αυτόματη απάντηση ήταν πάντα μπλε
μπλε είναι η θάλασσα
ο ουρανός όταν βγαίνουν τα πρώτα αστέρια
το χρώμα που τονίζει το πρόσωπο της μαμάς μου
και που διαγράφεται στις λέξεις του μπαμπά μου
μπλε ήταν πάντα οι έρωτές μου
και μπλε ήμουν εγώ
και οι μεγάλες μέρες μου

μπλε ήταν το κάθισμα λεωφορείου
που κοιμήθηκες πρώτη φορά πάνω μου

ένας άνδρας βγαίνει από ένα κτήριο
συναντά κάποιον στο απέναντι πεζοδρόμιο
τον πλησιάζει
ο ξένος χαμογελά και σκύβει το κεφάλι καταφατικά
ο άνδρας βγάζει ένα όπλο και πυροβολεί

μπλε ήταν τα μάτια σου
όταν άναβε το φλας της φωτογραφικής μου

μια κοπέλα μπαίνει σε ένα μπαρ
ξεκινά να μουρμουρίζει το ρεφρέν στο τραγούδι των ηχείων
πριν τελειώσει το κομμάτι
καταρρέει νεκρή στο πάτωμα

το ηχοσύστημα κολλάει

ξαναμπαίνει το ρεφρέν

η κοπέλα σηκώνεται

όταν φτάνει το κουπλέ

εκείνη ξαναπεθαίνει

τέλος πάντων
δεν ήθελα να ενοχλήσω
μονάχα να σου γκρινιάξω λίγο
πως είναι ανήθικο να φορά ο ταξιτζής το άρωμά σου


ΥΓ το αγαπημένο μου χρώμα φέτος είναι το κόκκινο

μην πατάτε το λουλούδι μου

ε
είναι κάτι χρώματα που θυμίζουν κάτι ανθρώπους
κι είσαι και συ που θυμίζεις τα χρώματα.


θα τρομοκρατώ τα στενάκια που σε τρομοκρατούν μέχρι να πεθάνω
και καθημερινά
παρόλα αυτά
θα πεθαίνω
μα δε θα επιτρέπω σ' ένα-δυο θανάτους να σε αφήνουν μόνη

σήμερα είμαι ευτυχισμένη

είπαν στις ειδήσεις πως έχεις ανοσία στο αίμα μας
και εγώ γέλασα
κι έπειτα χαμογέλασα
και όταν έκλεισα την τηλεόραση δάκρυσα λίγο
και βγήκε αίμα

θα 'θελα να μαι ο καθρέπτης σου
να κάνω τα σπυράκια που σε ενοχλούν
να μοιάζουν με χρυσόσκονη
και το παιδί που σου 'ναι άσχημο
να μοιάζει με εσένα

στις ειδήσεις είπαν επίσης
στο μετεωρολογικό δελτίο
ότι ο καιρός στο εσωτερικό θα είναι συννεφιασμένος
αλλά μόνο στους συννεφιασμένους

σήμερα
είμαι
ευτυχισμένη

γιατί θα τη γλιτώσεις

(τι αγωγή παίρνω να θεραπεύσω το σκοτάδι;
θεέ
ας είναι αναβράζον
δε τα μπορώ τα χάπια
κι έτσι κι αλλιώς
να ξεράσω θέλω
όχι να καταπιώ)

θα 'θελα να 'μαι ένα πλάσμα εξωτικό
με μάτια ουρανού
σαν αυτά που σε κάνουνε να κλαις
και να σου γρατζουνάω τις νύχτες το παράθυρο
όταν έχεις όνειρα με νικοτίνη

εγώ είμαι ευτυχισμένη
και εγώ στα αρχίδια μου αν θα σαπίσω.
εσύ θα τη γλιτώσεις.
εσύ θα τη γλιτώσεις.
κι αν χρειαστεί
εσύ ξέρεις και να καταπίνεις χάπια.

είμαι η κόλαση
και είσαι άθεη.
και για αυτό σήμερα είμαι ευτυχισμένη.


ε
είναι μια κοπέλα
με μπλε μαλλιά
που μυρίζουν αμμωνία
ιδρωμένες παλάμες
που μυρίζουν λαδοπαστέλ
και συμπαγείς τοίχους
από λουλούδια της αυλής

memories from scratch

αγαπημένε μου,
η πραγματικότητα είναι τόσο εξωπραγματική.

αρνούμαι καθημερινά,
με εικοσιτετράωρες εξορμήσεις στο πλασματικό,
φαντασιώσεις χυμένων συναισθημάτων
και παραμύθια φρίκης, για τους μικρούς και τους μεγάλους μας φίλους.

η αλήθεια για μένα είναι,
ζηλεύω τους ανθρώπους που φοβούνται τις αράχνες
κι αυτούς που έχουν κακές μέρες.

τώρα που έκλεισε το έτος κολυμπάω στα απόνερα.
αθεράπευτες προσδοκίες και νεκρή ελπίδα,
θανατηφόρος συνδιασμός
που με τρελαίνει
καμιά φορά στη χαρά
που κολυμπάω και δεν πνίγομαι.

άλλωστε,
το αγαπημένο μου χρώμα φέτος είναι το κόκκινο,
πρόδωσα το μπλε.

έμαθα να αναγνωρίζω μοτίβα
και να αποδομώ σημάδια
για να ξέρω πλέον ότι κάνω λάθος
και να συνεχίζω με επίγνωση.

είναι κάτι κι αυτό,
δεν ξέρω τι
αλλά καλό είναι τα πράγματα να είναι.
και οι άνθρωποι δηλαδή,
αλλά βολεύομαι.

εδώ, δεν έχει κύκλους,
δεν έχει σπείρες,
μόνο ελλείψεις
με διακεκομμένες γραμμές και τελίτσες
σε γλώσσα μπράιγ
να σχηματίζουν μια ιδέα τέλους
που δεν έμαθα να διαβάζω
γιατί στηρίχτηκα στα μάτια.

γι αυτό λέω,
αν βρισκόμασταν κάπου ανάμεσα στ' αστέρια,
θα καταπίναμε καραμέλες με γεύση καπουτσίνο,
θα μετρούσαμε πλανήτες αντί για αυτοκίνητα
και θα μάθαινες να αγαπάς τις μαύρες τρύπες
τόσο, όσο να αντέξεις κι εμένα.

αλλά δε βρισκόμαστε.
γενικά.
δε βρισκόμαστε.
και ειδικά,
δε βρίσκομαι καθόλου.

και με τρελαίνει καμιά φορά
στη χαρά
που τουλάχιστον ψάχνω.

και, μεταξύ μας,
ναι,
θα προτιμούσα τις αράχνες.
αλλά,
ναι...