μαγιονέζα

"Μη φεύγεις...σε παρακαλώ..." Η φωνή μου είναι μόνο ένας ψίθυρος, μια ανάσα.
Η καρδιά μου πάλι χτυπά ακανόνιστα, τα χέρια μου είναι ξανά τυλιγμένα γύρω από το σώμα μου προφυλάσσοντάς το από το να σπάσει.
Και εσύ πουθενά.
Αναρωτιέμαι..άλλαξες; Ή απλά με ξέχασες;
Δεν ήθελα να πιστέψω τους φόβους μου και τώρα που βγήκαν αληθινοί με κοιτούν περιφρονητικά, όλο υπεροψία.
Τους μισώ. Αν και πίστεψα πως ποτέ δεν θα μισήσω τίποτα και κανέναν.


Τρέχω.
Μα είναι σκοτάδι και φοβάμαι πως θα πέσω στο κενό.
"Κάνε τις φωνές να σταματήσουν!"
Ούτε το κεφάλι δεν γυρνάς.
Περιμένεις εμένα, να έρθω να σε πιάσω από το χέρι, να σε κοιτάξω στα μάτια και να δεις στα δικά μου τα δάκρυα.
Και τότε μόνο μου υπόσχεσαι να με ακούσεις.
Μα δεν το κάνεις..


Είχες πει θα ήσουν εδώ. Γιατί είπες ψέματα;
Πίστευες πως θα ήταν αλήθεια; Λοιπόν, έκανες λάθος. Γιατί δεν είσαι και με αφήνεις μόνη μου.
Μόνη να θυμάμαι τις μέρες που ευχόμουν να έρθει αυτό που τώρα έχει περάσει, σε ένα μέρος που δεν υπάρχει κανείς να αγκαλιάσει το σώμα μου που τρέμει..

Ίσως πάλι, απλά να μου λείπεις...