melting

Η νύχτα έπεσε ξανά
και καθισμένη στο πάτωμα 
κοιτώ το κερί που κρατώ στο παγωμένο μου χέρι
να τρεμοσβήνει.
Το φως γλιστράει μέσα από τα δάχτυλά μου
και γίνεται θαμπό πίσω από τα δακρυσμένα μου μάτια
που το παρακολουθούν να σβήνει 
μέρα με τη μέρα,
ώρα με την ώρα.
Nα λιώνει.
Kαι να με αφήνει απροστάτευτη
στο κρύο και το σκοτάδι.
Λυγμοί ανεβαίνουν στο λαιμό μου
καθώς σχεδόν μπορώ να γευτώ το τέλος.
Φως, μην φεύγεις,
σε χρειάζομαι.
Γιατί μαζί σου σβήνει σιγά σιγά και ο ήλιος,
γιατί μαζί σου σβήνω σιγά σιγά κι εγώ.
Γιατί μόνο η θύμησή σου δεν αρκεί για να ζεστάνει το χειμώνα που με περιμένει...

κι όμως,

δεν μπορεί

κάτι θα έχει μείνει

και ίσως είναι 

το μυαλό μου αδύναμο

από την απουσία

και σε αδικεί.

Ίσως...