αυτά που ποτέ δεν σου είπα

Τον κοίταξα στα μάτια. 
Τα δικά του άστραφταν καθώς ξεστόμισε " Ήρθε η ώρα..."
Περίμενα να συνεχίσει παρατηρώντας τον να κοιτάζει δειλά το πάτωμα και μετά τα χέρια μου, κουλουριασμένα μεταξύ τους πάνω στην κοιλιά μου.
Ανεπαίσθητα, δάγκωσα τα χείλη μου.
Σήκωσε τα μάτια, γεμάτα με αποφασιστικότητα τώρα, και πλησίασε.
Πέρασε το χέρι του πίσω από το λαιμό μου απαλά και, σκύβοντας δίπλα στο κεφάλι μου, ψιθύρισε στο αυτί μου.
"..να σου τα πω..."
Η ανάσα μου ήταν τόσο γρήγορη που το μόνο που κατάφερα να προφέρω ήταν ένα αδύναμο "τι..."
"Αυτά που ποτέ δεν σου είπα", απάντησε.
Με κοίταξε γεμάτος ένταση και χάιδεψε τα χείλη μου, προχωρώντας τα δάχτυλά του στο μάγουλό μου.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε : 
" Ήθελα όλα τα κομμάτια των σκέψεών μου να τα μοιράζομαι μαζί σου.
Αλλά... να, η αλήθεια είναι πως φοβόμουν.
Φοβόμουν την αντίδρασή σου - δεν ήθελα να τρέξεις μακριά μου.
Όμως ήρθε η ώρα να σου τα πω.
Όλα.
Αυτά που ποτέ δεν σου είπα,
αυτά που δείλιασα να αποκαλύψω στον ίδιο μου τον εαυτό.
Τα όνειρα που μπορεί να φαντάζουν γελοία,
τα δάκρυα που κυλούν πάνω στη μάσκα μου,
το τίποτα που με αντικρίζει στον καθρέπτη,
την αηδία,
τον φόβο
πως είμαι κενός,
πως είμαι ψεύτικος.
Τον φόβο
για ένα δεύτερο άνθρωπο μέσα στο σώμα μου,
ένα κρυμμένο εαυτό..." 
Η φωνή του, όσο συνέχιζε να μιλά γινόταν όλο και πιο χαμηλή.
Δεν ήξερα τι να απαντήσω. 
Δεν ήξερα αν έπρεπε ή αν ήθελε καν να απαντήσω.
Έτσι, τύλιξα τα χέρια μου γύρω του και τον τράβηξα πιο κοντά.
Φίλησε το πάνω μέρος του κεφαλιού μου και έμεινε εκεί, ακουμπισμένος πάνω μου.
Πόση ώρα μείναμε εκεί δεν το ξέρω.
Ξαφνικά, μέσα στη σιωπή ξεκίνησε να μιλά ξανά.
"Ξέρεις... όλα έγιναν καλύτερα απ' όταν ήρθες εσύ.
Έστω κι ως μία ψευδαίσθηση...
Τα όνειρά μου.. ζωντάνεψαν.
Οι φόβοι μου άρχισαν να χάνουν έδαφος.
Είναι λες και η αγάπη σου τους εξολοθρεύει
έναν προς έναν."
Ανέπνευσε και κατάπιε με θόρυβο.
"Ε..." Η φωνή του έσπασε..
"Με...
Με αγα..πάς..
έτσι δεν είναι;"
Η ερώτησή του με βρήκε απροετοίμαστη.
Πώς είναι δυνατόν να μην το ήξερε;
Φυσικά και τον αγαπούσα.
Πάντα τον αγαπούσα.
Από τη στιγμή που με είχε πρωτοδημιουργήσει στο μυαλό του.
Τον αγαπούσα τόσο που μερικές φορές δεν μπορούσα να το αντέξω.
Τόσο που έφτανε για να με κάνει να μείνω ξάγρυπνη από τους λυγμούς το βράδυ
ή να κοιμηθώ πιο γλυκά από ποτέ, νιώθοντας ευτυχισμένη.
Πώς είναι δυνατόν να μην το ήξερε;
"..Φυσικά!"
Το χέρι μου έψαξε το πρόσωπό του ώσπου να νιώσω το χαμόγελό του.
"Αφού λοιπόν με αγαπάς εσύ, μπορεί κι εγώ κάποια μέρα να με αγαπήσω"