Η σιωπή σου γεμίζει απελπισία τις σκέψεις μου

Γιατί, χειρότερο απ' το το κενό που μου δημιουργεί η απουσία σου, είναι να ξέρω πως, η δική μου απουσία, δεν έχει αφήσει κανένα σημάδι στο δικό σου στήθος...

 *

 Δεν περίμενα να την βρω εκεί, αν και, όπως πάντα, την έψαχνα. 

Όταν την κοίταξα, για μια στιγμή ήμουν ευτυχισμένος. 

Ολοκληρωμένος. Σαν ένα παζλ που επιτέλους βρήκε το κομμάτι που του έλειπε και το έβαλε στη θέση του.

 Για μια στιγμή. 

Γιατί καθώς έτρεξα προς το μέρος της και την έσφιξα στην αγκαλιά μου, ξαφνικά πόνεσα. 

Τα χέρια της, κοκαλωμένα στη θέση τους ακόμη, δεν με άγγιξαν, μα με πλήγωσαν. 

Απομακρύνθηκα και την παρακολούθησα να φοράει ένα συγκαταβατικό χαμόγελο 

- αυτό που πάντα, όλο ευγένεια όπως ήταν, χάριζε στους ξένους- 

"Πώς είσαι?" με ρώτησε φιλικά.

Σάστισα, δεν μπορώ να πω όμως πως δεν το πίστεψα.

Το είχα βιώσει τόσες φορές μέσα στους εφιάλτες μου. 

Μα δεν το περίμενα. Όχι στ' αλήθεια.

Όσο κι αν βασανιζόμουν, ακόμη ήλπιζα ασυνείδητα.

Με είχε ξεχάσει. Πραγματικά, είχε διαγράψει κάθε βλέμμα, κάθε χαμόγελο, κάθε συναίσθημα αγάπης.

Τι κι αν ήξερε ποιος ήμουν? Με είχε ξεχάσει.

Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου.

Εκείνη πανικοβλήθηκε.

Φαντάστηκα προσπαθούσε να θυμηθεί τι είχε κάνει για να μου προκάλεσε λύπη.

Όμως δεν είχε κάνει τίποτα κακό. Τίποτα λάθος.

Απλά είχε αλλάξει.

Όχι χαρακτήρα, συναισθήματα.

Είχε υποσχεθεί δεν θα την έχανα. Ποτέ.

Είχε πει πως δεν θα με άφηνε να την χάσω γιατί δεν θα άντεχε να χάσει εκείνη εμένα.

Ερωτήματα επιτέθηκαν στο παγωμένο μυαλό μου. 

Τι είχε γίνει;

Πώς μπορούσε να σταματήσει να μ' αγαπά;

Ήταν ο χρόνος που είχε επέμβει;

Και, τέλος, είχε σημασία;

Ό,τι κι αν το είχε προκαλέσει, την είχα χάσει.

Αυτήν και την καρδιά της. 

*

Μα με αγαπάς ακόμη. Απλά δεν με θυμάσαι. Κι όσο δεν με θυμάσαι είναι σαν να μην υπάρχω. Δεν υπάρχει κάποιος να αγαπήσεις, να σκεφτείς. Μ' αγαπάς ακόμη. Μα πιο λίγο..