Μια φορά κι έναν καιρό....κουράστηκα. Μια φορά κι έναν καιρό δεν άντεξα πλέον να νιώθω ένοχη που επέτρεψα στον εαυτό μου να μην είναι καλά (δεν χρειάζεται πάντα να το γνωρίζει κάποιος αυτό. πού και πού έχω αλλεργία στις ερωτήσεις.. με πιάνει πονοκέφαλος και δακρύζουν τα μάτια μου..) και να μην ασχοληθεί με τους άλλους. *τικ τακ* Βλέπω, όχι μόνο με τα μάτια. καταλαβαίνω -ακόμη κι αν δεν το δείχνω-. Μα σου λέω δεν είναι αδιαφορία! *τικ τακ* Αλλά βαρέθηκα να απολογούμαι anyway... και πάνω από όλα.. βαρέθηκα να *τικ τακ* φταίω...
Εδώ καλά καλά δεν μπορώ να βασιστώ στα πόδια μου.. ΦΥΣΙΚΑ και θέλω να σε βοηθάω, κι εσένα, κι εσένα και εσένα, να στηριχτείς.. όμως δεν το καταλαβαίνεις ότι απλά προσπαθώ? *τι τακ* δεν έχω καμιά γραπτή εγγύηση πως θα έχω επιτυχία, ούτε και πως πάντα θα έχω το κουράγιο να το κάνω σε 24ωρη βάση..
Πες μου, είναι περίεργο που δεν ξέρω τι να κάνω?
*boom*
...και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
