Τετάρτη, Ιανουαρίου 28, 2015


δεν θέλω να ξέρω
ποια γίνομαι

είναι μια ξένη

και κάπως τη μισώ

Δευτέρα, Ιανουαρίου 26, 2015

hold my heart

είναι πολύ νωρίς/πολύ νωρίς/για να χάσω το φως/στο στήθος μου/πολύ νωρίς/για να μου το κλέψεις πίσω/μείνε/μείνε/μείνε-επιτέλους/μια φορά/μείνε/χωρίς να πρέπει να σε κρατήσω εγώ/για μια γαμημένη φορά/κράτα με εσύ/όσο θα μένω στο κενό/να παν στο διάολο όσα μου λένε δεν μπορώ/να πάω στο διάολο κι εγώ/και στην κόλαση/να σε συναντήσω.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 21, 2015

from afar

με υποτιμούν
και με μισούν οι αναμνήσεις μου
κι εγώ κάπως πάω να τις μισήσω

γιατί δεν ξέρω πως να τις νικήσω.


αφού είναι θετικές οι λέξεις σου

σχημάτισέ μου κάτι θετικό.

τον τρόπο που το σώμα σου έχει ξαπλώσει στον καναπέ,

τις ρίγες από το πατελόνι σου,
την κλίση των μαλλιών σου,
την έκφραση του προσώπου σου
και τη στάση των χεριών σου.

αφού δεν σε βλέπω



να μπορώ τουλάχιστον να σε φανταστώ.




από το πρωί
έχω εκείνη την αίσθηση
πως θα σε δω το βράδυ.

το βράδυ δεν θα είσαι εδώ.

το βράδυ δεν θα είσαι εδώ.

πες το στους σφυγμούς μου,

να ηρεμήσουν μόνοι

αφού δεν θα είσαι εδώ



να τους κάνεις να σωπάσουν.



το βράδυ,

θα κλείσω το φως και τη μουσική μου
και θα ξαπλώσω στο κρεβάτι
αγκαλιά με το κινητό.
όταν θα κοιμηθώ,
θα έρθεις απ' την μπαλκονόπορτα
που εύκολα θ' ανοίξει για εσένα.
θα ξαπλώσεις δίπλα μου,
θα τυλιχτώ πάνω σου.
όταν θα ξυπνήσουμε,
θα φτιάξω δυο απ' τους αποτυχημένους μου καφέδες,
θα σε κρατάω όσο θα προσπαθείς να ανασυναρμολογήσεις τους συνειρμούς σου
και θα είναι σα να μην έλειπες ποτέ.

Κυριακή, Ιανουαρίου 11, 2015

Every Planet We Reach Is Dead

αν μπορούσα
θα έγραφα ταυτόχρονα
το ένα γράμμα πάνω στ' άλλο
τον ένα τρόμο
τη μια σκέψη
τη μιαν ανάμνηση
το ένα τσιγάρο
πανω στ' άλλο

οι σειρές δεν με βολεύουν
ούτε στις παρελάσεις μου άρεσαν
πριν τις απορρίψω και αυτές
ούτε στα τετράδια τώρα
ούτε στις αναρτήσεις
ούτε στους συνειρμούς μου

όλα γίνονται ταυτόχρονα τώρα
και το τώρα που τόσο με γέμισε
τελικά με σκοτώνει σήμερα
κι αφού και το σήμερα έγινε τώρα
έγινε και το πριν
και το μετά
και όλος ο χρόνος συμπιέστηκε σε μια στιγμή

σε κάθε στιγμή.


θα εκραγώ,
γαμώτο.



είμαι παρανοϊκή καμιά φορά
έτσι όταν αλλάζει ο μήνας
ή ο καιρός
και φαντάσματα βλέπω
δικά μου ή παλιά μας

είμαι παρανοϊκή καμιά φορά
και οι φωνές είναι τόσο δικές μου όσο ξένες
και ψάχνω μέσα τους για να με βρω,
στο μυαλό μου με ψυχογραφώ

και έτσι καμιά φορά
έρχονται πιο κοντά
εκείνα που αγνόησα
ή στο σκοτάδι έθαψα.

είμαι ένα φρικιό συναισθημάτων και σκέψεων
στον μέσα μου καθρέπτη
δεν ξέρω αν φταίξανε τα φυσιολογικά σας
ή τα δικά μου

δεν ξέρω αν έχω για δικά μου
καμιά φορά

και καμιά φορά
τη νύχτα με τρομάζω
έτσι όπως φωνάζω μέσα στο κεφάλι μου
χωρίς καν να μιλήσω

είσαι κι εσύ
πάντα πληγή
είμαι κι εγώ
όλο το αίμα

είναι κι εκείνη η αλλαγή που μου πρόσταξα
που ποτέ δεν φαίνεται να θέλει να μου έρθει
είναι και οι γύρω που πλησιάζουν
και τα χέρια μου τρομάζουν
και πιάνουν τον καπνό για να μην μένουν μόνα

καμιά φορά
θα εκραγώ
αλλά καμία

όλα μέσα μένουν,
γαμώτο
πολύ με χρειάζονται
που δεν μ' εγκαταλείπουν
οι τρελαμένοι συνειρμοί μου
και τα τέρατα μες το στομάχι μου

είναι κι αυτή η επαφή
που με τρομάζει το κανονικό της
που την ανάγκη ένιωσα να της ταιριάξω
κι όποτε το σκέφτηκα
το ξέχασα πόσο ισχύει
και φρίκαρα μπροστά της

είναι και εκείνος ο στίχος
που μου 'μαθε πως δεν κάνει να σ' αγαπά ο δολοφόνος
γιατί όπως και να χει θα σκοτώσει

είναι και ό,τι μέσα μου χαράχθηκε
και δεν μπορεί να σβήσει
και τώρα όσο κι αν το προσπαθώ
θα είμαι κάπως λάθος

είναι πολλά
πάρα πολλά
πολύ ταυτόχρονα
και πολύ δικά μου
να μου τα εξηγήσω

δεν πειράζει.
μου αρκεί
να είμαστε εκεί
κι ας μην φτάσουμε.
δεν πειράζει.
θα ξυπνήσω,
αύριο το πρωί.
είναι απειλή
για τη σκονισμένη μου μορφή.
δεν πειράζει.
είμαι χαρούμενη.
το σπασμένη
το δουλεύω.


Πέμπτη, Ιανουαρίου 08, 2015

ecstasy

γέμισε ως το λαιμό.
γέμισε 
με ήλιους
από μακρινούς γαλαξίες,
τρύπες,
σκοτάδια 
και αστρικές συγκρούσεις.
το φεγγάρι στα όνειρά της έπλεκε
και τώρα,
ακριβώς
τώρα,
φιλοξενούσε στο σώμα της το σύμπαν.
κι αν αρχικά έμοιασε να την κατάπιε,
τώρα,
ακριβώς τώρα,
το ήξερε πως ήταν δεμένη με τα πάντα
και η ίδια την είχε καταβροχθήσει.
χώνευε αργά τον εαυτό της ολόκληρο,
αναμασώντας κάθε κομματάκι,
κάθε αποψινό και κάθε παιδικό,
τρεφόταν απ' το είναι της
και εκείνο πεινούσε άλλο τόσο
που ταυτόχρονα την έτρωγε.

είχε γεμίσει
μέχρι και το λαιμό
με ήλιους
και έβηχε μανιακά,
η φωνή της είχε αλλάξει.
τα μάτια του ήταν ζωγραφισμένα
σε όλο της το κορμί
με μόνιμο κέντημα της σάρκας
και ήτανε δικά της.
της άνηκε εκείνη η στιγμή,
εκείνη η ψυχή της άνηκε
γιατί τόσο την αγάπησε
που έγινε δική της.

είχε γεμίσει
και έβηχε
και έφτυνε
και κάπνιζε
και έγραφε

να οδηγήσει τη μάχη κάτω,
στο στήθος
και πάνω απ' το στομάχι,
που εξαγριωμένο έβριζε
και έριχνε κατάρες.

αχόρταγο το μέσα της,
άπληστο και εθισμένο,
περισσότερα ζητούσε στα ήδη πιο πολλά,
μα σχισμή δεν υπήρχε να αντέξει άλλο.
δεν χωρούσαν λέξεις,
δεν χωρούσαν οι προβλέψεις
ή οι αναμνήσεις.
κανένα εκεί,
κανένα τότε κι ύστερα,
μονάχα
εδώ,
τώρα
και εγώ.
Εγώ.
Ολόκληρο.
Γεμάτο,
φουσκωμένο ως το λαιμό
που λιμοκτονεί συναισθηματικά για φαγητό,
αλλά παραπάνω τίποτα δεν χρειάζεται,
τελικά.

άλλωστε, ο χρόνος
τόσο πολύ υπάρχει,
που καθόλου δεν υπάρχει,
τελικά,
ποτέ δεν θα υπάρξει
και το τώρα
πάντα τώρα θα είναι
κι ας λένε λέξεις ανούσιες οι άνθρωποι
όπως 'μετά' και 'κάποτε'.

είχε γεμίσει
μέχρι και το λαιμό
με ήλιους,
μέχρι και ήλιος να γίνει,
τελικά,
μέχρι να μην ξεχωρίζει το μέσα απ' το έξω.
μέχρι η ομορφιά
και πάλι να μην βγάζει νόημα,
να μην δέχεται ονόματα
και απλά στα πάντα να υπάρχει.

κάπως έτσι,
όταν μισοκοιμάσαι,
μπερδεύεις τον ύπνο και τον ξύπνιο
και
κάπως έτσι,
όποτε ξυπνάς
ξέρεις πόσο ονειρεύεσαι
και πόσο το όνειρο υπάρχει
και σ' ακουμπάει
διαπερνώντας τη μέση και την πλάτη σου.