Σε κοιτάζω και ελπίζω τα μάτια μου να είναι τόσο φορτισμένα που να σου μεταφέρουν τη σκέψη μου.. αλλά εδώ δεν φαίνεται να καταλαβαίνεις όταν μιλάω, θα καταλάβεις τώρα?
Μα, ξέρεις, δεν είναι ότι δεν το αντέχω.. είναι ότι δεν μου μοιάζει σωστό να μπαίνει καν το ερώτημα αν αντέχω ακόμη ή όχι..
Θα έλεγα μάλιστα ότι θα μπορούσα να το συνηθίσω.. και νομίζω αρχίζω να το κάνω.. όλο και περισσότερο γίνομαι ένα απαθές πλάσμα που, κάπου κάπου, κουλουριάζεται στο κρεβάτι για να σταματήσει τους σπασμούς.. απλά να αντέχει και να περιμένει.. αλλά για αυτόν ακριβώς το λόγο, να περιμένει για τα χειρότερα.. Και καθώς οι σκέψεις τρυπούν το μυαλό μου, η μορφή μου στον καθρέπτη στροβιλίζεται και αλλάζει, σκληρή και άσχημη.
Είναι απογοητευτικό αλήθεια να ελπίζεις για κάτι που δεν είναι καν καλό...
Hey, can you guess who's the problem once again?
και νομίζω πως όλα είναι μάταια. αν το βλέπεις έτσι, θα 'ναι έτσι..
ΑπάντησηΔιαγραφή