H ζωή μου αδειάζει. Δεν υπάρχει τίποτα κακό με το άδειο. Απλά... δεν υπάρχει και τίποτα καλό. Επειδή εξέπληξα και τον εαυτό μου με την ψυχραιμία μου δεν σημαίνει πως έπαψα να νιώθω. Απ' ότι φαίνεται όμως η όρασή σας είναι μόνο επιφανειακή.
Το πρόσωπό μου (μια μάσκα αηδίας-οργής-θλίψης) είναι κρυμμένο στο πιο προφανές μέρος. Κολλημένο πίσω από την πόρτα και χλωμό. Οι κραυγές που φτάνουν στα αυτιά μου συναγωνίζονται αυτές στο κεφάλι μου. Μια όχι και τόσο άνιση μάχη. Η καρδία μου κοπανά τα τοιχώματα γύρω της σαν να πάσχει να δραπετεύσει από το σώμα μου.
Δάκρυα που καίνε τα μάτια, ανίκανα να αλλάξουν κάτι, παραμορφώνουν τη φωνή και κάνουν τα λόγια πιο ασταθή. Η βαρύτητά τους όμως δεν χάνεται, απλά προδίδεται το συναίσθημα που κουβαλούν οι λέξεις καθώς τις αφήνω ελεύθερες. Όλα μοιάζουν περίπλοκα. Δύο αντιμαχόμενες πλευρές μα.. κι οι δύο μου φαίνονται λάθος. Υπερβολές, παραλογίες.. Είναι ποτισμένα τα επιχειρήματα με πίκρα.
Όλα στριφογυρίζουν γύρω μου σαν σε ανεμοστρόβιλο και με παρασύρουν μια από δω κ μια από 'κει.. Βλέπω τα γεγονότα αντικειμενικά, απλά. Τα βλέπω υποκειμενικά, σύνθετα. Μα εγώ είμαι η μόνη που κοιτώ και τις δυο πλευρές και καμιά δεν το αναγνωρίζει. Τέσσερα μάτια παρακολουθούν αυτά που προσπαθούν να βάλουν τάξη ενώ μόνο τα δύο ανιχνεύουν τον πόνο που εκπέμπουν.
Σκέψεις συγκρούονται με πάθος στο κεφάλι μου όσο το πιστεύω μου με το δικό σου προσπαθούν να μπουν σε ισορροπία. Αμφισβητώ τη λογική μου μαζί σου.. Ξέρω πως ούτε κι εσύ γνωρίζεις παραπάνω τι πρέπει να γίνει κι εγώ σε πιέζω για να το καταλάβεις. Μια οδύνη ήχων που κάνει αργούς κύκλους κυνηγώντας την ίδια της την ουρά.
Καταλήγουμε στο πουθενά. Ξανά.
Προσπαθείς να συγκρατήσεις τα βαθιά νερά και να αφήσεις τα υπόλοιπα να χυθούν μακρυά σε ένα ποτάμι που παρασέρνει ακόμη και το δίκιο με την ορμή του.
Αυτονόητα.
...Για ποιόν?
Μπορεί εσύ να το λες ξέσπασμα, αλλά εγώ το λέω ξεσκέπασμα.. Ξεσκέπασμα συναισθημάτων και σκέψεων. Χαρακτήρα.
Άρνηση των ψεύτικων χαμόγελων. Δίψα για αναγνώριση. Αγανακτισμός. Ωμότητα.
Δάκρυα που καίνε τα μάτια, ανίκανα να αλλάξουν κάτι, παραμορφώνουν τη φωνή και κάνουν τα λόγια πιο ασταθή. Η βαρύτητά τους όμως δεν χάνεται, απλά προδίδεται το συναίσθημα που κουβαλούν οι λέξεις καθώς τις αφήνω ελεύθερες. Όλα μοιάζουν περίπλοκα. Δύο αντιμαχόμενες πλευρές μα.. κι οι δύο μου φαίνονται λάθος. Υπερβολές, παραλογίες.. Είναι ποτισμένα τα επιχειρήματα με πίκρα.
Όλα στριφογυρίζουν γύρω μου σαν σε ανεμοστρόβιλο και με παρασύρουν μια από δω κ μια από 'κει.. Βλέπω τα γεγονότα αντικειμενικά, απλά. Τα βλέπω υποκειμενικά, σύνθετα. Μα εγώ είμαι η μόνη που κοιτώ και τις δυο πλευρές και καμιά δεν το αναγνωρίζει. Τέσσερα μάτια παρακολουθούν αυτά που προσπαθούν να βάλουν τάξη ενώ μόνο τα δύο ανιχνεύουν τον πόνο που εκπέμπουν.
Σκέψεις συγκρούονται με πάθος στο κεφάλι μου όσο το πιστεύω μου με το δικό σου προσπαθούν να μπουν σε ισορροπία. Αμφισβητώ τη λογική μου μαζί σου.. Ξέρω πως ούτε κι εσύ γνωρίζεις παραπάνω τι πρέπει να γίνει κι εγώ σε πιέζω για να το καταλάβεις. Μια οδύνη ήχων που κάνει αργούς κύκλους κυνηγώντας την ίδια της την ουρά.
Καταλήγουμε στο πουθενά. Ξανά.
Προσπαθείς να συγκρατήσεις τα βαθιά νερά και να αφήσεις τα υπόλοιπα να χυθούν μακρυά σε ένα ποτάμι που παρασέρνει ακόμη και το δίκιο με την ορμή του.
Αυτονόητα.
...Για ποιόν?
Μπορεί εσύ να το λες ξέσπασμα, αλλά εγώ το λέω ξεσκέπασμα.. Ξεσκέπασμα συναισθημάτων και σκέψεων. Χαρακτήρα.
Άρνηση των ψεύτικων χαμόγελων. Δίψα για αναγνώριση. Αγανακτισμός. Ωμότητα.
Μην με αφήσεις να βουλιάξω στην απάθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου