F*ck you brain.

Απλά....ένιωθε λάθος.
Κάθε κομμάτι του σώματός της το έδειχνε.
Η καρδιά της χτυπούσε ακατάπαυστα,
τα χέρια της έτρεμαν,
το πρόσωπό της είχε χλωμιάσει
και η φωνή της είχε κολλήσει κάπου πίσω στο λαιμό.
Μα, όλα τα μετέφραζε σε δειλία
και μέσα στο μυαλό της το χειμώνα έκανε άνοιξη
και έχτιζε όνειρα από το τίποτα.
Όνειρα τυφλά και ξένα.
Για κάποιον άλλο,
κάποια μεταλλαγμένη μορφή του εαυτού του.
Γιατί στην πραγματικότητα,
εκείνος ήταν κενός.. και πολύ πρόθυμος.

Και εκείνη;

Και η μαγεία;

Μύθος; Ή εκείνη δεν ταίριαζε στο ρόλο.


Μήπως όταν ζητούσες να είσαι ξεχωριστός, ζητούσες πάρα πολλά;