Επειδή εμένα δεν με ρώτησε κανείς
Πρώτη φορά, διαφορετικό σε γνώρισα,
κι από εκεί, απ' το πρώτο τούτο λεπτό, την πρώτη στιγμή, σε ξεχώρισα.
Αργότερα, ξανά σε συνάντησα, σε μέρος απομονωμένο, μαγικό σχεδόν,
και εκεί μαζί σου, ούτε μέρα δεν χρειάστηκε, άρχισα να σ'αγαπώ.
Εσύ και μόνο εσύ το 'χεις κατάφερες κείνο,
να σ' αγαπήσω με τρόπο τέτοιο, τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα, τόσο έντονα.
Τυχαίο δεν ήταν, κάτι μέσα σου αναγνώρισα,
τέτοιο που οι λέξεις δεν φτάνουν για να περιγραφεί,
γιατί πάρα πολλές είναι, και λίγες μαζί.
Το είδα παρόλα αυτά, το ένιωσα και δέθηκα.
Πόσο πολύ, δεν το ξέρεις,
με πόση δύναμη, ακόμη, με κρατάς, δεν θα το καταλάβεις.
Τότε, με μια πρώτη ματιά, αναγνώρισα κάτι- και δεν έκανα λάθος.
Τι κι αν γνώρισα κομμάτια που δεν θα μπορούσα να περιμένω,
τι κι αν λεπτό το λεπτό περισσότερα ακούω και περισσότερα μαθαίνω,
τι κι αν ποτέ απογοητευτώ από λόγια άλλων, από πράξεις δικές σου,
ή αν ποτέ αμφισβητήσω αν πραγματικά κάτι για σένα ήξερα,
αυτό το κομμάτι, αληθινό θα μένει, ακόμη κι αν εγώ το ξεχάσω.
Ξέρω, μονάχα αν ξεχάσω κι εμένα πίσω θα ξεχαστεί κι εκείνο,
μα ακόμη κι έτσι, εκεί ήταν κι εκεί θα είναι πάντα-
η ομορφιά, μια αλήθεια, εσύ.
Θα είναι πάντα εκεί, θα είναι πάντα μέσα σου, θα είναι πάντα εσύ,
γιατί δεν ήταν λέξεις, αλλά συναίσθημα, διαίσθηση,
κι εκείνο πάντοτε είναι πιο απόλυτο από υποσχέσεις,
πιο ισχυρό κι από αλήθειες λεκτικές ή ψέματα,
πιο πιστευτό κι από επιχειρήματα, κι ας έχω μόνη απόδειξη εμένα,
γιατί τα μάτια σου μιλάνε κι όχι εσύ,
κι εσύ είσαι αυτό κι αυτό είναι εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου