Υπερβολές μωρό μου

Ξέρω καλά να καταπίνω-
συναισθήματα, σκέψεις, επιθυμίες, εφιάλτες.
Τα καράβια μου ξέρω να τα βουλιάζω
και τα ναυάγιά μου, ξέρω, και τα κρατώ κρυφά.

Μωρό μου, δεν ξέρω αν στ' αλήθεια υπάρχεις.
Ευτυχώς, τις παραισθήσεις μου τις κρατώ για τον εαυτό μου.
Ευτυχώς, γιατί είναι από εκείνες που εύκολα τις περνάς για όνειρα.
Ευτυχώς, αφού ψεύτικος μοιάζεις.

Την ξέχασα την ουτοπία μου βλέπεις,
κατάφερα και με το χρόνο την έκρυψα καλά,
έτσι που οι νέες μου φιλοδοξίες, αν και απαγορευμένες, είναι βατές
και δεν ξέρω πως να τις αγγίζω ενώ βγαίνουν επιτέλους προς τα έξω.


Αυταπατάσαι εσύ στον ελεύθερό σου χρόνο;


Δέκα μέτρα κάτω από τη γη θάφτηκες κι εσύ,
μ'ακόμη βράζεις, σπρώχνεις και φωνάζεις.
Κάνω δεν σ'ακούω.
Λέω δεν υπάρχεις, κι αν το λέω, έτσι θα 'ναι.
Λέω αυταπάτη είσαι, ίσα ίσα μ'ακουμπάς.
Κι η ψευδαίσθησή σου, ριζωμένη πάνω σε προσδοκίες τυφλές,
πιο αληθινή μοιάζει και πιο γλυκιά απ' τα πραγματικά.
Μα δεν υπάρχεις, δεν το είπα;
Έπεσες, πνίγηκες- εγώ σε έπνιξα.
Συνέχεια πνίγω. Ξέρω να πνίγω, να σκοτώνω.
Δολοφόνος είμαι κάθε παρεξηγημένου πάθους,
θα 'λεγες θα με 'θελα κενό.

Φεύγεις τώρα, μόνο η μυρωδιά σου μένει,
με επισκέπτεται που και που απρόσμενα,
τσουγκρίζεις εσύ με τις αναμνήσεις μου
και σε αφήνω πια ελεύθερο,
ώστε ήρεμος πλέον να έρχεσαι λίγο πιο κοντά.

Έρχεσαι μονάχα χωρίς πρόσκληση,
κυρίως όταν λείπεις.
Έρχεσαι όταν μισώ τον εαυτό μου,
όταν ξέρω πως αξίζει να τον φοβούνται όσοι τον αγαπούν.
Όταν δεν χωράς, πάντα τότε έρχεσαι.
Έτσι είναι.

Υπερβολές, μωρό μου δεν υπάρχεις.
Είναι ψεύτρα η καρδιά μου και προτρέχει.
Δεν την χωρά ο τόπος, παραληρεί.
Δεν πειράζει αγάπη μου, θα μου περάσει.
Αφού το ξέρω, υπομονή, θα μου περάσεις.

Και εγώ ακόμη, δεν υπάρχω
και βουλιάζω στην ιδέα.

Δεν υπάρχω καν.

Και τούτο μόνο του χωρά όλες τις αϋπνίες του μισοτελειωμένου μου καλοκαιριού.

Δεν υπάρχω, δεν υπήρξα, όχι ιδιαίτερα.

Ίσα ίσα μόνο.

Ίσα ίσα που υπήρξα, ίσα ίσα που αναπνέω.

Ίσα ίσα που είμαι γενικότερα.

Για εσένα, ίσα ίσα, κι αυτό με δυσκολία.

Και δεν είναι και πως πέθανα-

νεκρός δεν είναι εκείνος που δεν γεννήθηκε ποτέ.

Ένα τίποτα υπάρχει κι ένα καθόλου.

Κάνουν πολύ παρέα με τα θέλω μου

και αγαπάνε κάθε είδους τα ποτέ.

Τα νομίζω φταίνε, τρελάθηκαν από τις τελευταίες πανσελήνους

και μεταφράζουν τα ουρλιαχτά των λύκων σε ανθρώπινες μιλιές και νοήματα κρυμμένα.

Μα είναι μονάχα νοσταλγία μωρό μου.