δεν φταίει ο χρόνος,
είναι ο αριθμός που πάνω μου έχει μπλεχτεί, από παιδί και πέρα πάλι
κι ας μ' αγαπάς
κι ας σ' αγαπάω πιο πολύ
ξέρεις να ρουφάς όλη την αγάπη μου, να νιώθεις κάποιος άλλος.
μα μέχρι εκεί.
μέχρι εδώ σε παίρνει, μέχρι εδώ το θέλησες,
είμαι καταδικασμένη εγώ, βλέπεις, αιωνίως, στο μισητό μου 2.
κι ας μ' αγαπάς
κι ας σ' αγαπάω πιο πολύ
κι ας μας φτάνει η σιωπή
και να ακουμπάμε ο ένας πλάι στον άλλο στην καρέκλα
δεν είναι αρκετό
δεν σου είναι,
δεν θα μπορούσε να σου είναι-
γιατί δεν φτάνει, δεν έφτανε και πότε του δεν θα φτάσει,
είναι λίγο πολύ κι όχι αρκετά
και υπάρχει περισσότερο κοντά
Η ηχώς ενός σ'αγαπώ μένει,
μου μετράει τα βήματα που απέχω από μια δεύτερη πληγή.
Η ηχώς από ένα σ'αγαπώ μένει
στο πίσω μέρος του αυτιού μου,
με τη δική μου χροιά, παραμορφωμένη απ' τα παράσιτα του μαθήματος απ' έξω.
Ένα σ'αγαπώ μένει,
ένα πολύ συγκεκριμένο σ'αγαπώ,
που δεν κουράζεται να αντηχεί μεσ' το κεφάλι μου.
Μήνες τώρα περίμενε θαμμένο κάτω από ξένες στάχτες.
Επαναλαμβάνεται,
σέρνεται και παρασέρνει,
σπρώχνει μαζί του κάθε ξεχασμένο ψίχουλο μιας παλιάς καταστροφής.
Μεγαλώνει το σ'αγαπώ μου-
δικό μου είναι, κι ας μην βγαίνει απ΄ τα χείλη μου
παρά μόνο ειρωνικά.
Κι όπως μεγαλώνει αυτό,
εγώ ψάχνω τα κλειδιά μου
και χαράζω στο στέρνο μου κανόνες:
Μη μιλάς,
μη τραγουδάς,
μην υπονοείς, μην εννοείς.
Απαγορεύεται.
Να σκέφτεσαι,
να ονειρεύεσαι
και να τρομάζεις.
Απαγορεύεται να θέλεις, κυρίως,
απαγορεύεται να μπορείς,
να κάνεις
και να δείχνεις.
Να νομίζεις,
να πιστεύεις,
να θυμάσαι.
Νιώσε όσο θες,
αφού σ'αρέσει να πονάς,
σιωπηλά μέσα στην τρύπα σου,
αν δεν μπορείς να σβήσεις τα σημάδια.
Θα σου την σπάσω εγώ στο τέλος την καρδιά,
και μην φοβάσαι.
Θα υποκύψει, στη δική μου τη φωτιά πριν απ' το κάψιμο άλλων χεριών.
Τείχη θα της στήσω και θα τη σφάξει η πείνα-
κάλλιο να πέθαινε από επιλογή παρά από μια πλάνη.
Η ηχώς ενός σ'αγαπώ απομένει,
ακούω το θάνατο να πλησιάζει.
Αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς.
Μεγαλώνει το σ'αγαπώ μου-
δικό μου είναι και θα προλάβω τώρα,
θα το πνίξω
πριν με πνίξει.
Σα θάνατο μυρίζεις και αναγνωρίζω τα συμπτώματα.
είναι ο αριθμός που πάνω μου έχει μπλεχτεί, από παιδί και πέρα πάλι
κι ας σ' αγαπάω πιο πολύ
ξέρεις να ρουφάς όλη την αγάπη μου, να νιώθεις κάποιος άλλος.
μα μέχρι εκεί.
μέχρι εδώ σε παίρνει, μέχρι εδώ το θέλησες,
είμαι καταδικασμένη εγώ, βλέπεις, αιωνίως, στο μισητό μου 2.
κι ας μ' αγαπάς
κι ας σ' αγαπάω πιο πολύ
κι ας μας φτάνει η σιωπή
και να ακουμπάμε ο ένας πλάι στον άλλο στην καρέκλα
δεν είναι αρκετό
δεν σου είναι,
δεν θα μπορούσε να σου είναι-
γιατί δεν φτάνει, δεν έφτανε και πότε του δεν θα φτάσει,
είναι λίγο πολύ κι όχι αρκετά
και υπάρχει περισσότερο κοντά
Η ηχώς ενός σ'αγαπώ μένει,
μου μετράει τα βήματα που απέχω από μια δεύτερη πληγή.
Η ηχώς από ένα σ'αγαπώ μένει
στο πίσω μέρος του αυτιού μου,
με τη δική μου χροιά, παραμορφωμένη απ' τα παράσιτα του μαθήματος απ' έξω.
Ένα σ'αγαπώ μένει,
ένα πολύ συγκεκριμένο σ'αγαπώ,
που δεν κουράζεται να αντηχεί μεσ' το κεφάλι μου.
Μήνες τώρα περίμενε θαμμένο κάτω από ξένες στάχτες.
Επαναλαμβάνεται,
σέρνεται και παρασέρνει,
σπρώχνει μαζί του κάθε ξεχασμένο ψίχουλο μιας παλιάς καταστροφής.
Μεγαλώνει το σ'αγαπώ μου-
δικό μου είναι, κι ας μην βγαίνει απ΄ τα χείλη μου
παρά μόνο ειρωνικά.
Κι όπως μεγαλώνει αυτό,
εγώ ψάχνω τα κλειδιά μου
και χαράζω στο στέρνο μου κανόνες:
Μη μιλάς,
μη τραγουδάς,
μην υπονοείς, μην εννοείς.
Απαγορεύεται.
Να σκέφτεσαι,
να ονειρεύεσαι
και να τρομάζεις.
Απαγορεύεται να θέλεις, κυρίως,
απαγορεύεται να μπορείς,
να κάνεις
και να δείχνεις.
Να νομίζεις,
να πιστεύεις,
να θυμάσαι.
Νιώσε όσο θες,
αφού σ'αρέσει να πονάς,
σιωπηλά μέσα στην τρύπα σου,
αν δεν μπορείς να σβήσεις τα σημάδια.
Θα σου την σπάσω εγώ στο τέλος την καρδιά,
και μην φοβάσαι.
Θα υποκύψει, στη δική μου τη φωτιά πριν απ' το κάψιμο άλλων χεριών.
Τείχη θα της στήσω και θα τη σφάξει η πείνα-
κάλλιο να πέθαινε από επιλογή παρά από μια πλάνη.
Η ηχώς ενός σ'αγαπώ απομένει,
ακούω το θάνατο να πλησιάζει.
Αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς.
Μεγαλώνει το σ'αγαπώ μου-
δικό μου είναι και θα προλάβω τώρα,
θα το πνίξω
πριν με πνίξει.
Σα θάνατο μυρίζεις και αναγνωρίζω τα συμπτώματα.
Στο ποτέ οδηγούν, που πάντα θα πονάει, κάποτε με έπνιξε κι έλεγα πως αναπνέω,
μάλλον που αλλιώς θα ζήσω τώρα,
μάλλον που αλλιώς θα ζήσω τώρα,
τούτη τη φορά θα σκοτωθώ μπροστά στα μάτια σου, μήπως κι αλλάξει κρότο η πτώση.
Ίσως στραγγίσει πιο γρήγορα το αίμα,
γίνουν τα χρόνια μήνες
και τα δάκρυα στεγνώσουν σε μια νύχτα.
έτσι κι αλλιώς αρχίζω πια και χάνω
