στάχτες της φωτιάς μας

Η γεύση σου στα χείλη μου.


Ακόμη, δεν κοιμάμαι.
Ξημερώνει, δεν έχω κλείσει μάτι.
Τα κλείνω μόνο για να συγκεντρωθώ στο χτύπο της καρδιάς σου.
Μόνο για να προστάξω τη δική μου να σωπάσει.


Η μυρωδιά σου στα ρούχα μου.


Περνάνε οι ώρες,
αρχίζει και πονάει.

Δεν έχω μάθει να ηρεμώ μαζί με άλλους,
δεν έχω μάθει και πως να κλείνω τις πληγές μου μακρυά τους.


Τα χέρια σου στα χέρια μου.


Φοβάμαι τώρα.
Κράτα με λιγάκι πιο σφιχτά.
Θέλω να πιστέψω πως εύθραυστη με έμαθες,
ευάλωτη με θέλησες
και δεν θα μ' απορρίψεις το πρωί, παρά το τρέμουλό μου.

Δεν μ'αρέσει να θυμάμαι.
Δεν μ'αρέσει να ξέρω.
Δεν μ'αρέσει να σκέφτομαι.
Θέλω ν' αφήσω τη νύχτα να με πνίξει.


Η ανάσα σου στο πρόσωπό μου.


Όπως κοιμάσαι,
με ονειρεύεσαι καθόλου;
Τινάζεσαι που και που και με τρομάζεις.
Όταν μέσα στον ύπνο σου με φέρνεις πιο κοντά,
αναγνωρίζεις τη φωνή μου;


Το βράχνιασμά σου όταν ξυπνάς.


Φοβάμαι τώρα,
κράτα με λιγάκι πιο σφιχτά.
Ή άσε με να πέσω απ' το κρεβάτι.
Φίλα με ή σπρώξε με.
Όσο προλαβαίνουμε.