στο στήθος μου φυτρώνω αλυσίδες

συμβιβαστικά χρόνια ανεμελειάς
χορός γύρω απ' το λαιμό μου από θηλιές
κρατώ στις παλάμες μου ιδρωμένες χαραγμές ονείρων
και η πτώση συνεχίζει

μέσα σε κάθε καταπακτή από μάτια που εν τέλει έκλεισαν
κατά μήκος του ευατού μου
προς άβατες εποχές εξάρτησης

αν μπορούσα να βγάλω γράμματα μέσα από τις μελανιές-


θέλω να βγάλω γράμματα μέσα από τις μελανιές
και να πιάσω πριν τον ύπνο να διαβάσω το κορμί μου
κάθε αιμάτωμα έχει μια ιστορία να μου πει
για τους κύκλους που πρέπει να στραγγαλίζεις με τη μία
να τους κάνεις μια ευθεία τσακωμένη με την αφετηρία της

θέλω να διαβάσω τα σημάδια μου
κι αντί να γράψω με το αίμα μου
το αίμα να γράψει πάνω στην πορεία μου
να ξέρω να μην ξαναπατήσω τα βρεγμένα-


σφουγγάρισε η μάνα μου το πάτωμα και πάτησα με τις μύτες
άφησα λάσπες ίσα να χαραμίσουν το καθάρισμα
και ξανάπιασε τη σφουγγαρίστρα

και ξαναπάτησα

σφουγγάρισα το διάδρομο από το αίμα μου και πάτησα με τις μύτες
άφησα σταγόνες ίσα να χαραμίσουν την προσπάθεια
και ξανάπιασα τη σφουγγαρίστρα

και ξαναπάτησα

έκλεισα την πόρτα προς το διάδρομο
να μην ξαναπατήσω
αλλά τις στάμπες πάνω στις μύτες μου δεν τις είχα καθαρίσει-


σέρνω με ένα σχοινάκι από πίσω μου κάτι μικρούλες στάμπες
τους έχω βάλει και λουρί
κι όλα τα συναφή

τις βγάζω βόλτα πάνω σε ανθρώπους
τις ταΐζω συγκεχυμένες εικόνες
τις ποτίζω θάλασσες με μπόλικο αφρό
τις πλένω με λόυστρο μην και μου φθαρούνε
τις αγκαλιάζω να μην μου φοβηθούνε από τη μοναξιά-


μια μοναχική γωνίτσα
στην κορυφή ενός δέντρου
έχει χώρο μόνο για εμένα
οπότε για παρέα
παίρνω μόνο όποιον καταπιώ πριν ανεβώ
και τους άλλους-


είναι ο κόσμος μου διαιρεμένος
σε άλλους και αυτούς

τους άλλους
τους πεθαίνω
μονάχα με λιγάκι επαφή

για αυτούς
πεθαίνω
μονάχα για λιγάκι επιστροφή-


γυρίζω προς τα πίσω το κεφάλι μου
για να το βρω ήδη εκεί

και τα δικά τους τα κεφάλια
γυρισμένα
απ' την άλλη

να βρω μία ζωή χωρίς κεφάλι ή-