memories from scratch

αγαπημένε μου,
η πραγματικότητα είναι τόσο εξωπραγματική.

αρνούμαι καθημερινά,
με εικοσιτετράωρες εξορμήσεις στο πλασματικό,
φαντασιώσεις χυμένων συναισθημάτων
και παραμύθια φρίκης, για τους μικρούς και τους μεγάλους μας φίλους.

η αλήθεια για μένα είναι,
ζηλεύω τους ανθρώπους που φοβούνται τις αράχνες
κι αυτούς που έχουν κακές μέρες.

τώρα που έκλεισε το έτος κολυμπάω στα απόνερα.
αθεράπευτες προσδοκίες και νεκρή ελπίδα,
θανατηφόρος συνδιασμός
που με τρελαίνει
καμιά φορά στη χαρά
που κολυμπάω και δεν πνίγομαι.

άλλωστε,
το αγαπημένο μου χρώμα φέτος είναι το κόκκινο,
πρόδωσα το μπλε.

έμαθα να αναγνωρίζω μοτίβα
και να αποδομώ σημάδια
για να ξέρω πλέον ότι κάνω λάθος
και να συνεχίζω με επίγνωση.

είναι κάτι κι αυτό,
δεν ξέρω τι
αλλά καλό είναι τα πράγματα να είναι.
και οι άνθρωποι δηλαδή,
αλλά βολεύομαι.

εδώ, δεν έχει κύκλους,
δεν έχει σπείρες,
μόνο ελλείψεις
με διακεκομμένες γραμμές και τελίτσες
σε γλώσσα μπράιγ
να σχηματίζουν μια ιδέα τέλους
που δεν έμαθα να διαβάζω
γιατί στηρίχτηκα στα μάτια.

γι αυτό λέω,
αν βρισκόμασταν κάπου ανάμεσα στ' αστέρια,
θα καταπίναμε καραμέλες με γεύση καπουτσίνο,
θα μετρούσαμε πλανήτες αντί για αυτοκίνητα
και θα μάθαινες να αγαπάς τις μαύρες τρύπες
τόσο, όσο να αντέξεις κι εμένα.

αλλά δε βρισκόμαστε.
γενικά.
δε βρισκόμαστε.
και ειδικά,
δε βρίσκομαι καθόλου.

και με τρελαίνει καμιά φορά
στη χαρά
που τουλάχιστον ψάχνω.

και, μεταξύ μας,
ναι,
θα προτιμούσα τις αράχνες.
αλλά,
ναι...