καλημέρα καρδιά μου

πηγαίνουμε στον πιο ωραίο ουρανό
η ταχυπαλμία μου δίνει το ρυθμό
και σκαρφαλώνω πάνω στην ανάσα σου
να φτάσω την άκρη από τον κατακρεουργημένο κύκλο
που έχω αφήσει χρόνια ανοιχτό

όποτε ξυπνάω βήχω
δεν μπορώ να αναπνεύσω
και χαμογελάω βλέποντας πως επιζώ και χωρίς αέρα
το χέρι σου ανεβαίνει απότομα στο πρόσωπό μου
και οι μπαταρίες απ' το ρολόι μέσα στο συρτάρι χύνουν ενδορφίνες

στα απόνερα της νύχτας
λερώνω το λαιμό μου με παλιές συνήθειες
το κόκκινο πια δεν μου ταιριάζει
και κάπου ανάμεσα στη μέθη και την ανάμνηση
κατανοώ επιτέλους τη διαφορά

τα δάχτυλά μου τρέμουν
όσο μέσα στο κεφάλι μου ετοιμάζω αποχαιρετισμούς
το φως αναβοσβήνει
και βλέπω καρέ-καρέ το καλοκαίρι να χορεύει προς το μέρος μου
προκλητικά και επιβλητικά
σαν καθετί που αποκτά ξαφνικά όρεξη για να υπάρξει

είμαι απ' αυτούς
του ανθρώπους που φοβούνται τη θάλασσα
θάβουν τα πόδια τους στην άμμο και θαυμάζουν
είμαι απ' αυτούς
που αγαπάνε τη θάλασσα

από τους τέτοιους
τους τρομαγμένους
και τους τρομακτικούς

που θεοποιούν το χρόνο
θυσιάζουν φρέσκο αίμα στ' όνομά του
και όταν πεινάνε
τρέφονται με τετ α τετ συναντήσεις με τους δείκτες.



κάπου εδώ

το ρολόι μου δονείται

ο καθρέπτης μου τραντάζεται

οι τοίχοι του σπιτιού μουρμουρίζουν,
νομίζω τραγουδάνε
καλημέρα


(μια στιγμή με την ντουλάπα μου και επιστρέφω)