το πλήρωμα του χρόνου

κράτα με, ο ουρανός πετάει πέτρες.
συνέχισε να προχωράς.
οι πέτρες λιώνουν.


όποτε αφήνεις το χέρι μου να ανάψεις το τσιγάρο σου
όποτε γυρνάω την πλάτη μου να βολευτώ
μικρές προδοσίες

όποτε αναιρείς το χώρο με τα μάτια
όποτε ακούω τη φωνή μου να γλιστρά αβίαστ' απ' το στόμα
μικρές ανάσες

δεν είμαστε δεμένοι
είμαστε συνδεδεμένοι
με μια κλωστή που ενώνει κάθε πληγή
και φτάνει μέχρι έξω απ' το σώμα, να ξεκινήσει τη ραφή

όλες οι συγκυρίες
όλες οι τυχαίες αποφάσεις της στιγμής
όλες εκείνες οι σπασμωδικές κινήσεις
για να σε βρω

για να βρεθούμε

κάπου που είχαμε ήδη βρεθεί,
σ' έναν κόσμο που έβγαζε νόημα εξ' αρχής

εμείς μωρό μου δεν είμαστε τραγωδία, είμαστε ποίηση
σκαλισμένη διάσπαρτα στα τετράδιά μας από άλλους καιρούς
και τώρα ξαφνικά μελοποιείται


κράτα με, ο ουρανός πετάει πέτρες.
συνέχισε να προχωράς.
θα ξορκίσω το σκοτάδι μας.