ο νόμος του Μέρφυ

η επανάληψη είναι η μήτηρ της απελπισίας
κι ο φόβος της, πατέρας άκληρος


φοβάμαι
το πλατς που κάνουν οι σταγόνες του νερού
όταν πέφτουν απ' τα μαλλιά σου στο πλακάκι
χωρίς να έχω βάλει τάπα στην μπανιέρα
τα χάρτινα μνημεία που μας χτίζουμε τόσο πλάι στα τσιγάρα μας
τις τελευταίες γουλιές από ρακή κοντά στο νεροχύτη

το κουμπί διαγρ-αφής δίπλα στο εικονίδιο της μουσικής μου
την αυτόματη διόρθωση του κινητού
τα λήμματα παγκόσμιας ιστορίας

τα ρούχα που στενεύουν στο πλυντήριο
τους αναπτήρες που στερεύουν από υγραέριο
τις μελανιές που κιτρινίζουν

φοβάμαι
τις λέξεις μου στα τετράδια που δεν πρόλαβες
το αίμα σου στους τοίχους που δεν άγγιξα
τους εφιάλτες που είδαμε αγκαλιά

φοβάμαι τη ρεβάνς που μου χρωστάει ο φόβος
αφού μ΄ άφησε ο χρόνος να σε φτάσω

κι ελπίζω μονάχα
οι θάνατοί μας να μην είναι τόσο ταιριαστοί
και σε ικετεύω
μονάχα
παραχώρησέ μου τον αληθινό