μικρή με θεωρούσα(ν) σκοτεινή
μου άρεσαν οι νύχτες περισσότερο από τις μέρες
και η ησυχία περισσότερο από την πεντηκοστή τρίτη φορά από το σίτκομ
μικρή με θεωρούσα τραγική
και μπορούσα έτσι να πιστέψω σε άλλες ιστορίες
έξω από εμένα
μικρή αντί να πω πως είμαι μόνη
έλεγα πως είμαι άρρωστη
και αντί να πω δεν θέλω
έλεγα πως δεν μπορώ
ίσως γιατί ήξερα ότι μόνο αυτό θα είναι αποδεκτό
υπήρχε μια καθαρότητα στον τρόπο που πληγωνόμουν
και όταν θόλωνε, μπορούσα να γράψω και να καθαρίσω
μου άρεσαν λέξεις όπως
αίμα
μαύρο
πνευμόνι
και χλωρίνη
ήρθε όμως μια στιγμή που οι μεταφορές ήτανε πολύ μικρές
και τίποτα δεν μπορούσε πια να χρεώνεται σε ψευδαισθήσεις
ήρθε μια στιγμή
που έγινε αληθινή
και σταμάτησαν οι λέξεις για χρόνια
και σταμάτησε να μου αρέσει το σκοτάδι
έψαχνα μανιακά τις μέρες
και σταμάτησα να θυμάμαι τον αέρα
έψαχνα μονάχα μια ανάσα
ίσως κάποια στιγμή καταφέρω να μιλήσω
ίσως δεν έχει φτάσει η στιγμή
έχει φτάσει όμως μία άλλη
που δεν χωράνε άλλο οι αρρώστιες
γιατί ξέρω πως δεν σώζουν
υπό έλεγχο τώρα
και σε κουτάκια να ακολουθήσουμε το ζώδιο
πιο μικρή με θεωρούσα(ν) δραματική
αλλά δεν είμαι τραγική
είμαι τώρα πραγματική
και δεν παίζω άλλο για ν' αψηφήσω το φυσικό επακόλουθο
υπό έλεγχο
και υπό περιορισμό
όριο, όριο να κερδίσω την ελευθερία
