"Απλά λίγο κουρασμένη.."

Σκέψεις μπερδεμένες στα σεντόνια μου
παραμονεύουν και επιτίθενται -ύπουλα- μόλις χαμηλώσει το φως
πετάγονται μπροστά στις τυπωμένες λέξεις των βιβλίων μου
και κρατούν σφιχτά την καρδιά μου μέχρι να αποφασίσω
να σταματήσω να τις αγνοώ.

Σκέψεις μπερδεμένες στα σεντόνια μου
ξέρουν καλά πως να κρατούν τα μάτια μου ανοικτά..
μου εμφανίζουν εικόνες που κάνουν την ανάσα μου κοφτή
κι έτσι το βλέμμα μου καταλήγει να εξετάζει προσεκτικά το κενό που, ξαφνικά, γεμίζει χρώματα

Σκέψεις μπερδεμένες στα σεντόνια μου
και σφιχτά δεμένες με το σώμα μου
με κάνουν να αναρωτιέμαι αν οι γύρω μπορούν να ακούσουν το βούισμα από το κεφάλι μου


Σκέψεις μπερδεμένες στα σεντόνια μου
βρήκα τώρα τι φοβάστε!
η ελπίδα που μοιάζει(ή ίσως εσείς την κάνετε να μοιάζει) ανόητη,
η φαντασία και το όνειρο,
οι αναμνήσεις.

Εκεί όπου διαλέγετε να κρύβεστε-στο σκοτάδι-
εκεί επιλέγω κι εγώ να σας κρύβω,
στα σκοτεινά κομμάτια του μυαλού μου
και σας κουβαλώ παντού

Δεν είναι ότι δεν μπορώ να σας ξεφύγω, 

απλά είστε κι εσείς ένα μέρος μου

Πάμε πάλι...

Σε κοιτάζω και ελπίζω τα μάτια μου να είναι τόσο φορτισμένα που να σου μεταφέρουν τη σκέψη μου.. αλλά εδώ δεν φαίνεται να καταλαβαίνεις όταν μιλάω, θα καταλάβεις τώρα? 

Μα, ξέρεις, δεν είναι ότι δεν το αντέχω.. είναι ότι δεν μου μοιάζει σωστό να μπαίνει καν το ερώτημα αν αντέχω ακόμη ή όχι.. 

Θα έλεγα μάλιστα ότι θα μπορούσα να το συνηθίσω.. και νομίζω αρχίζω να το κάνω.. όλο και περισσότερο γίνομαι ένα απαθές πλάσμα που, κάπου κάπου, κουλουριάζεται στο κρεβάτι για να σταματήσει τους σπασμούς.. απλά να αντέχει και να περιμένει.. αλλά για αυτόν ακριβώς το λόγο, να περιμένει για τα χειρότερα.. Και καθώς οι σκέψεις τρυπούν το μυαλό μου, η μορφή μου στον καθρέπτη στροβιλίζεται και αλλάζει, σκληρή και άσχημη.

Είναι απογοητευτικό αλήθεια να ελπίζεις για κάτι που δεν είναι καν καλό...

           Hey, can you guess who's the problem once again?

Μην είσαι απόλυτος για τίποτα.... μην είσαι απόλυτος ούτε καν στο να μην είσαι απόλυτος