Καθώς οι σκέψεις φέρνουν τρικυμία στα νερά μου, η θερμοκρασία ανεβαίνει. Στην πέτρινη βροχή η κάθε ανάμνηση παφλάζει ρυθμικά μέχρι που την παρασέρνει ο κυκλώνας. Τα φράγματα, ήδη ραγισμένα, σπάνε και το σώμα μου πλημμυρίζει. Το νερό πλέον σιγοβράζει μέσα μου αφήνοντάς με ελαφρώς καμμένη απ' όπου περνάει. Πνίγομαι και οι φυσαλίδες μετατρέπονται σε καυτό αέρα που βγαίνει με φόρα ανάμεσα από τα χείλη μου. Το νερό δεν μπορεί να συγκρατηθεί και βγαίνει προς τα έξω ενώ ένας θόρυβος μέσα μου γίνεται όλο και πιο έντονος. Είναι μάλλον η καρδιά που έχει ανάψει τη φωτιά και το μυαλό που έφερε τα σπίρτα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου