-tenderness-

κυρίως... με τρόμαξες
δεν είμαι εγώ γι'αυτά
και σιγά σιγά θα με μισήσεις κι εσύ

μη περιμένεις λόγια,
προσπαθώ να συγκεντρωθώ ώστε να ελέγξω το τρέμουλο

μη περιμένεις χάδια
η ανάσα μου φλέγεται και τα γρανάζια στο κεφάλι μου τραντάζονται

μη περιμένεις να αντιδράσω φυσιολογικά
φυσιολογικά αντιδρούν οι φυσιολογικοί

μη περιμένεις τίποτα από εμένα,
θα είναι χαμένος κόπος

hearts don't have boundaries.

πόσο εύκολο να σε αγαπήσω

και πόσο γρήγορο

μέσα στη φασαρία

το κλάμα και η θλίψη

μπερδεύονται με γέλια, με πειράγματα

και χαμόγελα που βρέχονται από τις αλμυρές ψιχάλες

στο κέντρο εσύ 

αναποφάσιστη,

δεν ξέρεις, να κλάψεις ή να γελάσεις;

μα τελικά τα κάνεις και τα δυό..

φεύγεις..

όλοι φεύγουν

έτσι φαίνεται

μα μην φοβάσαι

εσύ θα είσαι πάντα εδώ

πάντα κοντά 

γιατί τα χιλιόμετρα και τα ναυτικά μίλια έχουν σύνορα,

οι καρδιές όμως όχι

αγκαλιές,

φιλιά και χάδια αποχαιρετισμού

λόγια αγάπης 

και λέξεις συγκίνησης

τα δακρυσμένα μάτια λάμπουν στο φως των αστεριών

ενώ ένα καράβι βογκά και σφυρίζει λίγα μέτρα μακρυά..

Σε καλεί πίσω, 

από εκεί που ήρθες

μόλις πριν ένα χρόνο

και μας χάρισες έναν υπέροχο άνθρωπο: εσένα

θα μου λείπεις

μα θα σ'αγαπώ πιο πολύ απ' αυτό

ώσπου να σε δω ξανά

και να χαμογελάσω με την ιδιόρρυθμη για μένα σύνταξή σου

πόσο εύκολο να σε αγαπήσω,

πόσο γρήγορα

και πόσο γρήγορα φεύγεις

τα κύματα της πόλης σου χτυπούν μανιασμένα τα βράχια

για να γιορτάσουν την επιστροφή σου

μα τώρα πια πόλη σου θα είναι και αυτή

και όποτε μπορέσεις να ξαναγυρίσεις

θα φυσήξει ο πιο γλυκός άνεμος

και μια τεράστια αγκαλιά ανθρώπων θα σε περιμένει στο λιμάνι

ίδια με αυτή που ξάπλωσε στο κρύο δάπεδο μια χειμωνιάτικη νύχτα

και κλαίγοντας στις χούφτες της

ανάμενε το πλοίο να απομακρυνθεί 

και μαζί του να πάρει κι εσένα

αφήνοντας απόνερα τις αναμνήσεις μας

οι καρδιές δεν έχουν σύνορα,

δεν έχουν όρια

όπου κι αν είσαι, σε χωράνε 

όπου κι αν είσαι, θα ανήκεις στις δικές μας

γιατί το αξίζεις

και γιατί είσαι εσύ

          Να προσέχεις... 

Be careful what you wish for.

Πόσο τρομακτικό θα ήταν να μην ξεχνώ ποτέ
και πόσο θα το ήθελα




'cause nothing lasts forever
and, even worse, I 'll soon get used to it

Now I know...

Τίποτα πέρα από δυο μάτια.
Τίποτα πέρα από δυο χέρια και
τίποτα άλλο από ένα στόμα που χαμογελάει.
Τίποτα άλλο, τίποτα παραπάνω.
Μόνο λίγη μουσική, μια χούφτα ανθρώπων και μερικές λέξεις.
Αυτά έφτασαν.
Kαι τώρα μπορώ και πετάω.







When the ones you love, love you back,
the whole world looks brighter.
And the world is brighter.

ένα απέραντο, κενό άσπρο

όταν την πλησίασα πολύ έτρεμε 

-έκανε πολύ κρύο στα μέρη της- 

είχε πήξει το αίμα στις φλέβες της

και είχε καλύψει τις πληγές της με τα δάχτυλά της

ενώ μουρμούριζε πως ένιωθε στεγνή

τραγουδούσε τόσο χαμηλά ώστε να μην ακούει τη φωνή της

και για άλλη μια φορά προσπαθούσε να αποφασίσει,

θα έκλεινε τα μάτια ή θα άρχιζε να τρέχει;

πλέον φοβόταν όλες τις αλλαγές

και όταν περνούσε μπροστά από καθρέπτη έστριβε το κεφάλι

ο χρόνος είχε γυρίσει ανάποδα

και μαζί είχαμε βρεθεί να κουτρουβαλάμε στις σκάλες

με τα χέρια της να τυλίγονται γύρω μου

και τα δικά μου να την σπρώχνουν μακρυά

το φταίξιμο όμως ήταν δικό της,

σίγουρα δικό της.

Το ήξερα,

το ήξερε και αυτή

Τι σημασία έχει;

-Μην μου μιλάς έτσι...
-Πώς δηλαδή;
-Σκληρά. Δεν είμαι έτοιμη.
-Τόσο καιρό ετοιμάζεσαι, δεν μπορώ να περιμένω για πάντα.
-Σε παρακαλώ..
-Σταμάτα!
-Να σταματήσω τι;
-Σταμάτα να φοβάσαι να ζήσεις! Φώναξε, κλάψε, γέλα!
-Γιατί; Τι νόημα έχει;
-Δεν θέλεις να είσαι χαρούμενη;
-Εσύ είσαι χαρούμενος;
-Δεν μου απάντησες.
-Θέλω να νιώθω..
-Ε νιώσε λοιπόν!
-ΝΙΩΘΩ!
-Τι; Δείξε μου! Το μόνο που βλέπω είναι κενό!
-Σωστά βλέπεις, εγώ είμαι
-Σταμάτα!
-Τι θέλεις να σταματήσω;
-Ω, γιατί δεν βλέπεις;
-Υπάρχει κάτι που χάνω;
-Χάνεις εσένα
-Δεν με βρήκα ποτέ για να με χάσω..