but there's nothing to grasp

...so I let go

Έσβησαν τα μάτια σου,
άδειασε η φωνή σου,
πλησίασε το σώμα σου,
μα εσύ έμεινες πίσω.

Με τον καιρό,
σιχάθηκα να με θυμάσαι
μόνο όταν εγώ το κάνω,
μίσησα που έγινα ένα με το όλο
και ζήλεψα τους παλιούς μου φόβους,
γιατί αυτό που δεν άντεχαν να αλλάξει, το είχαν,
ενώ εγώ πλέον δεν έχω τίποτα να χάσω.

Έσβησαν τα μάτια σου,
άδειασε η φωνή σου,
έκλεισα κι εγώ τα μάτια,
να μην νιώσω την σιωπή σου.


Θα 'θελα να διώξω τον πόνο μακρυά, μα εσύ ούτε που παραδέχεσαι ότι πονάς
κι ούτε και τον τρόπο ξέρω, αφού ποτέ σου δεν με άφησες να τον βρω.
Άλλωστε, δεν ψάχνεις από μένα γιατρειά και δεν ξέρω καν αν εκείνο είναι πόνος,
ή απλά ένα κενό, δώρο του χρόνου που περνά. 
Ας είναι. Απλά χαμογέλα κι όλα τ'άλλα τα βρίσκουμε μετά...