placebo

Ξέρεις,

όμορφα ήταν,

σαν κι εσένα.

Αλλά, ξέρεις,

καλύτερα είναι τώρα,

όπως κι εγώ.

Ξεφορτώθηκα το βάρος.

Ξέρεις. Το βάρος.

Εκείνο που είχε πέσει πάνω μου,

που με πίεζε να μεταφράσω

γλώσσες αδίδακτες. 

Ανύπαρκτες. 

Δίχως μετάφραση.

Ίσως και δίχως νόημα.

Τέλειωσε τώρα.

Για μένα, 

αφού για σένα εξαφανίστηκε προ πολλού.

Στέρεψα,

άδειασα ξανά.

Και δεν πειράζει, 

φελιζόλ ήσουνα.

Γέμισες το κενό μου,

πλάκωσες κι έπνιξες τις σκέψεις μου.

Ήταν που είσαι τόσο...

ξέρεις, αποπροσανατολιστικός.

Εσύ και τα μάτια σου.

Και το χαμόγελό σου.

Και η φωνή σου.

Και η προσοχή σου.

Η προσοχή σου...

Ένα placebo όλα

κι οι παρενέργειές του.

Φτιαχτές.

Κι η ελπίδα ναρκωτικό μου.

Ειρωνεία, αν το καλοσκεφτείς.

Δεν σε δημιούργησα,

μια φορά τα σενάρια νικήθηκαν από τις αναμνήσεις.

Κι εκείνο το φιλί μόνο παραμένει.

Είναι αυτό το γαμώτο βλέπεις,

που δύσκολα ξεπερνιέται.

Κύκλους κάνω ατελείωτους

γύρω από τον εαυτό μου.

Με καίει και με σβήνει,

με χαλάει και με αφήνει.

Κι εσύ αλλάζεις θέσεις.

Τη σκιά σου αφήνεις και φεύγεις

κι η ηχώ σου μόνο μένει.

Θυμάμαι τον αντίλαλο άκουγα με πάθος,

μετά με δύναμη τα αυτιά μου έκλεινα

και τώρα...

Και τώρα, δεν προσπαθώ,

δεν είσαι πουθενά, ποτέ δεν ήσουν.

Μα, γιατί γράφω για εσένα πάλι;

Είναι το κενό.

Αυτό το νέο κενό κι αυτό το γαμώτο,

που σβήνει μόνο με κενό.

Και το κενό που σβήνει μόνο με το γαμώτο.