Παινευόμουν που λες για τη λογική μου,
για την αμερόληπτη αντίληψή μου,
χωρίς παρεμβολές απ' την καρδιά στα μάτια.
Το θόλωσες κι αυτό.
Όλα τα θόλωσες.
Όλα, πέρα από εσένα-
πιο όμορφος από ποτέ,
μαγνήτης τρομερός για κάθε σπιθαμή της προσοχής μου.
Δεν ξέρω πια τι προτιμώ-
σ' ένα σχοινί ακροβατώ κι όλο γλιστρώ και πέφτω:
ή θα αδειάζω και θα ψάχνω εαυτό,
ή θα σε νιώθω πλάι μου φτιαχτό,
να χάνεσαι,
ματωμένη να 'μαι δίπλα σου και χρόνια μακριά σου.
Δεν το θυμόμουνα πόσο πικρίζει,
δεν το θυμόμουνα πόσο πονά όσο το νοσταλγούσα.
Χωρίς σταματημό,
χαμένο μέλλον και ελπίδα
και όνειρα σκισμένα και τυφλά,
που ίσα ίσα αντέχουν και ξεπροβάλλουν πίσω απ' τον καπνό.
Φωτιά... φλόγες παντού.
Τα δάχτυλά μου ζεματάνε,
μαύρα, σα σκουριασμένα,
σκληραίνουν κι έπειτα μ 'όλο μου το σώμα,
σα χαρτί μαζεύονται,
πετάνε σπίθες δυο και τρεις από αντίδραση
και μαδάνε σε αφηρημένους, παράξενους σχηματισμούς.
Την αντέχω την αποσύνθεση,
αρκεί να σε 'χω εκεί,
να σε κοιτώ να γνέφεις
και τα μάτια σου να φτιάχνουν ζάρες όπως γελάς.
Τι να σου κάνουν και οι ενοχές,
το φόβο δεν νικάνε.
Έγινε όλο του εγώ,
δεν μένει διόλου πίσω.
Λέω μονάχα σ'αγαπώ
κι όλο μ' εσένα αρχίζω...
"Γιατί έχει μάθει πια το σώμα μου να καίγεται, μα απαγορεύεται..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου