Why won't you lie anymore?

"Πες ψέματα."

Κουνώ το κεφάλι

λες και θέλησα να κάνω τη φωνή να γλιστρήσει από κει πάνω και να πέσει. 

"Γιατί να πεις αλήθεια;"

Φαίνεται κρατιέται καλά, από μια άκρη απ' τα καμμένα μου μαλλιά. 

"Δεν θα είναι δα και τόσο τρομερό το ψέμα σου. Συνηθισμένη είσαι."

Ω, σκάσε πια. Πετώ το τηλέφωνο από το χέρι μου. Αποφασίζω, δεν θα απαντήσω πια καθόλου.

"Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς. Μεταξύ μας είναι η μάχη."

Δεν γυρνάω πίσω σε αυτό. Δεν είμαι μόνη. Το απαγορεύω.

"Μα σ'αρέσει να είσαι μόνη."

Άφησε με τότε.
Φωνάζω τώρα. 
Παράτησέ με.

"Γύρνα. Κοίτα τον καθρέπτη. Μην δειλιάζεις, κοίταξε μας."

Σχιζοφρένεια.
Μένω ακίνητη στη θέση μου. Τινάζω το κεφάλι άλλη μια φορά.

"Δεν μπορείς, έτσι; Έτσι δεν είναι;"

Τραγουδώ δυνατά το πρώτο τραγούδι που μου 'ρχεται στο μυαλό.

Ό,τι χρειαστεί για να κάνω το βουητό να σταματήσει.

"Εσύ φταις όμως, ξέρεις. 

Εσύ που δεν μπορείς να επιβληθείς στον εαυτό σου. 

Εσύ που δεν μπορείς να επιτύχεις τους πιο γελοίους στόχους. 

Εσύ."

Λα Ντο Λα Ντο Σολ Σι Λα Ντο...

"Αξιολύπητη."

Παλεύω με τα δάκρυα, μα το γιατί μου διαφεύγει.

Μου χρειάζονται μερικά δάκρυα τώρα, κουράστηκα να τα διώχνω, μου έλειψαν σχεδόν.

"Λοιπόν, τι περιμένεις;
Θα παραιτηθείς ξανά
κι ύστερα το κλάμα θα ΄ναι λίγο, δεν θα φτάνει.

Τώρα που μπορείς,
σπάσε μ' ό,τι βροχή έχει απομείνει."

Θα ήθελα να κλάψω. Θα ήθελα.

"Μα άδειασες. 

Μέσα κι έξω. 

Χάλασες."

Μαζί ήμασταν στην κατρακύλα, μην ξεχνάς.

"Η μια κοιτούσε κι η άλλη έπεφτε. Ξεχνιέται μήπως;"

Δεν γίνεται,
μα τώρα φύγε, κουράστηκα.
Είσαι κι εσύ, είμαι κι εγώ,
είναι και το ρολόι που με ξεπερνά με κάθε του λεπτό,
κουράστηκα.