Εποχές

Για δες, για δες...
πώς τα ασύλληπτα γίνονται σα δεδομένα.
Για δες, για δες...
πώς κοντεύω να παραβλέψω τη μορφή σου,
όταν και μόνο στην ανάμνησή της πέθαινα.
Για δες τελικά
πώς αλλάζουν οι καιροί με τους χειμώνες,
φτάνοντας τα καλοκαίρια να τα ζω σε άλλο σώμα.


Ζω ξανά απ' την αρχή.
Αν κανείς το λέει αυτό ζωή.
Ζω ξανά απ' την αρχή το θάνατο,
κι ας ξέρω πως θα επιστρέψεις να τον πάρεις πίσω.

Μα για πόσο;


Είσαι εκεί, περιμένεις πλάι μου,
κι όμως δεν είσαι.
Βρίσκεσαι εκεί, εγώ σε κοιτώ, κι εγώ δεν σε βλέπω.
Βρίσκεσαι εκεί, κι εγώ δεν σε νιώθω.
Δεν σε νιώθω πια καθόλου,
φάντασμα έγινες 
κι όμως ακόμη για εσένα μονάχα βγαίνει αίμα για την πένα μου να γράψει.
Είναι οι κύκλοι.
Κύκλοι ατελείωτοι, αιώνιοι κύκλοι που με γυρνούν γύρω απ' τον εαυτό μου,
σε τροχιά παράλληλη γύρω από εσένα που ονόμασα Αστέρα.
Έτσι, περνώ κι εγώ τις εποχές μου,
στο ψύχος και στο θέρος,
να ζεματώ ή να μαρμαρώνω απ' το κρύο της απόστασής σου.
Απρόβλεπτοι οι κύκλοι μου,
δεν ξέρεις πότε θα χτυπήσει η επόμενή τους αλλαγή,
ξεκινούν απευθείας με τη μπόρα.
Και τώρα έτσι απαθής,
κοιτώ με μάτια γυμνά τον ήλιο και μου φαίνεται σαν νύχτα,
οι αχτίνες του ίσα μ'ακουμπούν,
τα μάτια μου πια δεν κλαίνε στην επαφή τους με το φως
και μοιάζει η προηγούμενη άνοιξη με όνειρο ξεθωριασμένο.
Ο ιδρώτας μου, οι πληγές μου, η βαρύτητά σου προς το σώμα μου, 
οι συγκινήσεις και τα πιο αβίαστα χαμόγελα
- όλα αναμνήσεις σκουριασμένες, πολυκαιρισμένες
που οι άμυνές μου πολεμούν να τις διαγράψουν.
Και οι κύκλοι δεν σταματούν ποτέ, 
δεν ξέρεις πότε θα χτυπήσει η επόμενή τους αλλαγή
κι ακόμη και παγωμένη όπως με κρατούν, μένω ξανά φυλακισμένη.
Για εσένα μονάχα βγαίνει αίμα για την πένα μου να γράψει...
κι ας αλλάζουν όλα,
κι ας γίνεται το εγώ μου ξένο,
κι ας σε χάνω κι ας σε βρίσκω,
κι ας κάνω κύκλους ατελείωτους γύρω απ' τον εαυτό μου.
Για εσένα μονάχα αιμορραγώ και πάλι.

μα υπάρχεις ίσα ίσα, 
νοερά μεσ' το είναι μου.

Για εσένα μονάχα αιμορραγώ...κι ας μην υπάρχεις πια.