But I know it's pointless...

Εσύ κι ο εγωισμός μου είστε πράγματα αντίθετα.

Είναι αυτές οι παραισθησιακές σκέψεις,

που μπαίνουν χωρίς να χτυπήσουν

και μου γεμίζουν παραμύθια το μυαλό.

Είναι και το χαμόγελό σου.

Είναι πολύ αργά,
ή και πολύ νωρίς.
Διαφορά δεν βλέπω πια,
είναι πολύ λάθος ο χρόνος,
τα ρολόγια του τρελάθηκαν
και οπισθοχωρώντας πάνε,
κυνηγώντας ό,τι απέμεινε από το κατεστραμμένο 12 της κορυφής.
Εγώ τα πέταξα τα ρολόγια μου.
Τα έκρυψα κάπου και έσβησα τη μνήμη,
μπας και καταφέρουν να μου εξαφανισθούν εξίσου και οι σκέψεις.
Εγώ δεν σκέφτομαι.
Απεργώ, δεν νοιάζομαι.
Απαρνήθηκα τους υπολογισμούς και τους αλγόριθμους
και το μόνο που 'μεινε να μου θυμίζει την αλλαγή μου,
μερικές γραμμές χαραγμένες στο πίσω μέρος του λαιμού σου,
μισοκρυμμένες κάτω απ' τα μαλλιά.
Είναι το μόνο που δεν κατάφερα να σβήσω:
μια ημερομηνία λήξης,
που δεν αλλάζει.
Μόνο απειλεί να με δηλητηριάσει αν την αψηφήσω,
με μόνο αντίδοτο στο χρόνο ο εαυτός του.
Δεν ξέρω τι κάνω πια.
Δεν σκέφτομαι εγώ.
Τώρα που πρέπει, δεν σκέφτομαι.

Λάθος μαθηματικά,

λάθος αντιδράσεις,

λάθος μου που σκέφτομαι και πάλι τελικά.

Μα, τι να κάνω που, όπως φαίνεται,

εσύ κι ο εγωισμός μου είστε πράγματα αντίθετα.

Και να πεις πως σε ξέρω,

και να πεις πως σε θέλω,

λάθος θα 'ναι.

Όλα λάθος.

Μαζί κι εγώ.