μπλε στο φλας

Στριφογυρίζω σε σεντόνια ξένα,

ξένα όχι γιατί είναι δανεικά, κάποιου φτηνού ξενοδοχείου,

αλλά γιατί εγώ, ολόκληρη, μοιάζω δανεική μέσα τους.

Στριφογυρίζω στα ξένα σεντόνια

και ας μην είναι οι εικόνες μέσα μου εφιαλτικές-

μοιάζουν τόσο τραγικές που αξίζουν την κομμένη μου ανάσα.

Στριφογυρίζω, τινάζομαι, ξεφυσώ,

νιώθω στο κενό το στήθος σου να τραντάζεται από το αναφιλητό μου

και κλείνω με τα δάχτυλα το στόμα.

Κρυφή πρέπει να κρατήσω την πληγή μου,

τόσο δική μου, τόσο λάθος, τόσο ξένη, κλεμμένη.

Μόνη έχω ξαπλώσει, πάντα μόνη, συνηθισμένη,

σπρώχνω νοερά τα αποκαΐδια απ΄ τα καμμένα μου τείχη

μπας και τα στεγνώσει ο χρόνος και τα κολλήσει πίσω στη θέση τους.

Μοιάζει να κουνιέται το κρεβάτι κι εγώ να αδιαφορώ για το σεισμό,

να περιμένω τους σοβάδες να με θάψουν-

μου πρέπει αφού δεν πρόφτασα στο τέλος να θάψω εσένα,

παρά τα σχέδιά μου.

Ποτέ δεν μου πάνε καλά τα σχέδια,

ποτέ δεν μου φέρεται ευγενικά ο χρόνος,

ποτέ δεν υπολογίζω κι εγώ τα  ουρλιαχτά του,

που μου σηκώνουν πινακίδες:

προς το τέλος τρέχεις, πρόσεξε.

Δεν προσέχω, όταν πρέπει, δεν προσέχω, κουράστηκα να φεύγω

και τώρα μένω 

στο τίποτα, αν είμαι τυχερή,

στο λίγο, όπως πάντα.

Το σχέδιο τώρα είναι αυτοκτονία

και φαίνεται, μια φορά, πως θα δουλέψει,

αφού συνήθισα τα άπιαστα να ερωτεύομαι.

*

Η καύτρα από το τσιγάρο σου και το λιγοστό φως απ' τις μονότονες πολυκατοικίες είναι τα μόνα που σπάνε το σκοτάδι. Η φωνή σου όταν κλείνει η κουρτίνα ζηλεύει την δική μου και τώρα δεν είναι παραπάνω από ψίθυρος.

"Μην αφήσεις σημάδι."

Να μοιάσει πως ποτέ σου δεν υπήρξες.

Να γίνουν όλα ψεύτικα, να μην αγγίξουν, τίποτα να μην αλλάξουν.

Μην αφήσεις σημάδι, όχι στο λαιμό μου, όχι στο μυαλό μου, όχι στην  καρδιά μου.

Δεν μπορείς να μείνεις,

κράτησε το μένος σου βαθιά και μην με σημαδέψεις.

Μην γίνεις κάτι από τίποτε ποτέ,

μην σε δουν, μην σε καταλάβουν, 

δεν υπήρξες, δεν υπήρξες, δεν υπήρξες αρκετά, τελικά.

Τα κομμάτια σου όλα μάζεψε και πάρτα μαζί σου όπως φεύγεις το πρωί,

όταν το φως ξεμπροστιάζει τη ζαλάδα από τη μυρωδιά της νύχτας.

Μην αφήσεις σημάδι,

μην με στιγματίσεις,

θα 'ναι σα να μην ήσουνα ποτέ.

*

Μην φοβάσαι,

δεν θα μείνω, περαστική είμαι, 

θα τρέξω να ξεφύγω.

Μην φοβάσαι πια καθόλου

και σβήσε απ' το χρώμα των ματιών σου εκείνο το γκρίζο που σιχαίνομαι

έτσι που μου βαραίνει τα βήματα προς τις εξόδους.

Νιώθω στο στήθος μου τη φωτογραφία που αναβοσβήνει όπως χτυπά το ξυπνητήρι σου,

ακριβώς δίπλα σου, ενώ εσύ με σφίγγεις πάνω σου και με φιλάς.

Δεν θα σε σημαδέψω,

για τα δικά σου τα σημάδια θα φροντίσω.

Την ψευδαίσθηση της παράτασης που πήρες,

ψάχνω δύναμη να βρω για να τη σβήσω.

Μην σε νοιάζει, 

δεν φαίνονται τα σημάδια. 

Το σώμα είναι καθαρό...