3 am, ξαραχνιάζω

ξεχειμώνιασε
κι ο χρόνος τρέχει
και μοιάζει σα να μου φεύγει
κι εγώ να του ανοίγω το δρόμο

ξεχειμώνιασε
κι εσύ τρέχεις
και ξέρω πως δεν έχει δρόμο να σου δείξω,
δεν έχει πόρτα για να ψάξεις να με βρεις

ξεχειμώνιασε
και θυμίζει η νύχτα κάτι απογεύματα ξεθωριασμένα
και κάπου εκεί ξεβάφω κι εγώ, 
κι ας μην βρέχει

ξεχειμώνιασε
και ξέρει το κρασί να με μαγεύει,
να ξυπνά τα φαντάσματά μου
και να μου ακονίζει τα μαχαίρια

ξεχειμώνιασε τώρα
κι ας λένε όλοι τους πως είναι ο πιο βαρύς χειμώνας,
κι ας λυπάμαι κι ας χτυπιέμαι
που για μένα είναι μονάχα μια παράξενη άνοιξη, χωρίς φτερά

ξεχειμώνιασε
και δεν αποφάσισα ακόμη
αν θα ταυτιστώ τελικά με κάποιο χειμώνα
ή ένα δικό μου καλοκαίρι

ξεχειμώνιασε
και ξεπλένονται οι εποχές
χωρίς να μ' ακουμπάνε αληθινά,
γιατί τώρα μοιάζει ψευδαίσθηση το έτος κι οι αριθμοί τυχαίοι

ξεχειμωνιάζει ακόμη
και περιμένω χιόνι να πέσει πάνω στο κορμί μου,
μα όχι πραγματικά-
γυμνή κυκλοφορώ κι ας μην μου κάνει πια το σώμα κι ας μου πέφτει απ' τα πλάγια

ξεχειμωνιάζει
και φοβάμαι τους ανθρώπους,
φοβάμαι τη μοναξιά, φοβάμαι,
δεν ξέρω τι κερδίζει σε σκοτάδι

ξεχειμωνιάζει
και το βραβείο το παίρνω τελικά εγώ
μέσα σε ένα πλαίσιο ομίχλης
που μου τονίζει τα ερωτηματικά στο πρόσωπο

ξεχειμώνιασε πια,
μεγάλωσε η μέρα,
γέννησε ευκαιρίες
και μου έκλεψε γι' αντάλλαγμα το οξυγόνο

ξεχειμώνιασε
και δεν ξέρω πια
αν ο χειμώνας υπήρξε και καθόλου
ή τον ζωγράφισα εγώ για να συμπληρώσω τον λειψό μου κύκλο

ξεχειμώνιασε
κι ας μην ξέρω να ζωγραφίζω
κι ας μην έχω να περιμένω τίποτα
κι ας ήθελα να μπορώ να

ξεχειμώνιασε
κι ας λαχταρώ να τελειώσω μια φράση
που ποτέ δεν θα τελειώσει,

ξεχειμώνιασε και με άφησε εμένα πίσω στο Δεκέμβρη
να ψάχνω αναπτήρα να ανάψει το θαμμένο μου πάθος
και νερό να σβήσει τον τρόμο μου για κείνο το ξεχασμένο τέρας
που ξυπνά όταν τελειώνει ο χειμώνας
για να κρατά ζωντανές τις ισορροπίες
ενός κόσμου πεθαμένου που κράτησε εμένα, περίπου, ζωντανή
όταν περίμενα τη σειρά μου να υπάρξω

ξεχειμωνιάζω κι εγώ σιγά σιγά,
ελπίζω,
ξαραχνιάζω