Starlight

6 ώρες

45 λεπτά

κάμποσα δεύτερα

και εγώ παγωμένη

ή πάγος

ή φωτιά

από την καταστροφή

δεν έχει απαλλαγή

θα μου λείψουν τα φώτα

θα μου λείψουν τα βλέμματα

θα μου λείψουν τα συχνά

και τα μικρά

τα βιβλία

και οι μουσικές

οι ταχυπαλμίες

και οι κινήσεις στο λαιμό να ηρεμήσουν την ανακοπή

το αεροπλάνο θα μείνει στάσιμο,

εδώ,

εκεί,

κάπου στη μέση

για πάντα

και εγώ δεν θα φύγω

και δεν θα φτάσω

και κανένα δεν θα ξεχάσω

να προσέχω,

εντάξει,

να προσέχω

το ραγισμένο μου μυαλό

να κρατήσω ολόκληρο με σελοτέιπ

να μου πάρει η πόλη το μυαλό

αλλά να μείνω μυαλωμένη

ή πάγος

ή φωτιά

ή και τα δυο μαζί.

πάγος το κορμί,

φωτιά να καίει σε στομάχι και σε στέρνο

και εγώ το βράδυ να ξερνάω 

χιόνι λιωμένο

πουθενά

σωπάστε όλοι.


κουράστηκα.

κουράστηκα τις αναμονές
τις συμβιβαστικές λέξεις
και τα ψέμματα

τις υποσχέσεις
τις δηλώσεις
τις αγάπες και τις φρίκες
τα σωστά

και τα μισά

και τα κενά

και τα σε λίγο

και εσένα

και εσένα

και εσάς

και εμένα

και τις μέρες μου,
τις θολές

και τις νύχτες,
τις ατέλειωτες

και τα μεσημέρια,
τα ανύπαρκτα

και τα φουσκωμένα μάτια

και τα λερωμένα σεντόνια

και τα σπασμένα μου κομμάτια

και τα στριφτά τσιγάρα

και τα άδεια δωμάτια

και τις άμυνες

και τα μεσάνυχτα

και να μένω μόνη

και να με διώχνουν

και να νομίζουν

και να με προστατεύουν

και να με κρατάω απροστάτευτη

και 

κουράστηκα

να με αγαπάς
όσο με πληγώνεις

να με προσέχεις
έτσι όπως με χτυπάς

να μ΄αγκαλιάζεις
να γιατρευτώ από εσένα

να με καθησυχάζεις με αλήθειες
που έφτιαξες να μπω

κουράστηκα τα σκηνικά 
τις αδιαπέραστες αυλαίες
τις μάσκες
και τα προστατευτικά κάγκελα

θέλω να φύγω
και να μην πάω πουθενά

το πουθενά 
μόνο
το πουθενά
το αντέχω
γιατί δεν υπάρχει
σαν τα όνειρά μου

κουράστηκα να με αγαπάνε
δεν ξέρουν να αγαπάνε
δεν ξέρουν να τους αγαπώ
δεν ξέρουν
τίποτα δεν ξέρουν
με στέλνουν πουθενά
και μένω εδώ

θέλω να φύγω
θέλω να μείνω
θέλω να πάω πουθενά
κουράστηκα να θέλω

φορεβερ

δεν χρειάζεσαι
πολλά
με την πρώτη ευκαιρία
με φτιάχνεις σε αστέρι

κάτι βλέπεις
κάτι όμορφο
κάτι παραπάνω από τα φιλμ μου
κάτι πέρα από τη σιωπή μου

εδώ θα είμαι
πάντα είμαι

άσε τις σκιές πίσω
έχεις φως μέσα στα μάτια σου τελευταία
και μου είχε λείψει η λάμψη

άσε τις σκιές
πίσω στο σκοτάδι τους
ξέρω πως με ονομάζεις φως
ακόμα κι όταν σβήνω

εδώ θα είμαι

μείνε κι εσύ στο εδώ σου
και άφησε το εκεί από τα δάχτυλά σου
καιρό το έσφιξες
άσε τα χέρια σου να ανασάνουν

εδώ είμαστε
όπου και να είμαστε

κι αν πληγώνομαι
έμαθα να επανέρχομαι
θα μικρύνω το κενό της αναμονής
για οξυγόνο

κοίταζε στα μάτια
κι όχι στο στόμα

όσοι ξέρουν να παίζουν με τις λέξεις
σε αυτές μένουν εγκλωβισμένοι
κάτι ξέρω

σε θέλω ανόητη
όσο είσαι εσύ

ραντεβού στην πόλη των ονείρων σου.

τεχνητή αναπνοή

τη νύχτα τα φαντάσματα κάνουν γιορτή.


τελευταία 

τη μουσική δεν την αντέχω

το φως με πνίγει

και οι ώρες δεν περνάνε

ίσως θα σου πω

ή απλά θα ψιθυρίσω ενώ κοιμάσαι

μια ιστορία για δυο δεμένα μάτια...

το κορίτσι 

και την ψυχή που κατάπιε μια μέρα

και τώρα πια καταραμένη μες το χρόνο

τη νιώθει να την ηρεμεί

και να την καταστρέφει.

αν θες να ξέρεις 

γιατί με ακύρωσαν οι φίλοι

και σε ονόμασαν παράνοια κι εμένα αυτοκτονία

πρέπει να υποσχεθείς πως δεν θα ξαναρωτήσεις

αν θες να ξέρεις τι φοβάμαι

φοβάμαι τώρα

τη στιγμή που θα σε χάσω

πριν προλάβω να σε έχω

και κάθε στιγμή

είναι εκείνη η στιγμή.

κάθε στιγμή

είναι μια τρομακτική καθυστέρηση

μια κίνηση

μια λέξη

ένα βλέμμα δισταγμού

και φοβάμαι τώρα

πως κάπου ταξιδεύεις όσο δίπλα μου βυθίζεσαι

και στο ταξίδι δεν χωράω συνεπιβάτης.
είμαι πολύ μικροσκοπική για τη θέση δίπλα,
πολύ διάφανη για να κάτσω πλάι στο παράθυρο,
πολύ περαστική για να αντέξω ως το τέρμα.
υπάρχουν παράλληλες αναμνήσεις
που κερδίζουν το ταξίδι.

πως δεν φτάνω

ποτέ δεν θα φτάνω

για να μοιράσω στα δύο το χαμόγελό μου

που μετράει για εκατό.

και αν θες να ξέρεις

γιατί δεν είσαι ένας, μα εσύ

είναι που εσύ

μόνο εσύ

με ηρεμείς

ανασαίνεις μετά τη μυρωδιά απ' το λαιμό μου

και δεν θυμάμαι ποιος ράγισε τα κομμάτια απ' τον τοίχο.

μόνο που ο τοίχος πέφτει

λυγίζει προς το μέρος μου

με πλακώνει

και εγώ μόνη καταστρέφομαι

όταν εξασθενήσει η δική σου αίσθηση από το μαξιλάρι.

δεν μπορώ να κοιμηθώ

δεν μπορώ να ηρεμήσω

μόνο εσύ με ηρεμείς

κι όταν δεν σε έχω, ερωτεύομαι στη θέση σου ποτήρια και μπουκάλια με κρασί

και ο καπνός τελειώνει χωρίς να με ναρκώσει

μήνες τώρα

δεν μπορώ να ηρεμήσω,

τώρα ούτε που κοιμάμαι

κι όταν φτάσεις

θα καταλάβεις πως θα ανασάνω ξανά κανονικά.

αν μ' ακουμπάς εσύ

ο τρόμος δεν τολμάει

και ξαφνικά ομορφαίνω,

δεν υπάρχω,

μόνο είμαι.

και ομορφαίνει η νύχτα

που την ταύτισα μαζί σου

και ομορφαίνει το κρύο

και ομορφαίνει η ώρα

και γίνονται απλά όλα και εύκολα

όμορφα

και ξεκάθαρα

δεν χρειάζεται να αποκτάς

ό,τι έχεις αγαπήσει

μόνο να υπάρχει θα σου φτάνει

και όλα μοιάζουν καλά τότε

όταν θέλεις να μου μιλάς

και πώς λατρεύω να σ'ακούω

κι όταν θες να σε κοιτάω

και πως μαγεύομαι όταν δακρύζεις

δεν συμμερίζομαι τα δράματα

τα μάχομαι μία ζωή

και μην νομίζεις πως προτιμάω τη μιζέρια

μόνο, είσαι πολύ

και μεγαλώνεις

και δεν ξέρω αν χωράς

αν συνεχίσεις

αν δεν καταλάβω πως με έχεις αγαπήσει κάπως 

κι εσύ
αρκετά

ώστε να φτάσει να μας σκεπάσει όταν θα πέσουνε μεσάνυχτα

να μη τρομάζεις.

αντέχω.

αρκεί να θυμάσαι να μου επιστρέφεις.

και να γυρίζεις από τους ξένους σου ολόκληρος.

"Please forget the words that I just blurted out,

it wasn’t me, it was my strange and creeping doubt,

it keeps rattling my cage.

And there’s nothing in this world will keep it down"

24 πετάμε.

Εκεί.

Εκεί είναι όμορφα.
Και μου έχω πει, και ελεύθερα.
Όμορφα μέρη.
Όμορφοι άνθρωποι.
Άλλοι άνθρωποι
που θα με κάνουν χαρούμενη.
Άλλοι άνθρωποι
που θα με βλέπουν να με επισκέπτεσαι
και θα ξέρουν ότι έλιωσα.
Τέλος εποχής.
Νέα εποχή.
Δεν είμαι κερί
και δεν θα χαθώ μέσα στη στάχτη μου
κι ας με πνίγει.

*




"ακίνητος.
και άσε αργά τις σημειώσεις μου στο έδαφος.
τα χέρια πίσω από το κεφάλι.
έχεις το δικαίωμα να μιλήσεις
μα ό,τι πεις
θα χρησιμοποιηθεί

αργότερα

εναντίον μου."



Έξω βρέχει. Πρώτη φορά μετά το καλοκαίρι. Ξημερώνει. Δεν κοιμάμαι. Πάλι δεν κοιμάμαι. "Καλημέρα." Και σε σκέφτομαι όταν ξυπνάω.

"Καλημέρα."
Και τελικά φοβάμαι.

Τι φοβάσαι;

Τελειώνει ο χρόνος.

Έχουμε χρόνο.

Ακόμη χειρότερα.

Μην με ξεχάσεις.

Δεν καταλαβαίνεις.


Τελειώνουμε. Τελειώνουμε και όσο περισσότερο αρχίζουμε, τόσο περισσότερο θα τελειώσουμε μετά.


"Τι φοβάσαι;"
"Τι φοβάμαι; Με κοίταξες, ξέχασα."




Πακετάρω τις πρώτες μου κούτες.
Παραμύθια, μυθιστορήματα, η Ιλιάδα,
CD γυμνασίου, ταινίες με τίτλους στο χέρι, Ο Μικρός Αρειανός, Mary and Max,
φωτογραφίες μου.
Έχουν μπερδέψει οι γραμμές του μόνιμου και του προσωρινού
και δεν ξέρω πού να αφήσω τα παλιά μου.
Εδώ βρέχει.
Κι εκεί θα βρέχει.
Χρειάζομαι ρούχα ζεστά
κι ένα ζεστό κρεβάτι στο ξένο μου δωμάτιο.
Λέω να το βάψω κόκκινο,
να μου ταιριάζει στην ταχυπαλμία.

Τέλος εποχής.
Καλημέρα, και τελικά φοβάμαι.

(Το περίπου ή το καθόλου,
ακόμα δεν έχω καταλήξει.)


Τελικά φοβάμαι.
Φυσικά και φοβάμαι.
Πάμε;

It's okay.

Νέα για σήμερα:

όλα καλά.

Όχι, δεν είναι όλα καλά.

Εγώ είμαι καλά.

Και δεν είμαι.

Και είμαι, καλά.

Έμαθα σήμερα- 

τελικά

μπορώ

και σε κάνω χαρούμενο.

Τώρα.

Δεν πειράζει.

Τίποτα δεν πειράζει.

Όλα καλά.

Κι εγώ καλά.

Μου λείπεις

και όλα καλά.

Πληγές σκαλίζουν το σώμα μου

να βγουν προς την επιφάνεια.

Μα έχω τη μυρωδιά σου στο δωμάτιό μου.

Όλα καλά.

"Είσαι το πιο όμορφο χάος που έχω γνωρίσει."