sorry, we are all booked up

μάλλον χρειάζεται τώρα,
με τα σπασμένα γυαλιά απ' τα μπουκάλια σου
να ανοίξεις χώρο μες το στήθος σου
να με χωρέσεις κάπως,
ίσα να μην κρυώνω όσο χτυπάω βραδιάτικα την πόρτα.
κι εγώ μέσα στην τρύπα μου,
με το μυαλό μου ακόμη έξω απ' τη σχισμή
για να μην πιάνει χώρο,
να βυθίσω να νύχια μου στα σωθικά σου,
να κρατηθώ κουλουριασμένη στο κομμάτι που μου δάνεισες,
όσο ολόκληρο το σύστημά σου
θα προσπαθεί να με ξεράσει απ' το στόμα και τα μάτια σου.


όλο χτυπάω
κι όλο ανοιχτά 
είναι
ή κλειστά
μα εσύ
ποτέ δεν μου ανοίγεις
μόνο καμιά φορά
μου κλείνεις
κι αναγκάζομαι από το παράθυρο
να το σκάω
για να σε αφήσω να με διώξεις κανονικά

κι όταν ανοίξει η πόρτα
θα μπω ξανά
να κλέψω κάτι βλέμματα
και αντίστροφα να μετρήσω ως το δέκα
μέχρι να δω το όπλο ανάμεσα στα δάχτυλά μου
και θυμηθώ
πως δεν ήτανε δικά μου.

αν δεν σε πειράζει,
θα κρατήσω μερικά.
ή έστω ένα.
και θα το ντύσω από πάνω με δικά μου ρούχα,
θα το ποτίσω με το άρωμά μου
και θα του μάθω τ' όνομά μου.
θα το πω δικό μου
κι εσύ θα συμφωνήσεις,
μέχρι να μου κλείσεις
ξανά
και γεμίσει
ξανά
το σώμα μου με γρατζουνιές.

αφού μέσα σου δεν μπορώ πια να κρατηθώ
θα πρέπει να κρατηθώ από τα χέρια μου
κι αυτά με εγκαταλείπουν,
το δέρμα μου στο πάτωμα μού φτύνουν
για να με ρίξουν κάτω.

δέρμα κι άλλο έχω,
αίμα έχω,
γάζες έχω,
τις πληγές κάπως τις παλεύω,
όσο απέναντί μου έχω πόρτα.
μόνο σε παρακαλώ,
μην κάνεις την πόρτα σου καθρέπτη.
γιατί όταν θα κλείσει
κι εγώ απέναντί της θα πάω να με δω,
δεν θα έχω αντανάκλαση
και τότε θα καταστραφώ.


και να,
καμιά φορά
και τα αποθέματά μου
μοιάζουν να στεγνώνουν
μαζί με τα δάκρυά μου
και δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα σ' αντέχω

φέρε μου λιγάκι να πιω από τα μάτια σου
κι εγώ πάλι θα ξεχάσω
γιατί ήθελα να σε ξεπεράσω